December 28, 2009
Analysis/Commentary on “Our Lady’s Juggler” By Anatole France
Background of Author: Anatole France is a son of a Parisian bookseller. His life was one of incessant controversy. His attitude against the church and state was ironic and bitter, though he was educated at a religious school. And while his novels attacked conventional Christian institutions at the depths of his heart, as in the core of every person’s being – France had faith in the Almighty and innate goodness of man.
Analysis: Anatole France identifies with his main character Barnabas (Our lady’s Juggler) using the following defense mechanisms:
1. Repression. His subconscious compelled him to write against religious norms as a result of his repressed anger on the church and conventional Christian institutions. The story pointed it plainly that Barnabas suffered in silence.
2. Compensation – Barnabas lamented about his ignorance. To make-up, he settled for something less. He could not compose writings in Latin and hymns, instead he juggled and performed tricks as offering in which he got the attention of the Virgin. In real life, France felt a deep sense of insecurity with the Church/State leaders and that is why he chose to write.
3. Rituals. Barnabas’ life was not complete without rituals. In fact, he always prayed so hard. Like the rest, he had his own faith though he was a simple man. France wanted everybody to know that faith and belief in God is a gift to both the rich and the poor, the educated and the ignorant.
4. Escapism. Barnabas loses himself in juggling. In the story, the monks thought that he was losing his wits. I understood that he was happy while doing the activity. He felt complete in his juggling. Perhaps in reality, he escapes going to a different world to feel that he is the best.
Rose Flores - Martinez
/June 16, 2000
http://iwrotefiction.blogspot.com
Wednesday, December 30, 2009
The Curse of Eve
The Curse of Eve
Food strengthens and energizes me – in body and spirit. Not just for the moment, but even the memories of food eaten with kindred spirits of the past keep my heart attuned with the world, and help me to see a brighter place.
When I was younger, I was trained by my Dad to eat well, despite my being skinny. Let me add, being skinny did not mean that I wasn’t healthy. In fact, I was very healthy and strong, and I could compete with any boy who was my age. Sometimes I lose, and sometimes I won. But for a girl like me, just competing – and winning – was enough to take my breath away.
It also made my Dad proud of me. And to keep me competitive, he gave me whatever food I desired. After class, we’d dine together, sometimes at the school canteen, other times at different restaurants. Usually, it was places we passed on the way home.
I was always happy when Dad and I ate together. Sometimes, it would be just the two of us. Especially when my Mom had meetings at the school, or when my siblings were already home. I was the eldest, and I spent most of my time with him, up until the Good Lord took him away.
These times with my Dad were my best and happiest food experiences. It didn’t matter what we ate, but it was inevitable, because of this, that I learned over to eat anything. Food makes me feel happy and satisfied… the same feelings I had whenever I ate with Dad.
On the other hand, food also made me fatttt (as in, “oink oink”). And that was my worst foodie experience. I could no longer flaunt my body, I had to hide underneath dark hues of loose t-shirts or blouses. It gave me nightmares choosing an outfit that would provide just the right illusion (fantasy?).
Yes, in time I badly need a miracle. I could no longer wear the halter tops that once exposed slim arms. Pardon me… those muscles (ergo flab) could lead others to mistake me for a (sumo) wrestler. Laugh!
That’s life and food. However, it won’t stop me from having my cakes and chocolates and eating them, too. My palate salivates for it. My blood pressure rises too high. I am a genetic heiress.
Food, it has so many stories to tell. It makes you remember so many things, beautiful things, ugly things. It calls so many pictures, places, and people to mind. It is the best and worst of life. It is practically everything. Sometimes I wonder, when Eve ate the apple, why did she defy God. But then, it was fruit. Fruit’s not fattening.
Rose Flores - Martinez
Old Cook Magazine article
April 2002
http://iwrotefiction.blogspot.com
Food strengthens and energizes me – in body and spirit. Not just for the moment, but even the memories of food eaten with kindred spirits of the past keep my heart attuned with the world, and help me to see a brighter place.
When I was younger, I was trained by my Dad to eat well, despite my being skinny. Let me add, being skinny did not mean that I wasn’t healthy. In fact, I was very healthy and strong, and I could compete with any boy who was my age. Sometimes I lose, and sometimes I won. But for a girl like me, just competing – and winning – was enough to take my breath away.
It also made my Dad proud of me. And to keep me competitive, he gave me whatever food I desired. After class, we’d dine together, sometimes at the school canteen, other times at different restaurants. Usually, it was places we passed on the way home.
I was always happy when Dad and I ate together. Sometimes, it would be just the two of us. Especially when my Mom had meetings at the school, or when my siblings were already home. I was the eldest, and I spent most of my time with him, up until the Good Lord took him away.
These times with my Dad were my best and happiest food experiences. It didn’t matter what we ate, but it was inevitable, because of this, that I learned over to eat anything. Food makes me feel happy and satisfied… the same feelings I had whenever I ate with Dad.
On the other hand, food also made me fatttt (as in, “oink oink”). And that was my worst foodie experience. I could no longer flaunt my body, I had to hide underneath dark hues of loose t-shirts or blouses. It gave me nightmares choosing an outfit that would provide just the right illusion (fantasy?).
Yes, in time I badly need a miracle. I could no longer wear the halter tops that once exposed slim arms. Pardon me… those muscles (ergo flab) could lead others to mistake me for a (sumo) wrestler. Laugh!
That’s life and food. However, it won’t stop me from having my cakes and chocolates and eating them, too. My palate salivates for it. My blood pressure rises too high. I am a genetic heiress.
Food, it has so many stories to tell. It makes you remember so many things, beautiful things, ugly things. It calls so many pictures, places, and people to mind. It is the best and worst of life. It is practically everything. Sometimes I wonder, when Eve ate the apple, why did she defy God. But then, it was fruit. Fruit’s not fattening.
Rose Flores - Martinez
Old Cook Magazine article
April 2002
http://iwrotefiction.blogspot.com
Sunday, December 27, 2009
Ispiritu sa Cake
Posted December 28, 2009
Ispirito Sa Cake
Pag-aari ng pamiliyang Santos ang Bakery 1528.
Ang pamilyang Santos ay may tatlong anak. Si Mayra at Clara ay anak ni Criselda sa unang asawa, at si Diana, ang pinakabata, ay ang tunay na anak ni Domingo. Balo si Domingo. Ang ina ni Diana ang dating nagmamay-ari ng Bakery 1528.
“Tatay, ano po ba ang hulma ng cake na gagawin ko para bukas sa anniversary?”
“Bahala ka anak, basta kulay puti ang gusto ng mag-asawang Zoan.”
“Ah sige po. Marahil ay hugis puso ang gagawin ko para sa kanila.”
“Mabuti pa nga.”
“Ang arte arte mo naman, tatanong-tanong ka pa, e ikaw din pala ang sasagot sa tanong mo,” ang pasaring na bulong ni Myra.
“Ano ba ang gusto mo Ate?”
“Ewan!” Pasigaw ni Myra.
Si Clara naman ay kain ng kain ng mga panindang tinapay sa bakery, habang pinupuno ni Criselda ang plato ng iba’t – ibang masasarap na pastry at mga tinapay.
“Myra, ano ang gusto mong ipa-bake kay Diana?”
“Mommy, gusto ko po ng chocolate cake na maraming bulaklak.”
Sige anak. Hoy! Diana igawa mo nga ng chocolate cake itong mga kapatid mo!”
“Opo, Tiya.”
Kahit pagod sa pagluluto si Diana ay sunod pa rin sa nanay-nanayan. Si Diana lamang at walang katulong ang nagtatrabahao sa Bakery 1528. Minsan tinutulungan siya ni Mang Domingo.
Ngunit madalas ay siya lamang sapagkat ayaw ni Criselda na siya ay mag-amoy pugon.
Minsan nag-bake si Diana ng cake para sa kaarawan ng ama. Nakita ito ni Cirselda at ni Myra. Inggit na inggit ang mag-ina.
“Wow! Ano yan?” Tanong ni Criselda.
“Cake po para kay Tatay.”
Nginudgod ni Criselda si Diana at isinubsob ni Myra sa cake na ginawa.
Humagulhol ng malakas si Diana at sumigaw ng “Inay ko po. Nanay, Nanay!”
Nakita sila ni Clara ngunit wala naming magawa sa hindi maawat na pananakit nina Criselda at Myra.
Maya-maya umusok ang pugon. Tumunog at nag-ingay ang oven, nagsi-galaw ang mga hulmahan ng cake.
Ang ilaw ay patay-sindi, at ang icing sa mga cake ay nangagsi-tunaw.
Ang icing ay tumalsik sa mukha at dumikit kina Criselda at Myra, hanggang sa hindi sila ay tinabunang parang tinapay
“Patawad po, patawad po,” ang sigaw ni Clara.
“Inay, tama napo – bayaan ninyo na sila, bahala na ang Langit” sabi ni Diana
Nagpumilit tumayo si Criselda at Myra at takot na takot na lumabas sa bakery 1528.
Mula noon ay nagbago ang mag-ina sa pagtrato kay Diana. Ang bakery 1528 ay nagkaroon naman ng marami pang ibat-ibang cake sa tulong ng Ispirito sa cake.
/rose flores martinez, 08062006
http"//iwrotefiction.blogspot.com
Ispirito Sa Cake
Pag-aari ng pamiliyang Santos ang Bakery 1528.
Ang pamilyang Santos ay may tatlong anak. Si Mayra at Clara ay anak ni Criselda sa unang asawa, at si Diana, ang pinakabata, ay ang tunay na anak ni Domingo. Balo si Domingo. Ang ina ni Diana ang dating nagmamay-ari ng Bakery 1528.
“Tatay, ano po ba ang hulma ng cake na gagawin ko para bukas sa anniversary?”
“Bahala ka anak, basta kulay puti ang gusto ng mag-asawang Zoan.”
“Ah sige po. Marahil ay hugis puso ang gagawin ko para sa kanila.”
“Mabuti pa nga.”
“Ang arte arte mo naman, tatanong-tanong ka pa, e ikaw din pala ang sasagot sa tanong mo,” ang pasaring na bulong ni Myra.
“Ano ba ang gusto mo Ate?”
“Ewan!” Pasigaw ni Myra.
Si Clara naman ay kain ng kain ng mga panindang tinapay sa bakery, habang pinupuno ni Criselda ang plato ng iba’t – ibang masasarap na pastry at mga tinapay.
“Myra, ano ang gusto mong ipa-bake kay Diana?”
“Mommy, gusto ko po ng chocolate cake na maraming bulaklak.”
Sige anak. Hoy! Diana igawa mo nga ng chocolate cake itong mga kapatid mo!”
“Opo, Tiya.”
Kahit pagod sa pagluluto si Diana ay sunod pa rin sa nanay-nanayan. Si Diana lamang at walang katulong ang nagtatrabahao sa Bakery 1528. Minsan tinutulungan siya ni Mang Domingo.
Ngunit madalas ay siya lamang sapagkat ayaw ni Criselda na siya ay mag-amoy pugon.
Minsan nag-bake si Diana ng cake para sa kaarawan ng ama. Nakita ito ni Cirselda at ni Myra. Inggit na inggit ang mag-ina.
“Wow! Ano yan?” Tanong ni Criselda.
“Cake po para kay Tatay.”
Nginudgod ni Criselda si Diana at isinubsob ni Myra sa cake na ginawa.
Humagulhol ng malakas si Diana at sumigaw ng “Inay ko po. Nanay, Nanay!”
Nakita sila ni Clara ngunit wala naming magawa sa hindi maawat na pananakit nina Criselda at Myra.
Maya-maya umusok ang pugon. Tumunog at nag-ingay ang oven, nagsi-galaw ang mga hulmahan ng cake.
Ang ilaw ay patay-sindi, at ang icing sa mga cake ay nangagsi-tunaw.
Ang icing ay tumalsik sa mukha at dumikit kina Criselda at Myra, hanggang sa hindi sila ay tinabunang parang tinapay
“Patawad po, patawad po,” ang sigaw ni Clara.
“Inay, tama napo – bayaan ninyo na sila, bahala na ang Langit” sabi ni Diana
Nagpumilit tumayo si Criselda at Myra at takot na takot na lumabas sa bakery 1528.
Mula noon ay nagbago ang mag-ina sa pagtrato kay Diana. Ang bakery 1528 ay nagkaroon naman ng marami pang ibat-ibang cake sa tulong ng Ispirito sa cake.
/rose flores martinez, 08062006
http"//iwrotefiction.blogspot.com
Painting
December 22, 2009
Painting
Painter si Allan. Maraming humahanga sa kanyang work of art. Pati sa mga kumpetisyon ay lagi siyang panalo.
“Naku, kailangan makabuo ako ng isang magandang entry para sa contest sa katapusan ng buwan, Nay.”
“Kaya mo ‘yan anak! Umisip ka muna ng magandang tema na makapaghihikayat ng atensyon tulad ng dati mong ginagawa.”
“Tama kayo, Nay. Ano kaya ang pwede kong tema, Nay?”
“Isipin nating mabuti.”
Sa katapusan ng buwan ay “Friendship Day.”
“Oo nga – e di ang tungkol na lang sa pagkakaibigan, anak.
“Nay, tama, Nay! “Friends Forever, Friends Forever – yan ang gagawin ko.”
“Okey, okey anak, simulan mo kaagad!”
Kinabukasan bumili ng mga art materials si Allan. Water color, canvass, brush at iba pa. Masayang masaya siya halos kandarapa pagdating ng bahay.
“Allan, ano ka ba, madadapa ka ng pagmamadali mo. Pati yang salamin mo bumagsak tuloy.”
“Wala ‘yon Nay, kailangan ko kasing mai-submit itong painting ko bago matapos ang buwan.”
Sinimulan ni Allan ang pagpipintura.
Nag-sketch si Allan. Abstract. Mabilis, muli nag-drawing ng mga mukha.
Pagkatapos tinimpla ang mga katas ng dahon at inihalo sa berdeng kulay
Bumili rin siya ng mga lemon at pinira-piraso para ihalo sa dilaw na water color
Nakita ni Aling Cynia ang pinta ni Allan at tuwang tuwa ito.
“Ang mga kulay ay parang totoo anak!”
“Oo Nay kasi talagang hinalo kong mabuti ang mga shades para mag-mukhang totoo ang lapat.”
“Itong ibang kulay Allan, hindi pa masyadong kita, wala pang buhay.”
“Oo nga, iniisip ko nga kung pa’no ko gagawin ang ibang halo ng kulay.”
“Hayaan mo, may isang linggo ka pa naman.”
Mahal ni Allan ang trabaho niya. Kaya wala siyang asawa. Ito ang inspirasyon niya sa pang-araw araw na buhay. Valedictorian siya noon magtapos sa elementary at sa high school. Sa college naman ay isang iskolar siya. Natapos ng Fine Arts si Allan sa isang sikat at magaling na paaralan, at pinadala ng gobyerno sa Europa para sa karagdagang art training.
Marami na siyang napanaluhang contest, kaya ang kanyang silid ay puno ng tropeo.
“Pero aanhin ko ang tropeo at mga ito, kung iiwan na ako ni Nanay. May sakit si Aling Cynia. Matanda na at mahina sa paglipas ng panahon. Sinabi ng duktor na kainlangang ibay-pass kaya kailangan nilang mag-ina ng malaking pera. Naproblema si Allan.
“Kailangan akong manalo sa contest na ito dahil malaki ang cash prize at pwede pang isali pang-international ang entry ng mananalo.
Araw at gabi patuloy sa pag-pinta si Allan.
Isang gabi lumabas siya at pumunta sa bahay ng isang bestfriend – si Carina
“Nay punta lang kami ni Carina sa Ospital.”
Umuwi siyang hingal na hingal. Pagkatapos ay nagpinta.
Sa sumunod na gabi lumabas uli siya.
“Nay punta kami ni Joey sa Ospital.”
“Ano ba ang ginagawa ninyo sa Ospital? May mga sakit ba kayo?
Matalik na kaibigan din ni Allan si Joey. Pagdating niya sa kanilang bahay ay mabilis siyang napintang muli.
“Matatagalan pa. Kokonti lang ang mga kaibigan ko. Ngunit kailangan ko nang matpaos itong entry ko bukas.”
Maya-maya pumasok si Allan sa toilet. Paglabas ay dala ang maliit na palanggana at waring naghihina. Mabilis na kinulayan ang mga natitira pang walang shade na pula.
Gumawa ng sulat.
“Hay salamat at natapos ko na rin, bukas Sali na ito.”
Bumagsak si Allan sa lapag. Narinig ni Aling Cynia mula sa ibaba at pinuntahan ang anak sa kuwarto.
“Anak, ano ba ang nagyari sa iyo?”
Nanlalambot na iniabot ni Allan ang ginawang sulat sa Nanay. “Nay para sa iyo.” Binasa ni Aling Cynia and sulat. Napaiyak at hagulhol.. Ginamit ang telepono para tawagan si Joey at Carina.
Dumating ang mga kaibigan ni Allan para itakbo siya sa ospital. Ngunit malamig na si Allan.
“Nay sabi po kasi ni Allan ang mapapanalunan raw niya ay para sa inyong operasyon. Ang mga kulay pula raw sa likha niya ay tanda ng pagmamahalan naming magkakaibigan. Mahal niya kayo Nay.”
Pinunasan ni Carina ang dugo ni Allang nagkalat sa silid.
/Rose Flores – Martinez , 08212006
posted at http://iwrotefiction.blogspot.com
Painting
Painter si Allan. Maraming humahanga sa kanyang work of art. Pati sa mga kumpetisyon ay lagi siyang panalo.
“Naku, kailangan makabuo ako ng isang magandang entry para sa contest sa katapusan ng buwan, Nay.”
“Kaya mo ‘yan anak! Umisip ka muna ng magandang tema na makapaghihikayat ng atensyon tulad ng dati mong ginagawa.”
“Tama kayo, Nay. Ano kaya ang pwede kong tema, Nay?”
“Isipin nating mabuti.”
Sa katapusan ng buwan ay “Friendship Day.”
“Oo nga – e di ang tungkol na lang sa pagkakaibigan, anak.
“Nay, tama, Nay! “Friends Forever, Friends Forever – yan ang gagawin ko.”
“Okey, okey anak, simulan mo kaagad!”
Kinabukasan bumili ng mga art materials si Allan. Water color, canvass, brush at iba pa. Masayang masaya siya halos kandarapa pagdating ng bahay.
“Allan, ano ka ba, madadapa ka ng pagmamadali mo. Pati yang salamin mo bumagsak tuloy.”
“Wala ‘yon Nay, kailangan ko kasing mai-submit itong painting ko bago matapos ang buwan.”
Sinimulan ni Allan ang pagpipintura.
Nag-sketch si Allan. Abstract. Mabilis, muli nag-drawing ng mga mukha.
Pagkatapos tinimpla ang mga katas ng dahon at inihalo sa berdeng kulay
Bumili rin siya ng mga lemon at pinira-piraso para ihalo sa dilaw na water color
Nakita ni Aling Cynia ang pinta ni Allan at tuwang tuwa ito.
“Ang mga kulay ay parang totoo anak!”
“Oo Nay kasi talagang hinalo kong mabuti ang mga shades para mag-mukhang totoo ang lapat.”
“Itong ibang kulay Allan, hindi pa masyadong kita, wala pang buhay.”
“Oo nga, iniisip ko nga kung pa’no ko gagawin ang ibang halo ng kulay.”
“Hayaan mo, may isang linggo ka pa naman.”
Mahal ni Allan ang trabaho niya. Kaya wala siyang asawa. Ito ang inspirasyon niya sa pang-araw araw na buhay. Valedictorian siya noon magtapos sa elementary at sa high school. Sa college naman ay isang iskolar siya. Natapos ng Fine Arts si Allan sa isang sikat at magaling na paaralan, at pinadala ng gobyerno sa Europa para sa karagdagang art training.
Marami na siyang napanaluhang contest, kaya ang kanyang silid ay puno ng tropeo.
“Pero aanhin ko ang tropeo at mga ito, kung iiwan na ako ni Nanay. May sakit si Aling Cynia. Matanda na at mahina sa paglipas ng panahon. Sinabi ng duktor na kainlangang ibay-pass kaya kailangan nilang mag-ina ng malaking pera. Naproblema si Allan.
“Kailangan akong manalo sa contest na ito dahil malaki ang cash prize at pwede pang isali pang-international ang entry ng mananalo.
Araw at gabi patuloy sa pag-pinta si Allan.
Isang gabi lumabas siya at pumunta sa bahay ng isang bestfriend – si Carina
“Nay punta lang kami ni Carina sa Ospital.”
Umuwi siyang hingal na hingal. Pagkatapos ay nagpinta.
Sa sumunod na gabi lumabas uli siya.
“Nay punta kami ni Joey sa Ospital.”
“Ano ba ang ginagawa ninyo sa Ospital? May mga sakit ba kayo?
Matalik na kaibigan din ni Allan si Joey. Pagdating niya sa kanilang bahay ay mabilis siyang napintang muli.
“Matatagalan pa. Kokonti lang ang mga kaibigan ko. Ngunit kailangan ko nang matpaos itong entry ko bukas.”
Maya-maya pumasok si Allan sa toilet. Paglabas ay dala ang maliit na palanggana at waring naghihina. Mabilis na kinulayan ang mga natitira pang walang shade na pula.
Gumawa ng sulat.
“Hay salamat at natapos ko na rin, bukas Sali na ito.”
Bumagsak si Allan sa lapag. Narinig ni Aling Cynia mula sa ibaba at pinuntahan ang anak sa kuwarto.
“Anak, ano ba ang nagyari sa iyo?”
Nanlalambot na iniabot ni Allan ang ginawang sulat sa Nanay. “Nay para sa iyo.” Binasa ni Aling Cynia and sulat. Napaiyak at hagulhol.. Ginamit ang telepono para tawagan si Joey at Carina.
Dumating ang mga kaibigan ni Allan para itakbo siya sa ospital. Ngunit malamig na si Allan.
“Nay sabi po kasi ni Allan ang mapapanalunan raw niya ay para sa inyong operasyon. Ang mga kulay pula raw sa likha niya ay tanda ng pagmamahalan naming magkakaibigan. Mahal niya kayo Nay.”
Pinunasan ni Carina ang dugo ni Allang nagkalat sa silid.
/Rose Flores – Martinez , 08212006
posted at http://iwrotefiction.blogspot.com
Monday, December 7, 2009
A Love That Breaks the Age of Glass Into Pieces
A Love That Breaks the Age of Glass Into Pieces
Love can’t be what it isn’t
You cannot swear by anything without love
And the Cross
You cannot push it and no one can dictate
About it
You cannot tell stories without authenticity
Even in fiction
It is only in an art form that love sees
Itself.
Love is you and I together
Kissing each others soul
And touching what is only for you and me
I cannot be so tactful in love
Because my love would let you die
Longing for my breath
You would dream of me
And seek me
More than your body would need
My warmth
No other woman would draw you logic
Except, I
Who loved you, and saw you naked
In all forms
I would break the age of glass into pieces
And taste your tongue
When all that wine spills
I will let it bathe me
So my tears will fill the rivers
And parched lands
And we would glory in the rain
Our wills can be one, but only in love
Because I cannot be a hollow mind
And you can’t give me what I ask
The poems of Nizar Qabanni
The poems of Rilke
The poems of Robert Frost
I have broken the age of glass into pieces
And got all of it - in my heart
Bled in the astute face of a Nazi
Birthed in Renaissance
My thoughts can never release you
Because your thoughts are the towers of
Me
I want to run away, from you
Yet my womb, your Isis
Seeks only
You
In love
I want to kiss you now.
Rosalinda Flores - Martinez, copyright 2009
http://iwrotefiction.blogspot.com
http://rfvietnamrose09.blogspot.com
http://www.poemhunter.com
Love can’t be what it isn’t
You cannot swear by anything without love
And the Cross
You cannot push it and no one can dictate
About it
You cannot tell stories without authenticity
Even in fiction
It is only in an art form that love sees
Itself.
Love is you and I together
Kissing each others soul
And touching what is only for you and me
I cannot be so tactful in love
Because my love would let you die
Longing for my breath
You would dream of me
And seek me
More than your body would need
My warmth
No other woman would draw you logic
Except, I
Who loved you, and saw you naked
In all forms
I would break the age of glass into pieces
And taste your tongue
When all that wine spills
I will let it bathe me
So my tears will fill the rivers
And parched lands
And we would glory in the rain
Our wills can be one, but only in love
Because I cannot be a hollow mind
And you can’t give me what I ask
The poems of Nizar Qabanni
The poems of Rilke
The poems of Robert Frost
I have broken the age of glass into pieces
And got all of it - in my heart
Bled in the astute face of a Nazi
Birthed in Renaissance
My thoughts can never release you
Because your thoughts are the towers of
Me
I want to run away, from you
Yet my womb, your Isis
Seeks only
You
In love
I want to kiss you now.
Rosalinda Flores - Martinez, copyright 2009
http://iwrotefiction.blogspot.com
http://rfvietnamrose09.blogspot.com
http://www.poemhunter.com
Sunday, December 6, 2009
Chat
CHAT
Alas dose ng hatinggabi: Chat time naming ni Bruce.
Antok na ‘ko hintay ko pa rin siya. Wala kasi ‘kong lagging kausap. Ewan ko nga kung bakit ako nagityangang makipag-usap sa isang taong hindi ko pa nakikita. Feeling ko kasi, napakabait niya.
Minsan nagkaroon ako ng ga-daigdig na problema. Akala ko ‘nun magbibiti na ‘ko. Bumagsak kasi ako sa Forensic subject namin. Hiyang-hiya ako sa bahay. “Lam kasi ng lahat iskolar ako. Pero si Bruce – binigyan niya ako ng pag-asa. Hindi niya ako kinutya at hinusgahan sa nakuha kong mababang grade sa iskwela.
Buzz!
Ayan na si Bruce.
“How are you?” (Kumusta ka?) bungad sa ‘kin.
“I’m good.” (Mabuti ako.) And you? (Ikaw?)
Ganyan kami mag-usap ni Bruce.
Amerikano si Bruce kaya “speaking in dollars kami. Tuwing chat time namin, okay lang ako ng okay kasi hindi ako masyadong magaling sa Ingles – tapos tamad pa akong magsulat … Pero, feel ko si Bruce.
Ikinukuwento ko siya sa aking mga kaibigan. Sabi nila, nasisiraan na raw ako ng bait kasi, baka manloloko raw ‘yun tapos hindi ko naman kilala at nagtitiwala ako.
Hindi ba uso na ngayon and internet? “yung iba nga sa internet nakakahanap ng trabaho, ng mga nawawalang kaklase, at ‘yung iba nga – asawa pa ang nahahanap.
Nakita ko ang litrato ni Bruce, okay lang. Matangkad at luntian ang mga mata. Parang X-men. Kung. Kung bakit hanging sa internet, sa mata pa rin ako nakatutok. Nag-save ako sa PC ko ng litrato niya para lagi ko siyang naaalala kasi kaibigan ko siya. Tanging kaibigan.
SI Bruce din raw – may printed na litrato ko sa kanyang wallet, syempre sa PC din niya.
Tuwing mag-uusap kami sinasabi ko sa kanyang “take care” at “God bless.” Tuwang tuwa siya sa akin kasi raw, mabait ako. Heheheh – kung alam lang niya na ako ay suplapda. Takot nga sa akin ang mga lalaki, kahit ang mga kaklase kong magpupulis.
At siya naman sugar ang tawag sa akin. Wow ang sweet! Pwede rin pala akong maging pusong babae at sweet. Minsan may itinanong siya sa akin at sinagot ko naman siya ng walang pasumbali – noon, parang nakadama ako ng pag-ibig.
Mula noon si Bruce na ang aking araw at gabi.
Ganito pala ang bagong teknologi. Sa isip lang- kaintindihan na. Walang malisya si Bruce, kaya nga, minahal ko na yata siya ng totohanan. Hangang sa natapos ako sa kolehiyo ng walang boyfriend.
Minsan habang ako ay kumakain ng donut, alas diyes pa lamang ng gabi kumalantog ang PC ko. Sa isip ko baka may dumagan. Tiningnan ko ang paligid, wala naman. Itinuloy ko ang pagkain ng aking donut.
Naku! Ang PC ko parang nag-spark … Naisip kong bigla si Bruce.
Mag-oonline na nga ‘ko.
Maaga pa, pero … ‘Yun connected na.
Nag-surf ako sa internet – ano ba at puro ospital ang lumalabas sa screen. Search ako, at ‘yun pa ring mga ospital ang nasa monitor.
Pero sige, magbabasa na lang ako tungkol sa Forensic subject naming. Naghintay ako ng alas dose para sa chat time naming ni Bruce. Miss ko na tuloy si Bruce.
Ngunit, alas dose na wala pa siya.
Naghintay ako hanggang ala-una.
Hangang alas dos pa.
Ewan, inaantok na ‘ko. Pero parang matindi ang aking lungkot.
Ayan! Ringggg, si Bruce tumatawag.
Sa kabilang linya – “Sorry,” ang sabi ng tinig. Pagkatapos nawala si Bruce.
May email na dumating sa akin. Sulat galling kay Bruce, pirma ng Mommy niya. Patay na raw si Bruce, dinala nila sa ospital dahil sa asthma attack kaninang umaga.
Copyright Rose Flores – Martinez, August 12, 2006
/published 10.7.2009
Alas dose ng hatinggabi: Chat time naming ni Bruce.
Antok na ‘ko hintay ko pa rin siya. Wala kasi ‘kong lagging kausap. Ewan ko nga kung bakit ako nagityangang makipag-usap sa isang taong hindi ko pa nakikita. Feeling ko kasi, napakabait niya.
Minsan nagkaroon ako ng ga-daigdig na problema. Akala ko ‘nun magbibiti na ‘ko. Bumagsak kasi ako sa Forensic subject namin. Hiyang-hiya ako sa bahay. “Lam kasi ng lahat iskolar ako. Pero si Bruce – binigyan niya ako ng pag-asa. Hindi niya ako kinutya at hinusgahan sa nakuha kong mababang grade sa iskwela.
Buzz!
Ayan na si Bruce.
“How are you?” (Kumusta ka?) bungad sa ‘kin.
“I’m good.” (Mabuti ako.) And you? (Ikaw?)
Ganyan kami mag-usap ni Bruce.
Amerikano si Bruce kaya “speaking in dollars kami. Tuwing chat time namin, okay lang ako ng okay kasi hindi ako masyadong magaling sa Ingles – tapos tamad pa akong magsulat … Pero, feel ko si Bruce.
Ikinukuwento ko siya sa aking mga kaibigan. Sabi nila, nasisiraan na raw ako ng bait kasi, baka manloloko raw ‘yun tapos hindi ko naman kilala at nagtitiwala ako.
Hindi ba uso na ngayon and internet? “yung iba nga sa internet nakakahanap ng trabaho, ng mga nawawalang kaklase, at ‘yung iba nga – asawa pa ang nahahanap.
Nakita ko ang litrato ni Bruce, okay lang. Matangkad at luntian ang mga mata. Parang X-men. Kung. Kung bakit hanging sa internet, sa mata pa rin ako nakatutok. Nag-save ako sa PC ko ng litrato niya para lagi ko siyang naaalala kasi kaibigan ko siya. Tanging kaibigan.
SI Bruce din raw – may printed na litrato ko sa kanyang wallet, syempre sa PC din niya.
Tuwing mag-uusap kami sinasabi ko sa kanyang “take care” at “God bless.” Tuwang tuwa siya sa akin kasi raw, mabait ako. Heheheh – kung alam lang niya na ako ay suplapda. Takot nga sa akin ang mga lalaki, kahit ang mga kaklase kong magpupulis.
At siya naman sugar ang tawag sa akin. Wow ang sweet! Pwede rin pala akong maging pusong babae at sweet. Minsan may itinanong siya sa akin at sinagot ko naman siya ng walang pasumbali – noon, parang nakadama ako ng pag-ibig.
Mula noon si Bruce na ang aking araw at gabi.
Ganito pala ang bagong teknologi. Sa isip lang- kaintindihan na. Walang malisya si Bruce, kaya nga, minahal ko na yata siya ng totohanan. Hangang sa natapos ako sa kolehiyo ng walang boyfriend.
Minsan habang ako ay kumakain ng donut, alas diyes pa lamang ng gabi kumalantog ang PC ko. Sa isip ko baka may dumagan. Tiningnan ko ang paligid, wala naman. Itinuloy ko ang pagkain ng aking donut.
Naku! Ang PC ko parang nag-spark … Naisip kong bigla si Bruce.
Mag-oonline na nga ‘ko.
Maaga pa, pero … ‘Yun connected na.
Nag-surf ako sa internet – ano ba at puro ospital ang lumalabas sa screen. Search ako, at ‘yun pa ring mga ospital ang nasa monitor.
Pero sige, magbabasa na lang ako tungkol sa Forensic subject naming. Naghintay ako ng alas dose para sa chat time naming ni Bruce. Miss ko na tuloy si Bruce.
Ngunit, alas dose na wala pa siya.
Naghintay ako hanggang ala-una.
Hangang alas dos pa.
Ewan, inaantok na ‘ko. Pero parang matindi ang aking lungkot.
Ayan! Ringggg, si Bruce tumatawag.
Sa kabilang linya – “Sorry,” ang sabi ng tinig. Pagkatapos nawala si Bruce.
May email na dumating sa akin. Sulat galling kay Bruce, pirma ng Mommy niya. Patay na raw si Bruce, dinala nila sa ospital dahil sa asthma attack kaninang umaga.
Copyright Rose Flores – Martinez, August 12, 2006
/published 10.7.2009
Saturday, November 21, 2009
Wednesday, November 18, 2009
Mata Sa Bintana
Mata Sa Bintana
Sabi ng katulong naming si Ate Liza, kapag hindi raw ako natulog ng maaga ay may dudungaw sa bintanang mga mata.
Sino? Mata ba ni Spiderman o mata ni Bubbles ng Power Puff?
“Hindi raw nakakatawa dahil mga mata raw ng White Lady.”
Sa bahay kasi, laging pinagbibintangan ang White Lady, dahil sa White Lady… Minsan naawa na ako sa White Lady. Siguro kung makapagssasalita lang siya, lagot silang lahat. Ako lang ang kaibigna ng White Lady.
Minsan, nawala ang pera ni Tiya Azon, at wala naming pumasok na ibang tao sa bahay. Nag-usap usap sila.
Sino ang kumuha? Wala naman, may nagtago raw.
Pagkapos isang gabi sabi ni Tiya Azon may isang babaeng mahaba ang buhok sa paanan ng kanyang kama. Mala-rosas ang mga mata, na gustong makipagti-titigan, sabay naglahong mabilis. Nakatinging raw sa kay Tiya Azon. Kung ganon hindi lamang kami ang nakatira sa bahay. Mabuti malaki ang bahay dahil pati ang White Lady at ang kanyang pamilya ay may magandang tirahan. Lumaki ako sa ganitong kapaligiran.
Isang gabi tumitingin ako sa album ni Tiya Aon. Naramdaman kong malamig at mainit sa silid niya. Nag-jacket ako, pag-katapos hinubad itong muli para buksan ang electric fan.
Binalikan ko ang mga larawan at nakita kong ito ay nasa ilalim nang kama at wala na sa tabi ko.
Ininilipad ba ito ng electric fan?
“Ate Liza” matututlog na ako. Halika at samahan mo akong matulog.”
Mula noon, abot langit ang aking dasal para sa mga kaluluwa, para sa maga ispiritu, para sa mga White Lady. Marahil sa takot.
Bilog ang buwan. Sa azoteya ako nakatulog – nanaginip ako, may mata sa azoteya. Ityon na yata ang sinasabi ni Ate Liza…
.Umusok sa paligid ng itim, , may malaking mama, walang mukha. Hindi ako makahinga, wari’y ungol ng ungol para magising. Alam ko ako’y natutulog, alam ko ako ay binbangungot.
Kahit sa pikit kong mga mata at tulog na katawan, sa aking isip ako ay gising. Paulit-ulit kong dinasal ang Aba Ginoong Maria at isinigaw ang Lord! Jesus! Jesus!
Dito bumalikwas ako sa gising. Parang sinuntok ng malakas at naglaho ang maitim na mama sa aking panaginip.
Wala nang mata sa bintana.
Wala na ang White Lady.
Marahil kung ano man ang kailangan nila dito sa aming bhay, hindi ko alam – at hindi na importante.
Ang sabi ko sa aking mga kasambahay, kay Tiya Azon, at kay Ate Liza ay magdasal sila, ipagdasal ang mga taong hindi natin nakikita. Dasal ang kailangan ng mga mata sa bintana. Dasal ang kailangan nating lahat.
8.11.2006
copyright rose flores martinez
revised 11.19.2009
Sabi ng katulong naming si Ate Liza, kapag hindi raw ako natulog ng maaga ay may dudungaw sa bintanang mga mata.
Sino? Mata ba ni Spiderman o mata ni Bubbles ng Power Puff?
“Hindi raw nakakatawa dahil mga mata raw ng White Lady.”
Sa bahay kasi, laging pinagbibintangan ang White Lady, dahil sa White Lady… Minsan naawa na ako sa White Lady. Siguro kung makapagssasalita lang siya, lagot silang lahat. Ako lang ang kaibigna ng White Lady.
Minsan, nawala ang pera ni Tiya Azon, at wala naming pumasok na ibang tao sa bahay. Nag-usap usap sila.
Sino ang kumuha? Wala naman, may nagtago raw.
Pagkapos isang gabi sabi ni Tiya Azon may isang babaeng mahaba ang buhok sa paanan ng kanyang kama. Mala-rosas ang mga mata, na gustong makipagti-titigan, sabay naglahong mabilis. Nakatinging raw sa kay Tiya Azon. Kung ganon hindi lamang kami ang nakatira sa bahay. Mabuti malaki ang bahay dahil pati ang White Lady at ang kanyang pamilya ay may magandang tirahan. Lumaki ako sa ganitong kapaligiran.
Isang gabi tumitingin ako sa album ni Tiya Aon. Naramdaman kong malamig at mainit sa silid niya. Nag-jacket ako, pag-katapos hinubad itong muli para buksan ang electric fan.
Binalikan ko ang mga larawan at nakita kong ito ay nasa ilalim nang kama at wala na sa tabi ko.
Ininilipad ba ito ng electric fan?
“Ate Liza” matututlog na ako. Halika at samahan mo akong matulog.”
Mula noon, abot langit ang aking dasal para sa mga kaluluwa, para sa maga ispiritu, para sa mga White Lady. Marahil sa takot.
Bilog ang buwan. Sa azoteya ako nakatulog – nanaginip ako, may mata sa azoteya. Ityon na yata ang sinasabi ni Ate Liza…
.Umusok sa paligid ng itim, , may malaking mama, walang mukha. Hindi ako makahinga, wari’y ungol ng ungol para magising. Alam ko ako’y natutulog, alam ko ako ay binbangungot.
Kahit sa pikit kong mga mata at tulog na katawan, sa aking isip ako ay gising. Paulit-ulit kong dinasal ang Aba Ginoong Maria at isinigaw ang Lord! Jesus! Jesus!
Dito bumalikwas ako sa gising. Parang sinuntok ng malakas at naglaho ang maitim na mama sa aking panaginip.
Wala nang mata sa bintana.
Wala na ang White Lady.
Marahil kung ano man ang kailangan nila dito sa aming bhay, hindi ko alam – at hindi na importante.
Ang sabi ko sa aking mga kasambahay, kay Tiya Azon, at kay Ate Liza ay magdasal sila, ipagdasal ang mga taong hindi natin nakikita. Dasal ang kailangan ng mga mata sa bintana. Dasal ang kailangan nating lahat.
8.11.2006
copyright rose flores martinez
revised 11.19.2009
Sa Gulod ng Making
Sa Gulod ng Makiling
Sa gulod ng Makiling ay maraming kakakibang bulaklak. Mala-bahaghari ang mga kulay nito, at iba’t ibang klase ang mga bulaklak. Ang kuwento ng mga taga-makiling ay may matandang maputi ang buhok na nagdidilig ng mga bulaklak tuwing hatinggabi.
Minsan may isang dalagang pumitas ng abuhing makintab na mga rosas. Ibinigay raw ito ng dalaga sa Nanay niyang may sakit. Gumaling ang Nanay. Ang pinag-pitasan ng mga abuhing rosas ay nagkaroon pa ng maraming suloy at mga sanga.
Tuwang-tuwang raw ang matandang sa gulod.
Minsan naman ay isang bata ang kumuha ng mga orchids para ipalamuti sa grotto ni Santa Maria sa kanilang bahay. Umusbong raw sa paligid ng bakuran ang mga orchids. Tuwang-tuwa uli ang matanda at lalong walang patid ang pagdidilig gabi-gabi. Marami raw ang nakakakita sa ibayong pagdidilig ng matanda na mga taga-Makiling.
Takot lamang silang lumapit dahil kapag nagdidilig raw ang matanda ay madulas sa gulod at may napipilayan sa pagkakadapa. Nahihirapang makalakad muli.
Ngunit minsan isang hapon ay may isang binatang dayuhang pumitas ng mga bulaklak at inialay sa isang kasintahang dalaga. Ang pinagpitasan raw nito ay nangamatay. Bumaho raw ang paligid ng isang araw. Ang dalagang pinagbigyan ay nagka-sakit ay namatay ng tuluyan. Ang dahilan: Hindi nagging tapat ang binata sa dalaga. Hindi nila alam ang nangyari sa binata at may balitang nawala siya sa kanilang tirahan.
Kaya ingat na ingat ang mga taga-Makiling pumitas ng mga bulaklak sa gulod sapagkat magkamali raw ng pagbibigyan o ang magibibgay ay may kasamang mahigpit na babala ang matandang nagdidilig gabi-gabi.
Nag-usyoso ako sa gulod. Sinubukan kong pumitas ng isang malusog at kaakit-akit na bulaklak. Naghintay ako ng dilim, wala naming tao. Marami pa akong pinitas, para akong namili galing Baguio o Dangwa.
Itinanim ko sa bahay ampunan ng mga madre ang ibang sanga. Sabi sa bahay ampunan lumago raw ang mga itinanim na bulaklak at inaalagaang mabuti ng mga bata. Pagbalik ko sa gulod nakita ko ang pinagkunang lalong sagana sa bulaklak. Totoong ngang nakabungad ang kumpol kumpol na mga bulaklak at maraming basang damit sa gilid. Kinuha ko ang ilang damit. Dinala ko sa mga madre. At simula noon tuluyang nawala na raw ang matanda sa gulod.
Aug 18, 2006
copyright Rose Flores - Martinez
revised 11.19.2009
Sa gulod ng Makiling ay maraming kakakibang bulaklak. Mala-bahaghari ang mga kulay nito, at iba’t ibang klase ang mga bulaklak. Ang kuwento ng mga taga-makiling ay may matandang maputi ang buhok na nagdidilig ng mga bulaklak tuwing hatinggabi.
Minsan may isang dalagang pumitas ng abuhing makintab na mga rosas. Ibinigay raw ito ng dalaga sa Nanay niyang may sakit. Gumaling ang Nanay. Ang pinag-pitasan ng mga abuhing rosas ay nagkaroon pa ng maraming suloy at mga sanga.
Tuwang-tuwang raw ang matandang sa gulod.
Minsan naman ay isang bata ang kumuha ng mga orchids para ipalamuti sa grotto ni Santa Maria sa kanilang bahay. Umusbong raw sa paligid ng bakuran ang mga orchids. Tuwang-tuwa uli ang matanda at lalong walang patid ang pagdidilig gabi-gabi. Marami raw ang nakakakita sa ibayong pagdidilig ng matanda na mga taga-Makiling.
Takot lamang silang lumapit dahil kapag nagdidilig raw ang matanda ay madulas sa gulod at may napipilayan sa pagkakadapa. Nahihirapang makalakad muli.
Ngunit minsan isang hapon ay may isang binatang dayuhang pumitas ng mga bulaklak at inialay sa isang kasintahang dalaga. Ang pinagpitasan raw nito ay nangamatay. Bumaho raw ang paligid ng isang araw. Ang dalagang pinagbigyan ay nagka-sakit ay namatay ng tuluyan. Ang dahilan: Hindi nagging tapat ang binata sa dalaga. Hindi nila alam ang nangyari sa binata at may balitang nawala siya sa kanilang tirahan.
Kaya ingat na ingat ang mga taga-Makiling pumitas ng mga bulaklak sa gulod sapagkat magkamali raw ng pagbibigyan o ang magibibgay ay may kasamang mahigpit na babala ang matandang nagdidilig gabi-gabi.
Nag-usyoso ako sa gulod. Sinubukan kong pumitas ng isang malusog at kaakit-akit na bulaklak. Naghintay ako ng dilim, wala naming tao. Marami pa akong pinitas, para akong namili galing Baguio o Dangwa.
Itinanim ko sa bahay ampunan ng mga madre ang ibang sanga. Sabi sa bahay ampunan lumago raw ang mga itinanim na bulaklak at inaalagaang mabuti ng mga bata. Pagbalik ko sa gulod nakita ko ang pinagkunang lalong sagana sa bulaklak. Totoong ngang nakabungad ang kumpol kumpol na mga bulaklak at maraming basang damit sa gilid. Kinuha ko ang ilang damit. Dinala ko sa mga madre. At simula noon tuluyang nawala na raw ang matanda sa gulod.
Aug 18, 2006
copyright Rose Flores - Martinez
revised 11.19.2009
Monday, November 16, 2009
Microscope
Microscope
Isang antique na microscope ang pamana ni Lolo Eseng kay Nina. Bukod sa kanilang bahay at sa matandang microscope, ay wala na. Walang sakahang lupa, walang salapi, walang ginto.
“Si Lolo naman bakit pa ang microscope na ito and pinamana sa amin. Aanhin ko ba ito sa tabing dagat?”
“Saklawin mo raw ng iyong pananaw ang dagat,” sabi ni Aling Chari.
“Hay naku Inay, buti pa ipagbili natin. Kikita pa tayo at makadadagdag sa ating paninda.”
“Naku, huwag! Baka multuhin ka ng Lolo mo, sige.”
Nagtawanan ang mag-ina.
Naglilinis si Nina araw-araw katulong ni Aling Chari. Sa tuwina pinupunasan niya ang microscope. Pagkatapos ay susulong si Nina sa pagtitinda sa kaning maliit na tindahan.
“Mang Paolo kumusta naman ang huli ngayon?”
“Mabuti-buti naman Nina. Payapa ang dagat. Alam mo balita ng mga kababaihan ay marami raw turistang dadalaw dito sa atin.”
“Talaga? Bakit naman?”
“Baka maghahanap ng mga kabibe! Hahahah!”
Kinabukasan nga padating si Mang Paolo at may mga kasama. Dumating ang mga turista. Merong Hapon at may Amerikano. Sa mga hitsura nila ay may seryosong pakay sa dagat. May mga kasamang trabahador. Hinukay nila ang buhangin, sa paligid. Ang iba wari ay manghang-mangha. Ang iba naman ay dumako sa dagat, sumisid. At ang iba naman ay umikot sa isla, dumako sa malalaking batuhan.
“Hey! Look what I have got!” (Tingnan ang nakita ko!)
May inilabas ang Amerikano sa isang maliit na basket. Ilang mga shells at buto.”
“Do we have a microscope here?” (Meron ba tayong microscope dito?)
“Yes, yessss sir…” Pasigaw na sagot ni Mang Paolo.
Nakatitig si Nina sa mga papalapit na tao. Akala niya ay may bibilhin. Iyon pala ay para humiram ng microscope niya. Pinahiram niya ito. Ginamit sa pag-suri ng Hapon at ng Amerikanong turista. Kagulo ang mga tao sa bahay nila Nina. Marami rin ang nagsibili ng softdrinks at biskwit sa tindahan nila.
Hanggang sa dumating ang hapon ay humangin ng malakas. Kinalog ang mga puno at sinipa ang alon ng malakas na hangin. Marami shells at butong dala sa dalampasigan ang alon. Lalong hindi isinauli ang microscope ni Nina. Hindi maawat ang pagsusuri nila. Ang dalawang turista ay humingi ng tulong sa kanilang mag-ina kung maari ay doon muna sila maki-tulog. Masaya ang mag-inang Chari at Nina dahil malaki raw ang ibabayad sa kanila. Kinagabihan napanaginipan ni Nina si Lolo Eseng at nagpa-kita itong nakangiti sa panaginip. Ang microscope ay nag-iba ng kulay parang kulay ginto.
“Lolo, kaya pala, binigyan mo kami ng Microscope. Salamat po.”
8.18.2006
Rose Flores – Martinez
Copyright Rosalinda Flores – Matinez, 2009
http://iwrotefiction.blogspot
Isang antique na microscope ang pamana ni Lolo Eseng kay Nina. Bukod sa kanilang bahay at sa matandang microscope, ay wala na. Walang sakahang lupa, walang salapi, walang ginto.
“Si Lolo naman bakit pa ang microscope na ito and pinamana sa amin. Aanhin ko ba ito sa tabing dagat?”
“Saklawin mo raw ng iyong pananaw ang dagat,” sabi ni Aling Chari.
“Hay naku Inay, buti pa ipagbili natin. Kikita pa tayo at makadadagdag sa ating paninda.”
“Naku, huwag! Baka multuhin ka ng Lolo mo, sige.”
Nagtawanan ang mag-ina.
Naglilinis si Nina araw-araw katulong ni Aling Chari. Sa tuwina pinupunasan niya ang microscope. Pagkatapos ay susulong si Nina sa pagtitinda sa kaning maliit na tindahan.
“Mang Paolo kumusta naman ang huli ngayon?”
“Mabuti-buti naman Nina. Payapa ang dagat. Alam mo balita ng mga kababaihan ay marami raw turistang dadalaw dito sa atin.”
“Talaga? Bakit naman?”
“Baka maghahanap ng mga kabibe! Hahahah!”
Kinabukasan nga padating si Mang Paolo at may mga kasama. Dumating ang mga turista. Merong Hapon at may Amerikano. Sa mga hitsura nila ay may seryosong pakay sa dagat. May mga kasamang trabahador. Hinukay nila ang buhangin, sa paligid. Ang iba wari ay manghang-mangha. Ang iba naman ay dumako sa dagat, sumisid. At ang iba naman ay umikot sa isla, dumako sa malalaking batuhan.
“Hey! Look what I have got!” (Tingnan ang nakita ko!)
May inilabas ang Amerikano sa isang maliit na basket. Ilang mga shells at buto.”
“Do we have a microscope here?” (Meron ba tayong microscope dito?)
“Yes, yessss sir…” Pasigaw na sagot ni Mang Paolo.
Nakatitig si Nina sa mga papalapit na tao. Akala niya ay may bibilhin. Iyon pala ay para humiram ng microscope niya. Pinahiram niya ito. Ginamit sa pag-suri ng Hapon at ng Amerikanong turista. Kagulo ang mga tao sa bahay nila Nina. Marami rin ang nagsibili ng softdrinks at biskwit sa tindahan nila.
Hanggang sa dumating ang hapon ay humangin ng malakas. Kinalog ang mga puno at sinipa ang alon ng malakas na hangin. Marami shells at butong dala sa dalampasigan ang alon. Lalong hindi isinauli ang microscope ni Nina. Hindi maawat ang pagsusuri nila. Ang dalawang turista ay humingi ng tulong sa kanilang mag-ina kung maari ay doon muna sila maki-tulog. Masaya ang mag-inang Chari at Nina dahil malaki raw ang ibabayad sa kanila. Kinagabihan napanaginipan ni Nina si Lolo Eseng at nagpa-kita itong nakangiti sa panaginip. Ang microscope ay nag-iba ng kulay parang kulay ginto.
“Lolo, kaya pala, binigyan mo kami ng Microscope. Salamat po.”
8.18.2006
Rose Flores – Martinez
Copyright Rosalinda Flores – Matinez, 2009
http://iwrotefiction.blogspot
Salamin
Salamin
Mahilig magsalamin si Thea. Pagising sa umaga salamin kaagad ang hanap. Kapag siya nagbibihis at nag-mamake-up ay walang maka-agaw sa kanya sa salamin. Kulang na lang ikwintas niya ang salamin.
“Thea bilisan mo na, hinihintay ka ng school bus!”
“Oo Ate, nandiyan na, tinatapon ko lang ang mga basyo sa kusina.”
Si Thea ay malambing at maasikaso sa bahay. Malinis din siya. Ngunit kahit anong linis ang gawin niya hindi kayang baguhin ng kahit ano ang kanyang sarat na ilong at pangit na hugis ng mukha. Sa salaming iyon, na lagi niyang dala wari’y gumaganda siya. Marami siyang nilalagay sa mukha. Sa salaming iyong, lagi niyang dala wari ay gumaganda siya. Makapal na foundation at mahilig siyang magguhit ng luntian sa mabilog niyang mata.
Sa Padre Pio Elementary School.
“Thea, wow maganda sana ang mga mata mo, kaya lang pango ka at…”
“At … at ano Rolly?”
“At pangit korte ng face ….heheheh…joke lang…”
Hindi nakapag-salita si Thea. Kumulimlim ang mukha. Umirap na lamang at umarte ng lakad.
Isang gabi, sa isang sulok sa may hadin nila.
Nagsalamin si Thea.
“Sana maganda ako. Kung hindi sarat ang ilong ko at dahil sa kwadrado kong mukha – hindi nila ako pagtatawanan. Alam ko namang pangit ako, pero may tao bang likas na pangit? Salamin, salamin – gawin mo akong mukhang prisesa!”
Bahagyang nanaginip si Thea ng gising.
Tumingin siya sa salamin at dahan-dahang nag-iiba ang hitsura niya sa salamin. Parang gumaganda.
“Sino ka? Sino ka?”
“Ikaw, sino ka? Tanong ng salamin.
“Ako si Thea!”
Maganda si Thea sa salamin. Matangos ang ilong. Mala-diyosa ang hubog ng mukha.
Mala-prinsesa.
“Ako si Thea sa kabilang ibayo ng daigdig. Maganda ka Thea dahil ikaw ako kahapon.
Ang iyong anyo na pinag-tatawanan ng lahat ay balat lamang ng buhay. Ang totoo mong anyo ay ako, ang kagandahang busilak.”
“Totoo? Kung gayon ayoko nang mag-iba pa. Masaya pala ako ng ganito dahil – hindi ko kailangan ng nose lift.”
“Hindi na nga Thea. Dahil ikaw ay isang Theang may magandang pananaw sa buhay.”
“Theaaaaaaa !!!!” Sigaw ng ate niya. “Kakain na tayo!”
Napabalikwas si Thea sa pagka-kaupo at nabitawan ang salamin. Nabasag ang salaming laging hawak niya. Ito ay nagging pira-pirasong butil ng bubog.
Pinulot niya itong dahan dahan. Nasaugatan ang isa niyang daliri. Ngunit ngumiti pa rin siya at ipinag-walang bahala. Ikinuskos sa lupa ang dugo at itinapon sa basura ang mga bubog.
“Salamat salamin, maraming salamat. Alam ko ako ay maganda. Magandang maganda!”
August 18, 2006
Rose Flores – martinez
Copyright Rosalinda Flores – Martinez, 2009
http://iwrotefiction.blogspot.com
Mahilig magsalamin si Thea. Pagising sa umaga salamin kaagad ang hanap. Kapag siya nagbibihis at nag-mamake-up ay walang maka-agaw sa kanya sa salamin. Kulang na lang ikwintas niya ang salamin.
“Thea bilisan mo na, hinihintay ka ng school bus!”
“Oo Ate, nandiyan na, tinatapon ko lang ang mga basyo sa kusina.”
Si Thea ay malambing at maasikaso sa bahay. Malinis din siya. Ngunit kahit anong linis ang gawin niya hindi kayang baguhin ng kahit ano ang kanyang sarat na ilong at pangit na hugis ng mukha. Sa salaming iyon, na lagi niyang dala wari’y gumaganda siya. Marami siyang nilalagay sa mukha. Sa salaming iyong, lagi niyang dala wari ay gumaganda siya. Makapal na foundation at mahilig siyang magguhit ng luntian sa mabilog niyang mata.
Sa Padre Pio Elementary School.
“Thea, wow maganda sana ang mga mata mo, kaya lang pango ka at…”
“At … at ano Rolly?”
“At pangit korte ng face ….heheheh…joke lang…”
Hindi nakapag-salita si Thea. Kumulimlim ang mukha. Umirap na lamang at umarte ng lakad.
Isang gabi, sa isang sulok sa may hadin nila.
Nagsalamin si Thea.
“Sana maganda ako. Kung hindi sarat ang ilong ko at dahil sa kwadrado kong mukha – hindi nila ako pagtatawanan. Alam ko namang pangit ako, pero may tao bang likas na pangit? Salamin, salamin – gawin mo akong mukhang prisesa!”
Bahagyang nanaginip si Thea ng gising.
Tumingin siya sa salamin at dahan-dahang nag-iiba ang hitsura niya sa salamin. Parang gumaganda.
“Sino ka? Sino ka?”
“Ikaw, sino ka? Tanong ng salamin.
“Ako si Thea!”
Maganda si Thea sa salamin. Matangos ang ilong. Mala-diyosa ang hubog ng mukha.
Mala-prinsesa.
“Ako si Thea sa kabilang ibayo ng daigdig. Maganda ka Thea dahil ikaw ako kahapon.
Ang iyong anyo na pinag-tatawanan ng lahat ay balat lamang ng buhay. Ang totoo mong anyo ay ako, ang kagandahang busilak.”
“Totoo? Kung gayon ayoko nang mag-iba pa. Masaya pala ako ng ganito dahil – hindi ko kailangan ng nose lift.”
“Hindi na nga Thea. Dahil ikaw ay isang Theang may magandang pananaw sa buhay.”
“Theaaaaaaa !!!!” Sigaw ng ate niya. “Kakain na tayo!”
Napabalikwas si Thea sa pagka-kaupo at nabitawan ang salamin. Nabasag ang salaming laging hawak niya. Ito ay nagging pira-pirasong butil ng bubog.
Pinulot niya itong dahan dahan. Nasaugatan ang isa niyang daliri. Ngunit ngumiti pa rin siya at ipinag-walang bahala. Ikinuskos sa lupa ang dugo at itinapon sa basura ang mga bubog.
“Salamat salamin, maraming salamat. Alam ko ako ay maganda. Magandang maganda!”
August 18, 2006
Rose Flores – martinez
Copyright Rosalinda Flores – Martinez, 2009
http://iwrotefiction.blogspot.com
Sushi's Dress Shop
Sushi’s Dress Shop
Mahilig magtahi si Sushi. Mga personalized bag, wallet at simpleng mga damit ang kanyang obra. Isang ‘handheld’ na makina ang kanyang gamit imbes na malaking makina. Ito and tumatahi sa matitigas na gilid ng tela. Tahing kamay na back stitch at hem stitch naman ang ginagawa ni Sushi para pagdikitin ang mga gilid at zipper.
Si Sushi ay anak ng mga manggagawa ng sinulid. Ang tatay niya ay naputulan ng kamay sa makina ng factory at ang kanyang Nanay ay nahubaran ng dami sa trabaho sa salang bintang ng pagnanakaw. Simula sa kanyang malungkot na kahapoon ay nagging tangan niya ang sinulid at karayom araw-araw.
Tuwing hatinggabi nananahi si Sushi. Nakakagawa siya ng magagarang istilo para sa kanyang mga customer. Nagagawa niya ang lahat ng ito sa dilim.
“Sushi, itahi mo naman ako ng isang party dress.”
“Oo ba. Anong istilong gusto mo? Meron ka bang tela?”
“Wala, ikaw na lang bahala sa lahat. Otso-deretso. Gusto ko golden brown ang kulay..”
“Sige Mimi, hanap ka ng istilo dyan sa catalog.”
“Okay.”
Tinahi ni Sushi ang isang damit na deretso at Chinese style.
Kinaumagahan binigay niya it okay Mimi. Tuwang-tuwa si Mimi. Ginamit niya ang damit sa party kasama ang mga kaklase sa Rotary seminar. Pinuri si Mimi ng mga kaibigan sa party. Sa ganda ng kanyang kasuotan siya ang ‘star of the show’.
Nang pauwi na si Mimi…
“Mimi sabay ka na sa akin.”
“Sige Roland – para hindi na ako mahirapan kumuha ng taxi.”
Masaya ang dalawa sa daan ngunit nakainom si Roland. Itinigil ni Roland ang sasakyan at kinabig si Mimi papalapit sa kanya. Pilit hinalikan at binuksan ang damit ng dalaga. Nagpumiglas si Mimi sa lakas ng binata. Pilit inabot ni Mimi ang sinturon ng damit niya para isakal kay Roland. Sa pambihirang lakas pinulupot niya ang sinturon sa leeg ni Roland. Pumulupot din ng kusa ang sinturon ni Mimi, sakal si Roland.
Ang sumunod na customer naman ni Sushi ay si Greta. Si Greta ay isang probinsyana. Nagpatahi siya kay Sushi ng isang gown para sa isang contest ng mga bagong modelo sa Maynila. Itinahi siya ni Sushi ng magandang sleeveless gown na may isang pulang alampay. Litaw ang ganda ni Greta sa suot niyang gown at alampay.
Samantala, sa contest, ay nawalan ng mamahaling alahas ang isang contestant. Dahil si Greta and roommate ng biktima ay siya rin ang pag-hinalaan. Ang mga contestants ay naghinala rin ay Greta.
Gabi ng contest. Si Greta ang paborito ng mga hurado. Wari’y nainggit ang isang contestant dahil ayaw niyang manalo si Greta.
“Greta, huwag ka nang sumali dahil hindi ka nababagay sa contest na ito, magnanakaw!”
“Hindi ako magnanakaw.”
“Anong hindi e ikaw ang kumuha ng alahas ko! At itong alampay na ito akin na nga…”
Inagaw ang alampay na pula at isinukat sa kanya.
“Pwede na ito.. .Akin na ito, kapalit ng kinuha mo sa akin. Kulang pa nga itong kabayaran. Kaya lang, gusto ko ang kulay nito.”
“Wala akong kinukuhang alahas mo. Maniwala ka! Akin na ang alampay ko,”
Nag-agawan ang dalawa sa alampay na tahi ni Sushi. Pinunit ng contestant ang alampay sa inis. Ngunit, sumampal ito sa sariling mga mata at umikot-ikot sa kanyang leeg. Sinakal ng alampay ang contestant.
Sushis Dress Shop
Ang mga tinatahi ni Sushi ay may hiwagang dala. Ang bawat istilo ay may istilo rin ng pagpatay sa masasamang kaluluwa na umaapi sa mga taong walang laban. Katulad ng mga pangyayari sa kanyang Inay na pinagbingtanga at hinubaran sa factory.
Rose Flores – Martinez, August 20, 2006
Copyright Rosalinda Flores Martinez, 2009
Http://iwrotefiction.blogspot.com
Mahilig magtahi si Sushi. Mga personalized bag, wallet at simpleng mga damit ang kanyang obra. Isang ‘handheld’ na makina ang kanyang gamit imbes na malaking makina. Ito and tumatahi sa matitigas na gilid ng tela. Tahing kamay na back stitch at hem stitch naman ang ginagawa ni Sushi para pagdikitin ang mga gilid at zipper.
Si Sushi ay anak ng mga manggagawa ng sinulid. Ang tatay niya ay naputulan ng kamay sa makina ng factory at ang kanyang Nanay ay nahubaran ng dami sa trabaho sa salang bintang ng pagnanakaw. Simula sa kanyang malungkot na kahapoon ay nagging tangan niya ang sinulid at karayom araw-araw.
Tuwing hatinggabi nananahi si Sushi. Nakakagawa siya ng magagarang istilo para sa kanyang mga customer. Nagagawa niya ang lahat ng ito sa dilim.
“Sushi, itahi mo naman ako ng isang party dress.”
“Oo ba. Anong istilong gusto mo? Meron ka bang tela?”
“Wala, ikaw na lang bahala sa lahat. Otso-deretso. Gusto ko golden brown ang kulay..”
“Sige Mimi, hanap ka ng istilo dyan sa catalog.”
“Okay.”
Tinahi ni Sushi ang isang damit na deretso at Chinese style.
Kinaumagahan binigay niya it okay Mimi. Tuwang-tuwa si Mimi. Ginamit niya ang damit sa party kasama ang mga kaklase sa Rotary seminar. Pinuri si Mimi ng mga kaibigan sa party. Sa ganda ng kanyang kasuotan siya ang ‘star of the show’.
Nang pauwi na si Mimi…
“Mimi sabay ka na sa akin.”
“Sige Roland – para hindi na ako mahirapan kumuha ng taxi.”
Masaya ang dalawa sa daan ngunit nakainom si Roland. Itinigil ni Roland ang sasakyan at kinabig si Mimi papalapit sa kanya. Pilit hinalikan at binuksan ang damit ng dalaga. Nagpumiglas si Mimi sa lakas ng binata. Pilit inabot ni Mimi ang sinturon ng damit niya para isakal kay Roland. Sa pambihirang lakas pinulupot niya ang sinturon sa leeg ni Roland. Pumulupot din ng kusa ang sinturon ni Mimi, sakal si Roland.
Ang sumunod na customer naman ni Sushi ay si Greta. Si Greta ay isang probinsyana. Nagpatahi siya kay Sushi ng isang gown para sa isang contest ng mga bagong modelo sa Maynila. Itinahi siya ni Sushi ng magandang sleeveless gown na may isang pulang alampay. Litaw ang ganda ni Greta sa suot niyang gown at alampay.
Samantala, sa contest, ay nawalan ng mamahaling alahas ang isang contestant. Dahil si Greta and roommate ng biktima ay siya rin ang pag-hinalaan. Ang mga contestants ay naghinala rin ay Greta.
Gabi ng contest. Si Greta ang paborito ng mga hurado. Wari’y nainggit ang isang contestant dahil ayaw niyang manalo si Greta.
“Greta, huwag ka nang sumali dahil hindi ka nababagay sa contest na ito, magnanakaw!”
“Hindi ako magnanakaw.”
“Anong hindi e ikaw ang kumuha ng alahas ko! At itong alampay na ito akin na nga…”
Inagaw ang alampay na pula at isinukat sa kanya.
“Pwede na ito.. .Akin na ito, kapalit ng kinuha mo sa akin. Kulang pa nga itong kabayaran. Kaya lang, gusto ko ang kulay nito.”
“Wala akong kinukuhang alahas mo. Maniwala ka! Akin na ang alampay ko,”
Nag-agawan ang dalawa sa alampay na tahi ni Sushi. Pinunit ng contestant ang alampay sa inis. Ngunit, sumampal ito sa sariling mga mata at umikot-ikot sa kanyang leeg. Sinakal ng alampay ang contestant.
Sushis Dress Shop
Ang mga tinatahi ni Sushi ay may hiwagang dala. Ang bawat istilo ay may istilo rin ng pagpatay sa masasamang kaluluwa na umaapi sa mga taong walang laban. Katulad ng mga pangyayari sa kanyang Inay na pinagbingtanga at hinubaran sa factory.
Rose Flores – Martinez, August 20, 2006
Copyright Rosalinda Flores Martinez, 2009
Http://iwrotefiction.blogspot.com
Ang Aking Psychic Guru
Ang Aking Psychic Guru
SI Tony Perez. Siya and aking guro sa Playwiriting class. Ang Playwriting ay isang klase sa kurikulum ng Creative Writing sa DLSU.
Marami akong natutunana kay Sir Tony. Bahagi siya ng aking buhay sa panitik.
Hindi kayang ihiwalay ng gunita – siya at ang kanyang itinutro, habang naalala ko kung gaano ang kanyang pagsisikap para kami ay bahaginan ng kanayang kaalaman sa pagsulat. Masaya kami at magiliw tuwing Plawriting Class, tuwing Biyernes ng hapon.
Masaya ako sa paghihintay sa kanya.
Bukod sa isang guro, si Sir Tony ay isang “psychic guru.” Ang sabi niya, “Halos bawat isa sa atin ay my psychic ability,” kung wala nito, mahirap mag-imagine at matandaan ang mga nakaraang pangyayari, gayon din ang pagkakaroon ng “foresight.”
Ang Third Eye
Ang “third eye” ay maaari ding tawaging “psychic vision.” Sa “visual art” ito ay nasa gitna ng noo. “Ngunit, ang tunay na “inner true vision” ay naggagaling sa kalooban – maaring sa isip o sa puso,” sabi ni Sir Perez. “Kailangan lamang buksan ang swits nito. Isaloob ang pagtanggap.” Tinutulungan tayo ng “third eye” para bumasa ng tao o makakita ng mga spirits.” Maari ding tayo ay bumalik sa kahapon o kaya naman ay may maaninaw sa bukas. Maiintidihan din ang mga panaginip, “visions” at mag mensahe mula sa mga kaibigan, mga kamag-anak, o maging mga taong di kakilala.
Ang “third eye” ay maaaring gamitin upang suriin ang isang bagay, panulat o artwork. Ang kaalaman ay madalas na biswal.
Ang Chakras
Ang alignment ng chakras o Ayurvedic ay mahalaga, “ sabi ni Perez.
Pinatatas ng chakra ang ating collective unconscious upang pagduktungin ang panahon ng buhay at patay. Ang charas ay tinatawag ding aura ng isang indibidwal. Halimbawa: Ang puti at maliwang na aura sa itaas ng ulo ay sumasagisag sa pagkadalisay ng mga hanagarin ng isang tao. Ang bawat kulay ng chakra ay may ibig sabihin. Ito ay nararamdaman ng “third eye.”
Paano Bubuksan ang Third Eye?
Maraming paraan upang mabuksan ang third eye. Sa Latin Amerika, sinasabing si San Martin de Porres ang patron ng “psychic vision.” Ang pagtitirik ng 10 itim na kandila para kay San Martin ay magbubukas ng third eye ng isang tao.
Ang pagtulog na may amethyst tumblestone sa ilalim ng unan ay makatutulong ding magbukas ng third eye, pati ang pagkakaroon ng mabunga at malikhaing panaginip. Gayon din ang pakikisama sa mga taong may malakas na “psychic vision.”
Paano Pagtitibayin ang Third Eye
Mapagtitibay ang “third eye” at ang laks nito sa pakikiramdam ng mga kulay, linya, ilaw, hugis, at dibuho ng dilim.
“Hind pare-pareho ang psychic vision ng bawat tao. ‘Unique ang bawat ‘visual experience.’ Ang iba ay nag-aakalang ito ay realidad at mahahawakan ito. Ang iba naman ay nakakakita ng liwanag, kutitap ng mga ilaw o mga pangyayari, mismo sa harap nila.”
Si Sir Perez ay tumutulong upang mapagtibay ang paggamit ng “unconscious” para higit na maunawaan ang sarili at kapwa, sa serbisyo at pagpapatibay ng sining.
Ilan sa mga aklat ni Tony Perez ay and “Mga Panibagong Orasyon” at “Mga Panibagon Ritwal ng Wicca.”
/rose flores martinez
11.12.09
an old article/revised and translated
http://rfvietnamrose09.blogspot.com
http://iwrotefiction.blogspot.com
SI Tony Perez. Siya and aking guro sa Playwiriting class. Ang Playwriting ay isang klase sa kurikulum ng Creative Writing sa DLSU.
Marami akong natutunana kay Sir Tony. Bahagi siya ng aking buhay sa panitik.
Hindi kayang ihiwalay ng gunita – siya at ang kanyang itinutro, habang naalala ko kung gaano ang kanyang pagsisikap para kami ay bahaginan ng kanayang kaalaman sa pagsulat. Masaya kami at magiliw tuwing Plawriting Class, tuwing Biyernes ng hapon.
Masaya ako sa paghihintay sa kanya.
Bukod sa isang guro, si Sir Tony ay isang “psychic guru.” Ang sabi niya, “Halos bawat isa sa atin ay my psychic ability,” kung wala nito, mahirap mag-imagine at matandaan ang mga nakaraang pangyayari, gayon din ang pagkakaroon ng “foresight.”
Ang Third Eye
Ang “third eye” ay maaari ding tawaging “psychic vision.” Sa “visual art” ito ay nasa gitna ng noo. “Ngunit, ang tunay na “inner true vision” ay naggagaling sa kalooban – maaring sa isip o sa puso,” sabi ni Sir Perez. “Kailangan lamang buksan ang swits nito. Isaloob ang pagtanggap.” Tinutulungan tayo ng “third eye” para bumasa ng tao o makakita ng mga spirits.” Maari ding tayo ay bumalik sa kahapon o kaya naman ay may maaninaw sa bukas. Maiintidihan din ang mga panaginip, “visions” at mag mensahe mula sa mga kaibigan, mga kamag-anak, o maging mga taong di kakilala.
Ang “third eye” ay maaaring gamitin upang suriin ang isang bagay, panulat o artwork. Ang kaalaman ay madalas na biswal.
Ang Chakras
Ang alignment ng chakras o Ayurvedic ay mahalaga, “ sabi ni Perez.
Pinatatas ng chakra ang ating collective unconscious upang pagduktungin ang panahon ng buhay at patay. Ang charas ay tinatawag ding aura ng isang indibidwal. Halimbawa: Ang puti at maliwang na aura sa itaas ng ulo ay sumasagisag sa pagkadalisay ng mga hanagarin ng isang tao. Ang bawat kulay ng chakra ay may ibig sabihin. Ito ay nararamdaman ng “third eye.”
Paano Bubuksan ang Third Eye?
Maraming paraan upang mabuksan ang third eye. Sa Latin Amerika, sinasabing si San Martin de Porres ang patron ng “psychic vision.” Ang pagtitirik ng 10 itim na kandila para kay San Martin ay magbubukas ng third eye ng isang tao.
Ang pagtulog na may amethyst tumblestone sa ilalim ng unan ay makatutulong ding magbukas ng third eye, pati ang pagkakaroon ng mabunga at malikhaing panaginip. Gayon din ang pakikisama sa mga taong may malakas na “psychic vision.”
Paano Pagtitibayin ang Third Eye
Mapagtitibay ang “third eye” at ang laks nito sa pakikiramdam ng mga kulay, linya, ilaw, hugis, at dibuho ng dilim.
“Hind pare-pareho ang psychic vision ng bawat tao. ‘Unique ang bawat ‘visual experience.’ Ang iba ay nag-aakalang ito ay realidad at mahahawakan ito. Ang iba naman ay nakakakita ng liwanag, kutitap ng mga ilaw o mga pangyayari, mismo sa harap nila.”
Si Sir Perez ay tumutulong upang mapagtibay ang paggamit ng “unconscious” para higit na maunawaan ang sarili at kapwa, sa serbisyo at pagpapatibay ng sining.
Ilan sa mga aklat ni Tony Perez ay and “Mga Panibagong Orasyon” at “Mga Panibagon Ritwal ng Wicca.”
/rose flores martinez
11.12.09
an old article/revised and translated
http://rfvietnamrose09.blogspot.com
http://iwrotefiction.blogspot.com
Thursday, November 12, 2009
I Wrote Fiction Stories
I Wrote Fiction Stories
Cinderella, Rapunzel, Snow White and the Seven Dwarves, The Little Pigs, Gulliver, Moby Dick, and more magical plots are the stories children love to hear. And of course, even for professionals who want some kind of inspiration, fun and creative entertainment – childhood and fiction stories are forever part of life.
The thrill these stories give to readers are intellectual and helpful because new ideas are formed and copied from the classic and basic story patterns.
The short story roots form an idea that involves a theme; a plot with a conflict, a climax and a denouement; characters; point of view; setting; dialogue and symbols.
The short story is a fiction story that is a work of imagination telling about life here, now, and yonder as if happening truthfully for real.
Here are tips I compiled from some books about the qualities of a commendable short story:
1. The story must be fresh in style
2. The story must portray true-to-life events
3. Words used must sound real and easy to understand
4. It must have freshness of appeal
5. Writer must use his own style
6. The story must involve a series of crises and should be of value to life
7. The story must tickle the reader if it involves humor and must get into the reader’s nerves if it is heavy drama
8. it must be of vital interest
and of course, it must be original.
Short stories run between 1000 and 5000 words. To the imaginative person – and no one who is not imaginative would attempt to write fiction – every human being is full of interest. The trained fictional eye observes in order to find material for his work.
/rose flores - martinez
http://iwrotefiction.blogspot.com
http://rfvietnamrose09.blogspot.com
11.12.09
Cinderella, Rapunzel, Snow White and the Seven Dwarves, The Little Pigs, Gulliver, Moby Dick, and more magical plots are the stories children love to hear. And of course, even for professionals who want some kind of inspiration, fun and creative entertainment – childhood and fiction stories are forever part of life.
The thrill these stories give to readers are intellectual and helpful because new ideas are formed and copied from the classic and basic story patterns.
The short story roots form an idea that involves a theme; a plot with a conflict, a climax and a denouement; characters; point of view; setting; dialogue and symbols.
The short story is a fiction story that is a work of imagination telling about life here, now, and yonder as if happening truthfully for real.
Here are tips I compiled from some books about the qualities of a commendable short story:
1. The story must be fresh in style
2. The story must portray true-to-life events
3. Words used must sound real and easy to understand
4. It must have freshness of appeal
5. Writer must use his own style
6. The story must involve a series of crises and should be of value to life
7. The story must tickle the reader if it involves humor and must get into the reader’s nerves if it is heavy drama
8. it must be of vital interest
and of course, it must be original.
Short stories run between 1000 and 5000 words. To the imaginative person – and no one who is not imaginative would attempt to write fiction – every human being is full of interest. The trained fictional eye observes in order to find material for his work.
/rose flores - martinez
http://iwrotefiction.blogspot.com
http://rfvietnamrose09.blogspot.com
11.12.09
Wednesday, November 11, 2009
Smile Everyone (on a Thursday, 11.12.09)
The best thing that can happen to you everyday
is
when someone smiles at you
when someone admonishes you, then brings you wisdom
when you face and are trapped in an unwanted situation, then you understand life
when you are scared, then you laugh out loud
when you are bored, then you find new things to do
when you are angry, then you learn compassion
when the world is at your back, then you couldn't stand but kneel
and you are happy
and you laugh out loud
and you sing
and you love
and you pray for GODs family
and you pray
and you pray
and utter, GOD don't leave me!
Have a nice day everyone!
http://rfvietnamrose09.blogspot.com
http://roseprayers.blogspot.com
is
when someone smiles at you
when someone admonishes you, then brings you wisdom
when you face and are trapped in an unwanted situation, then you understand life
when you are scared, then you laugh out loud
when you are bored, then you find new things to do
when you are angry, then you learn compassion
when the world is at your back, then you couldn't stand but kneel
and you are happy
and you laugh out loud
and you sing
and you love
and you pray for GODs family
and you pray
and you pray
and utter, GOD don't leave me!
Have a nice day everyone!
http://rfvietnamrose09.blogspot.com
http://roseprayers.blogspot.com
Saturday, November 7, 2009
Friday, November 6, 2009
From the Heart of a Woman
/Women's Journal, December 1987
“Inside my skin is a far more interesting, energetic, and successful person than they believe myself to be.”
To begin then, I am a bit of a woman somewhat more than 20. I am abundantly enriched with wealth of another sort, a responsible husband and two little kids. I got married at the age of 23 and since then I quit work. I take care of the house and I take care of the children. I used to think sometimes how much I dream for achievements, to pursue a career maybe and rebuild for myself the self-esteem I once had.
When I went into housekeeping, I guess I became so modest, and that made me slow to talk and so easy to be repulsed. I know it is certainly no suspicion of deficient merit and unconsciousness of my non-value but I know to the whole extent, the dignity of my own character and the high value of my own power and performances. Oftentimes, I am sluggish in conversation yet I know that I have great intellectual treasures. My thoughts flow so fast and such rapidity of thought naturally promises a flow of talk.
Indeed, I dream so much and I want a self-image of success. I do not regret that I am a housewife, but I do make it a point that it will not be a hindrance to the declaration of my today and the promises of my tomorrow. I define it as an inspiration toward achieving my goals, and being the person I want to be – For God, for my family, and for all. I know I amount to a precious gem but most of the time I lack action and determination to go on. Maybe I'm afraid of what the circumstances would offer me, of compulsive thoughts, of self-criticism and guilt, of worrying about other people's opinions, of failing. I never want to fail, especially in my vocation and in my goals. And now, I try to be the best of what I am. I may have no choice but I have the will and no one can take it away from me. And so I realized that the way to get what I want is to be tough and hit first.
Now, you can tell what sort of woman I am. Indeed, I was very much to look at in my best days. Growth then stopped because my time was fully occupied. Beyond a certain point growth depended entirely on the ability to organize the work so that I could shift it to others.
I should take care of my kids, yes, in a sense that they can take care of themselves in my absence and they to be happy even if they are alone. Focusing in this few things often takes discipline and fervent prayer.
Regardless of what I do now, in this situation, my basic resource is time. I must always have a lookout for better ways to invest it productively. In my journey, I need to forget the past and not be bothered by tomorrow. I will live this day and live these hours of eternity. Never will I allow my heart to become small and bitter. I will share love and it will grow and warm the earth. Desiderata.
I am a woman I am a child of the universe no less than the trees and the stars I have a right to be here.
A mother - that is me and my heart. Such is my profession of faith. I am blessed for blessedness is the peace of mind which springs from the intuitive knowledge of my God, and the perfection of my intellect is nothing but to understand God. To God I dedicate the prize!
Old published article, Women's Journal Magazine,
Rose Flores – Martinez, Edited, June 15, 2009
http://iwrotefiction.blogspot.com
“Inside my skin is a far more interesting, energetic, and successful person than they believe myself to be.”
To begin then, I am a bit of a woman somewhat more than 20. I am abundantly enriched with wealth of another sort, a responsible husband and two little kids. I got married at the age of 23 and since then I quit work. I take care of the house and I take care of the children. I used to think sometimes how much I dream for achievements, to pursue a career maybe and rebuild for myself the self-esteem I once had.
When I went into housekeeping, I guess I became so modest, and that made me slow to talk and so easy to be repulsed. I know it is certainly no suspicion of deficient merit and unconsciousness of my non-value but I know to the whole extent, the dignity of my own character and the high value of my own power and performances. Oftentimes, I am sluggish in conversation yet I know that I have great intellectual treasures. My thoughts flow so fast and such rapidity of thought naturally promises a flow of talk.
Indeed, I dream so much and I want a self-image of success. I do not regret that I am a housewife, but I do make it a point that it will not be a hindrance to the declaration of my today and the promises of my tomorrow. I define it as an inspiration toward achieving my goals, and being the person I want to be – For God, for my family, and for all. I know I amount to a precious gem but most of the time I lack action and determination to go on. Maybe I'm afraid of what the circumstances would offer me, of compulsive thoughts, of self-criticism and guilt, of worrying about other people's opinions, of failing. I never want to fail, especially in my vocation and in my goals. And now, I try to be the best of what I am. I may have no choice but I have the will and no one can take it away from me. And so I realized that the way to get what I want is to be tough and hit first.
Now, you can tell what sort of woman I am. Indeed, I was very much to look at in my best days. Growth then stopped because my time was fully occupied. Beyond a certain point growth depended entirely on the ability to organize the work so that I could shift it to others.
I should take care of my kids, yes, in a sense that they can take care of themselves in my absence and they to be happy even if they are alone. Focusing in this few things often takes discipline and fervent prayer.
Regardless of what I do now, in this situation, my basic resource is time. I must always have a lookout for better ways to invest it productively. In my journey, I need to forget the past and not be bothered by tomorrow. I will live this day and live these hours of eternity. Never will I allow my heart to become small and bitter. I will share love and it will grow and warm the earth. Desiderata.
I am a woman I am a child of the universe no less than the trees and the stars I have a right to be here.
A mother - that is me and my heart. Such is my profession of faith. I am blessed for blessedness is the peace of mind which springs from the intuitive knowledge of my God, and the perfection of my intellect is nothing but to understand God. To God I dedicate the prize!
Old published article, Women's Journal Magazine,
Rose Flores – Martinez, Edited, June 15, 2009
http://iwrotefiction.blogspot.com
Tuesday, November 3, 2009
I will tell you more stories tonight
I will tell you more stories tonight...
A big kiss,
Rose
http://iwrotefiction.blogspot.com
A big kiss,
Rose
http://iwrotefiction.blogspot.com
Monday, October 12, 2009
My Other Blogs
http://rfvietnamrose09.blogspot.com
http://roseprayers.blogspot.com
http://iwrotefiction.blogspot.com
http://rosevoc2.wordpress.com
http://roseprayers.blogspot.com
http://iwrotefiction.blogspot.com
http://rosevoc2.wordpress.com
Love of My Life
Love of My life
Rebecca can never deny the privilege of being in love. Yet the pain remains everytime she remembers that her marriage didn’t work. She knew what happened was far beyond her wildest dreams and nobody was to be blamed. Now, she’s convinced that man and woman are of equal footing. This led to a deeper secret of her life.
She was totally unaware of her beauty until the time that she had seen enough of her suitors in the category of fire. Several would be present and actively bidding.
“Ma’am Rbecca it’s nice to see you again.”
“Have we met before?”
“Yes in the Computer Lane Café. You left your notebook and I was the onw who found it. I’m Edgar Arambulo.”
“Oh yes, I remember.”
“How’s the down-to-earth educator?”
“I can’t believe that is me. But yes, I’m fine and feeling better everytime I see you.”
Edgar Arambulo blushed. He was the guy from the military academy. Rebecca was attracted to his revealing muscles the first time she saw him. He was a gentleman. But she was cautious. This might be another trap.
“No, not again.”
Rebecca’s eyes turned dreamy. She has never been luncky in her love affairs after her failed marriage and her many attempts to fall in love. She always chose the wrong guy. Good she didn’t lhave kids so what she did was to transform all her energies into work.
She tried to compose herself while remiscing the past. “OK, I have to go. Just get in touch.”
“I’ll ring you up tonight!” Edgar shouted.
Ringggggg! Rebecca grabbed the phone.
“Hello, good evening!”
“Hello, good evening Rebecca. This is Edgar.”
“I’m glad you called. What’s keeping you busy then?”
“Little work to do and thoughts of you.”
Rebeccas laughed to hide her confusion. A deep timbre in his voice reverberated in her chest. She knew she had a different feeling for Edgar.
“Can I treat you for dinner tomorrow?” Edgar asked.
“OK,” she answered in a nervous voice.”
“I’ll pick you up at 6pm.”
“G..Goo…Goodnight!” Rebecca hanged the phone.
Edgar and Rebecca became the best of friends, for day, for months, for years. Every time Edgar went to Manila he brought Rebecca to dine out. Their friendship evolved in a deeper bonding where mortal interest seem to be a sacrifice. Come the eve of Rebecca’s birthday in September, Edgar visited her. She had never been happy all her life. The nearness and the fresh manly scent of Edgar filled her head. She felt like a woman again.
Looking back, she tried to calm her emotions and put a safe distance between herself and this man.
“Happy birthday,” Edgar kissed her on the cheeks.
Rebeccas was dazzled by the warmth in his voice. Filled with concern his eyes searched hers until their li[s kissed tenderly. Rebecca couldn’t resist. What ws unexpected happened. Rebecca was caught in Edgar’s hard broad chest, as she gasped in breathless relief.
After the night, Rebecca though everything was over. She thought Edgar was also one of them. Men are the same. She tried to ignore the frightening and sweet memories because after all, she was capable of doing things on her own.
Months passed. Edgar came back.. He was still the same old Edgar. His rich masculine voice was as pleasing as his good looks. Rebecca’s mind began to race forming thoughts that totally countered what had been.
/rosalinda flores martinez
Old fiction
posted 10.12.09
Rebecca can never deny the privilege of being in love. Yet the pain remains everytime she remembers that her marriage didn’t work. She knew what happened was far beyond her wildest dreams and nobody was to be blamed. Now, she’s convinced that man and woman are of equal footing. This led to a deeper secret of her life.
She was totally unaware of her beauty until the time that she had seen enough of her suitors in the category of fire. Several would be present and actively bidding.
“Ma’am Rbecca it’s nice to see you again.”
“Have we met before?”
“Yes in the Computer Lane Café. You left your notebook and I was the onw who found it. I’m Edgar Arambulo.”
“Oh yes, I remember.”
“How’s the down-to-earth educator?”
“I can’t believe that is me. But yes, I’m fine and feeling better everytime I see you.”
Edgar Arambulo blushed. He was the guy from the military academy. Rebecca was attracted to his revealing muscles the first time she saw him. He was a gentleman. But she was cautious. This might be another trap.
“No, not again.”
Rebecca’s eyes turned dreamy. She has never been luncky in her love affairs after her failed marriage and her many attempts to fall in love. She always chose the wrong guy. Good she didn’t lhave kids so what she did was to transform all her energies into work.
She tried to compose herself while remiscing the past. “OK, I have to go. Just get in touch.”
“I’ll ring you up tonight!” Edgar shouted.
Ringggggg! Rebecca grabbed the phone.
“Hello, good evening!”
“Hello, good evening Rebecca. This is Edgar.”
“I’m glad you called. What’s keeping you busy then?”
“Little work to do and thoughts of you.”
Rebeccas laughed to hide her confusion. A deep timbre in his voice reverberated in her chest. She knew she had a different feeling for Edgar.
“Can I treat you for dinner tomorrow?” Edgar asked.
“OK,” she answered in a nervous voice.”
“I’ll pick you up at 6pm.”
“G..Goo…Goodnight!” Rebecca hanged the phone.
Edgar and Rebecca became the best of friends, for day, for months, for years. Every time Edgar went to Manila he brought Rebecca to dine out. Their friendship evolved in a deeper bonding where mortal interest seem to be a sacrifice. Come the eve of Rebecca’s birthday in September, Edgar visited her. She had never been happy all her life. The nearness and the fresh manly scent of Edgar filled her head. She felt like a woman again.
Looking back, she tried to calm her emotions and put a safe distance between herself and this man.
“Happy birthday,” Edgar kissed her on the cheeks.
Rebeccas was dazzled by the warmth in his voice. Filled with concern his eyes searched hers until their li[s kissed tenderly. Rebecca couldn’t resist. What ws unexpected happened. Rebecca was caught in Edgar’s hard broad chest, as she gasped in breathless relief.
After the night, Rebecca though everything was over. She thought Edgar was also one of them. Men are the same. She tried to ignore the frightening and sweet memories because after all, she was capable of doing things on her own.
Months passed. Edgar came back.. He was still the same old Edgar. His rich masculine voice was as pleasing as his good looks. Rebecca’s mind began to race forming thoughts that totally countered what had been.
/rosalinda flores martinez
Old fiction
posted 10.12.09
My Neighborhood: The Manila Flood of Homosexuality
My Neighborhood: The Manila Flood of Homosexuality
Perhaps the souls of those we’ve lost do indeed take refuge in inanimate objects. Or maybe, they’re in some people who are open to discover the mysteries of life.
The homosexuals.
Manila is where I live. It is a noisy neighborhood. It is a place where so many have worked, explored, and drank. It is a place of fashion and big schools, the place where best people meet – man, woman, and gay.
I asked my city, “Are they confused solitary rebels? Is being a gay a debunking scare term?”
Until Arnold came into my life.
For so many years, Arnold had been my best friend. We shared common interests and we had fun together. Arnold always acted in a respectable manner and was a gentleman. I thought his sex appeal was oozing. He had strings of girlfriends because women liked him for his being of reason and intellect. Sometimes, what made him confident was his air of arrogance. This ignited my envy of his strong status.
One night Arnold called me up. He said that he wanted to see me at once. It was an important matter. I had to rush to his pad. He was drinking and I found out that he had a fight with a girlfriend.
“Foolish girls!” he murmured as he welcomed me inside.
I nodded a maelstrom of conflicting feelings waving in my head. I wanted to talk, confused of what had happened, but instead I sat quietly comforting Arnold.
After more discussions, I felt Arnold wanted to tell me more but he got weaker. It was the first time he acted differently. Perhaps, I thought he could not contain his tears.
I was not able to go home, and I stayed with him in the flat. “What are friends for?”
We slept side by side. When I woke up at dawn, Arnold was standing in front of me naked. I was shocked! I couldn’t believe what I saw. I went to the toilet and threw up. I hit Arnold, and he wept.
When I finally mustered my courage, I clutched the sheet he had covered me with and silently crept to his side. I touched his shoulder. He looked up with an expression weary and pained.
“I am sorry,” he said tonelessly. I am sorry.”
I felt pity for him. I embraced him, and cuddled my bestfriend. I could not leave him now. The envy and hatred was gone. I can’t let go off the times we’ve shared. I had loved him as my brother and I will exist in an odd kind of waiting to heal Arnold’s wounds.
My friend is a homo. I tried earnestly to speak with a comforting voice, carefully… because I saw Arnold as an extension of myself. I know we both have to accept what is good in each other.
/rose flores martinez
My old fiction story
http://iwrotefiction.blogspot.com
posted 10.12.09
Perhaps the souls of those we’ve lost do indeed take refuge in inanimate objects. Or maybe, they’re in some people who are open to discover the mysteries of life.
The homosexuals.
Manila is where I live. It is a noisy neighborhood. It is a place where so many have worked, explored, and drank. It is a place of fashion and big schools, the place where best people meet – man, woman, and gay.
I asked my city, “Are they confused solitary rebels? Is being a gay a debunking scare term?”
Until Arnold came into my life.
For so many years, Arnold had been my best friend. We shared common interests and we had fun together. Arnold always acted in a respectable manner and was a gentleman. I thought his sex appeal was oozing. He had strings of girlfriends because women liked him for his being of reason and intellect. Sometimes, what made him confident was his air of arrogance. This ignited my envy of his strong status.
One night Arnold called me up. He said that he wanted to see me at once. It was an important matter. I had to rush to his pad. He was drinking and I found out that he had a fight with a girlfriend.
“Foolish girls!” he murmured as he welcomed me inside.
I nodded a maelstrom of conflicting feelings waving in my head. I wanted to talk, confused of what had happened, but instead I sat quietly comforting Arnold.
After more discussions, I felt Arnold wanted to tell me more but he got weaker. It was the first time he acted differently. Perhaps, I thought he could not contain his tears.
I was not able to go home, and I stayed with him in the flat. “What are friends for?”
We slept side by side. When I woke up at dawn, Arnold was standing in front of me naked. I was shocked! I couldn’t believe what I saw. I went to the toilet and threw up. I hit Arnold, and he wept.
When I finally mustered my courage, I clutched the sheet he had covered me with and silently crept to his side. I touched his shoulder. He looked up with an expression weary and pained.
“I am sorry,” he said tonelessly. I am sorry.”
I felt pity for him. I embraced him, and cuddled my bestfriend. I could not leave him now. The envy and hatred was gone. I can’t let go off the times we’ve shared. I had loved him as my brother and I will exist in an odd kind of waiting to heal Arnold’s wounds.
My friend is a homo. I tried earnestly to speak with a comforting voice, carefully… because I saw Arnold as an extension of myself. I know we both have to accept what is good in each other.
/rose flores martinez
My old fiction story
http://iwrotefiction.blogspot.com
posted 10.12.09
Heat
Heat
Michael and Lora were friends. They have met only in the bus going to the province. Michael was a typical guy in his late 20’s with a good physique while Lora was in her early 30’s but very charming. During the trip, both stole glances from each other until a good conversation ensued.
“Hi! I’m Michael Santos. May I know your name?”
“Lora Camus.” And she smiled.
“I’m going to get off in Naga and it’s good to be back home,” Michael said.
“Me, too. But I’m going to work at the same time because I’ll be doing a research.”
Both were excited. They enjoyed the conversation and then traded calling cards.
Months passed.
Back in Manila, Michael rang Lora.
“Hello, may I speak to Ms. Lora?”
“Yes, I’m Lora. May I know who is calling?”
“Michael Santos.”
“Michael! I’m glad you called. How are you?
“I’m fine. But not so fine that’s why I called you up.”
“My girlfriend just left me.” I don’t know… We recently had a fight. Maybe it’s for good.”
“Of course.”
Suddenly there was silence. Michael took a deep breath. “Can we see each other tomorrow? I’ll treat you for lunch.”
“OK. Maybe you are upset. I’ll see you then.”
“Thank you for being a good friend to me.”
“Oh, don’t mention it. I feel your pain. I have been there before. Just sleep tight and don’t forget to wake up early so you won’t be late for our date tomorrow.”
“Bye. And…”
“And what?”
“Nothing. I’m just missing you. Tomorrow…”
“Yes. Goodnight.”
Lora’s mind prowled like a ravening hind through long years of being alone. She had strings of boyfriends and to her frustration she chose a wrong guy. Being true to the relationship was not a vouch to a happy ending, because her boyfriend got married to her former girl. A sudden anger nipped off Lora’s memory and her thoughts quickened with its challenge.
Yet… she was still in control of her emotions. She thought that Michael could be a good friend though, maybe a good friend because they share the same fate.
That was the most awaited moment. Michael pleased Lora in many ways. And Lora felt good about it. From the restaurant, they will drop by Michael’s place to get something before bringing Lora home. Lora agreed because Michael wanted to see Michaels place, too.
“Your place is nice. Who lives with you here?”
“My brothers and Manang Gloria, our housekeeper. But my brothers usually come home late. Lora look at this painting. I painted this when I was still in college.”
“It’s wonderful!” Lora exclaimed.
Michael held Lora’s hand and slowly he pushed in her body close to him. Lora didn’t resist. He kissed her on the cheek, the lips… She kissed her, too. Lora was the answer to Michael’s aching heart and thirst. Then he kissed her cheeks again lightly going down the neck.
“I want to make love to you,” Michael whispered.
“No. Not now. I know we are two matured people yet we still have to know each other deeply. I don’t want sad endings. I’m afraid that after the heat, and everything goes normal love would be a forgotten word.
“Oh, common – don’t play hard to get. We are in living a modern world. Loosen up.”
Gripping her shirt, Lora answered softly thinking she lost again. “I thought you are a friend. But you just used me. I admit everything happened with my consent because I really thought that somehow I could lean on you. But you are like the others … I guess I could have submitted to making love but… But I have my period right now! I’m sorry.”
Michael strode to the window and stared pensively.
Lora walked out without another word.
Outside the trees were more than dark, skeletal shapes of it in the slashing rain. Self-consciously, Lora smoothed her clothes and raised her brows. She would not forget that her pride had been stung too often beneath the haughty arrogance of several men. But this time she knew, she won.
Copyright rosalinda flores martinez 2009
http://iwrotefiction.blogspot.com
posted 10.12.09
Michael and Lora were friends. They have met only in the bus going to the province. Michael was a typical guy in his late 20’s with a good physique while Lora was in her early 30’s but very charming. During the trip, both stole glances from each other until a good conversation ensued.
“Hi! I’m Michael Santos. May I know your name?”
“Lora Camus.” And she smiled.
“I’m going to get off in Naga and it’s good to be back home,” Michael said.
“Me, too. But I’m going to work at the same time because I’ll be doing a research.”
Both were excited. They enjoyed the conversation and then traded calling cards.
Months passed.
Back in Manila, Michael rang Lora.
“Hello, may I speak to Ms. Lora?”
“Yes, I’m Lora. May I know who is calling?”
“Michael Santos.”
“Michael! I’m glad you called. How are you?
“I’m fine. But not so fine that’s why I called you up.”
“My girlfriend just left me.” I don’t know… We recently had a fight. Maybe it’s for good.”
“Of course.”
Suddenly there was silence. Michael took a deep breath. “Can we see each other tomorrow? I’ll treat you for lunch.”
“OK. Maybe you are upset. I’ll see you then.”
“Thank you for being a good friend to me.”
“Oh, don’t mention it. I feel your pain. I have been there before. Just sleep tight and don’t forget to wake up early so you won’t be late for our date tomorrow.”
“Bye. And…”
“And what?”
“Nothing. I’m just missing you. Tomorrow…”
“Yes. Goodnight.”
Lora’s mind prowled like a ravening hind through long years of being alone. She had strings of boyfriends and to her frustration she chose a wrong guy. Being true to the relationship was not a vouch to a happy ending, because her boyfriend got married to her former girl. A sudden anger nipped off Lora’s memory and her thoughts quickened with its challenge.
Yet… she was still in control of her emotions. She thought that Michael could be a good friend though, maybe a good friend because they share the same fate.
That was the most awaited moment. Michael pleased Lora in many ways. And Lora felt good about it. From the restaurant, they will drop by Michael’s place to get something before bringing Lora home. Lora agreed because Michael wanted to see Michaels place, too.
“Your place is nice. Who lives with you here?”
“My brothers and Manang Gloria, our housekeeper. But my brothers usually come home late. Lora look at this painting. I painted this when I was still in college.”
“It’s wonderful!” Lora exclaimed.
Michael held Lora’s hand and slowly he pushed in her body close to him. Lora didn’t resist. He kissed her on the cheek, the lips… She kissed her, too. Lora was the answer to Michael’s aching heart and thirst. Then he kissed her cheeks again lightly going down the neck.
“I want to make love to you,” Michael whispered.
“No. Not now. I know we are two matured people yet we still have to know each other deeply. I don’t want sad endings. I’m afraid that after the heat, and everything goes normal love would be a forgotten word.
“Oh, common – don’t play hard to get. We are in living a modern world. Loosen up.”
Gripping her shirt, Lora answered softly thinking she lost again. “I thought you are a friend. But you just used me. I admit everything happened with my consent because I really thought that somehow I could lean on you. But you are like the others … I guess I could have submitted to making love but… But I have my period right now! I’m sorry.”
Michael strode to the window and stared pensively.
Lora walked out without another word.
Outside the trees were more than dark, skeletal shapes of it in the slashing rain. Self-consciously, Lora smoothed her clothes and raised her brows. She would not forget that her pride had been stung too often beneath the haughty arrogance of several men. But this time she knew, she won.
Copyright rosalinda flores martinez 2009
http://iwrotefiction.blogspot.com
posted 10.12.09
Tuesday, October 6, 2009
Rebecca, Three Scary Stories in Filipino
REBECCA
Kuwento ni Rose Flores – Martinez
30 Piling Kuwento 2003
Editor: Danilo S.Meneses
Introduksiyon ni : Reynaldo S. Duque
Makikita pa rin ang maraming bundok sa daan papuntang Bicol. Hindi maikakaila ang masukal na mga lugar. Sa bintanang salamin ay matatanaw ang lumang simbahan, na parang makapapasong tingkad ng liwanag, dala ng sinag ng pusyawing asul na ilaw ng krus sa gilid ng bundok.
Hindi ko maitago ang pagkamangha sa ganda ng kislap ng pusyawing asul na ilaw ng krus, hindi rin makapagsisinungaling ang aking damdamin.
Maganda nga, napakaganda ng kinang ng liwanag, ngunit sayang at hindi ko man lamang nadama ang hiwaga nito. Malamig ang dampi ng hangin sa paligid, may init ang sinag ng pusyawing asul na ilaw – katulad ng magkahalong lungkot at saya na aking nararamdama. Kung hindi nga lamang dahil kay Lola Basya …
Ano iyon? Mga ibong gubat? Marami pa ring ang mga kikik na nakakubli sa hinganteng mga punong kahoy sa gilid ng kabunkukang aming dinaraanan, pumupuno sa puwang ng iilang bahay sa tabi ng parang.
Kaya nga ba maririnig and mga usap-usapang nakakatakot at mga kuwentong hindi kapani-kapaniwala. Natatandaan ko ang mga kahiwagaan sa San Jose – ang mga engkanto, ang mga lamanlupa. Natatandaan ko rin ang pagkamatay ng isang malayang kamag-anak na tinatawag kong si Lolo Dado. Isang makisig at matandang lalaki nang magkasakit ay unti-unting namayat. At sabi-sabi, kapag gabi ay may makikitang aaali-aligigd na maga aso at baboy sa silong ng kanilang dampang bahay.
“Kain ka,” sabi ng katabi ko sa upuan.
Hindi ako makatanggi sa pag-abot niya sa akin ng kanyang kinakaing mani. Nakita ko ang masarap niyang pagnguya at pagkagat sa malulutong na butil.
“Salamat.”
“Sige dagdagan mo pa.”
“Tama na sa akin ito. May sira kasi ang aking mga ngipin kaya hindi masyadong makakagat ng matitigas.”
Nagsinungaling ako. Ang totoo, sa pagkuha ko ng ilang butil ay amoy na amoy ko ang matinding pagkagisa nito sa bawang. Ayaw ko ng bawang! Bagamat sa pagdaan ng panahon ay natuto rin ako na paunti-unting tumikim nito.
“Taga-rito ka rin ba?” tanong ko.
“Hindi. Dadalaw at magbabakasyon lamang. Maganda kasi rito sa Camarisnes Sur, lalo ang mga dagat. Talagang probinsyang-probinsiya. Maganda ang lahat, ang mga Bicolana – tulad mo! Kaya lang ang paligid, kung minsan ay nakakakilabot, masukal ang mga bundok. Sabi nga, marami raw ditong ‘anlayug’?”
Hindi ako sumagot. Minadali ako ng sigaw ng konduktor sa pagtigil ng bus mismo sa tapat ng aming malaki at lumang bahay. Nakalimutan ko tuloy ang magpaalam sa aking katabi. Parang kumukulog ang aking diddib sa lakas ng pintig ng aking puso. Nasasabik akong makita si Lola. Ang pag-ihip ng mabangong hangin sa aking mukha ay tila isang halik na nakapagpapasigla. Totoong takot akong umuwi, mayroon akong pangamba, ngunit iba ang sinasabi ng aking kaloooban.
Halos lumipad ako papunta sa pintuan.
“Tapo po…Tapooooooooo…..!”
Bumukas ang pinto at sinalubong ako ng isang matandang babae.
“Magandang tanghali po…po!” ang bati niya.
“Kayo ba ang bagong katulong?”
“Ako nga…Ako si Tessie na inirekumenda ng inyong katiwalang si Blandina.”
Tinitigan ko siya mula ulo hangaang paa. Matandang posturyosa! Napansin ko ang kanyang mapupulang labi dahil sa lipstick.
Binati ko si Tessie nang papuring may kasamang pa-insulto. “Para pala kayong artista, pinagsamang Rosanna Roces at Ai-Ai!”
Ngumiti siya, tuwang, tuwa dahil napansin ko. Nagliwanag ang dati’y nanlilisik na mga mata. Dahan-dahan, may pag-arteng hinaplos ang buhok na nagtatayuang parang alambre sa tigas.
“Ang dilim naman. Bakit sarado and bintana, ang aga-aga pa?”
“Malamig. Bawal malamigan si Lola.”
“E, and mga ilaw, bakit hindi ninyo buksan?”
Sinindihan ko ang mga ilaw, inikot ko ang bahay upang mabuksan lahat ng switch para magliwanag. Pinagpagan ko ang mga mesa at tinanggal ang alikabok at mga sapot ng gagamba na nakadikit sa mga sulok.
Pagkatapos, hindi ako nagpaliban pa ng mga sandali para Makita si Lola Basya. Ito ang panahong aking pinakahihihtay. Marahil ito na, ang panahong aking pinakahihintay…
“Kumusta ka, Lola? Andito po ako si Rebecca, ang inyong paboritong apo,” ang aking bulong sa kanyang malalapad na tainga habang lumalapat na marahan ang aking labi sa kanyang noo, sa kulubot na pisngi, sa pagod na mukha.
Nangatal ang aking laman sa hitsura na bumungad sa akin. Payat na payat ang matanda. Maitim ang kaniyang mga kuko at labi, hirap sa paghinga at mahinang-mahina. Parang may hinihintay. Wari ay maghihintay pa…
Ang lungkot na aking nadama ay hindi ko maipaliwanag. Sa muling paghalik ko sa kanyang noon ay may tumutulong luha sa mga mata nang naramdaman ko ang isang kalabit.
“Magme…meryenda ka muna, Rebecca,” sabi ni Tessie na nagdudumaling pabalik sa kusina. Sinundan ko si Tessie ng tingin hanggang matapat sayi sa salamin at kung paano nag-iba ang anyo ng kanyang mukha ay hindi ko alam. Pumapangit ang hitsura niya, lumalaki and mga mata, humhaba ang dila at tumatayo ang mga buhok. Guni guni?”
Sa isang kisapmata, napasunod ako sa mabilis na paglakad ni Tessie, ni Manay Tessie. Nakalimutan ko ang lahat. Ang napansin ko lamang ay para siyang dala ng hangin. Maliksi ngunit walang ingay ang mga yabag. Pagkatapos, gumuhit muli sa alaala ko ang lahat sa pagkalam ng aking sikmura. Hindi ko na hinintay ang paglamig ng mga pagkain.
Nanonood si Manay Tessie sa aking pagsubo, tinitingnan ang aking pagnguya. Nakangisi. Tuwang-tuwa.
“Ma… masarap?” tanong niya.
“Oo. Sino bang nagluto ng mga pagkain dito? May mga katulong ba galing sa bukid? Si Blandina?”
“Ako na rin. Sabi kasi ni… ni Blandina ang bilin mo raw ay huwag nang kumuha ng iba pang katulong…”
“Masarap ka palang magluto. E, kumusta nama ang pagkain in Lola?”
“Mahirap ngang pakainin si Lola Basya. Ang lagi kong ibinibigay sa kanya ay ang nasa.. sa latang pagkaing gamut na inireseta ni Dr. Rosales.”
“Ganu’n ba? Ano ba ang sabi ng doctor?”
“Talaga raw ganyan. Baka naman iba ang gu-gusto ng Lola mo…”
Hindi ako nakasagot. Sa pakiramdam ko, siya ay nanunuya. Hindi ako tanga. May itinanim na palaisipan para sa akin si Tessie. Nag-init ang aking mga tainga, bahagyang sumulak ang aking dugo, namula ang aking balat sa inis. Tiningnan ko si Manay Tessie ang matalim, parang mangangaing aking titig, tagos sa mabilis na kurap ng kanyang mga mata. Napayuko siya. Napahiya. Pagkatapos ay nakita kong may isang basong tubig na ako sa mesa.
“Mamayang alas-siyete, baka pupunta uli si Dr. Rosales. Makabubuting kayo na po… pooo.. ang makipag-usap,” sabi ni Tessie.
“Linisan mo na lamang dito,” ang aking madiing utos.
Inis pa rin ako. Sa malakas na boses ay ipinakita kong ayaw ko sa kanyang pabalagbag na sagot. Ako ang amo, ako ang dapat masunod. Hindi ako dapat pangunahan.
“Simula ngayon, ako na ang mag-aalaga kay Lola Basya. At siya nga pala, huwag mong patayin ang ilaw sa kanyang silid.”
Pilit kong pinigil ang aking sarili sa pakikipag-usap sa kanya kaya nalunod ako sa katahimikan. Naisip ko ang lungsod. Kapanglawan ang tanging yumakap sa akin habang nakatitig ako sa pagkakahiga ni Lola. Malapit na… Iiwan niya ako.
Si Lola Basya. Si Lola Basya ang nag-alaga sa akin buhat nang ako ay maulila. Ginawa niya ang lahat para ako ay makapamuhay nang masagana at tahimik sa kabila nang sabi-sabing lintek na sumpa sa aming angkan. Hindi rin siya nagkulang sa pagpapa-alala sa akin tungkol sa kabutihan at tiwala sa Maykapal, kahit alam niyang ako ay may tinatagong poot at hinanakit.
Nagtatampo ako… sa simbahan. Ngunit umaasa at naniniwala.
May lagay na napakalaking krus si Lola sa isang lugar ng aming bahay, tulad ng pusyawing krus sa simbahan. May mga angel na palamuti sa bawat sulok nito at tinakpan ng mga luma at makutim ng tela. Natabunan ng alikabok.
Tinanggal ko ang mga tela.
“Hindi kita bibiguin, Lola.”
Narinig ko ang ugong ng electric fan sa silid ni Lola Basya. Ang ingay na ito na tanging bumabasag sa katahimikan ng paligid. Umaalingawngaw ang ugong sa maluwang na kabahayan na kinukurtinang ng asul.
“Isa… dalawa.. tatlo…nararamdam ko pati ang pagpihit ng malaking orasan. Malapit na nga. Halos pahiramin ko ng pahininga si Lola at isipin kung mabuti sa kanyang pisilin ang kansyang ilong para matapos ang kanyang paghihirap? Malakas ang aking kaba. Lumalakas sa paghihintay kung ano ang sunod na mangyayari.
Gusto kong bulabugin ang langit! Gusto kong isigaw ang aking mga tanong. Lagi akong nagtatanong, laging nagtatanong sa Diyos kung bakit kami ay kanyang pinabayaan. Hindi maarok ng aking isipan ang mga kakaibang pangyayari sa mga pagsubok na ito. Pilit kong iniintindi ang kahiwaagaan, ang mga sakit sa aming buhay, na hanggang ngayon ay hindi ko maintindihan at mahanapan ng lunas.
“Re… Rebecca! Manood naman tayo ng TV. Tapos na ako sa aking mga gawain.” Naistorbo ako sa aking pag-isiip at pagkakaupo sa ulunan ng kama ni Lola.
Sumusulpot si Manay Tessie nang pabigla-bigla. Noon, napabulaslas naman ako ng halakhak sa bigla niyang pagharap sa akin. Napagmasdam ko ang kanyang napakaputing mukaha na parang pinadukdok sa arina.
“Sige, buksan n’yo na nga.!”
“Alam mo ba? La…..la…. lahat ng Channel ay mayroon dito sa atin. Kaya ng lamang ay malabo. Ang marami ay….ay mayroon na ring cable channels na kanilang tinatawag. Sila mayor yata ang unang nagkaroon dito.”
Namangha ako. Sa hitsura niya’y parang hindi niya alam ang cable ngunit… masyado yata akong makapag-isip. Itinuon ko na lamang ang aking atensiyon sa pinapanood na palabas. Naguguluhan ako.
Maya maya pa, sa kagagala ng aking mata ay muli kong napagmasdan ang matandang katulong. Napansin ko ang langis sa kanyang mga payat na braso, sa kanyang mga binti. Lalong pinakikintab ng langis ang kaliskis sa balat ng kanyang mga paa. Nagpapadulas…
Pagkasuklam ang nararamdaman ko para kay Manay Tessie sa pagtuklas ng maraming bagay tungkol sa kanya. Tulad ng pagtalikod niya kapag matatapat sa malaking krus. May kakaibang amoy rin na iniiwan ang haplas niyang langis. Mabaho. Sabi niya, ito raw ay parang Omega Balm, gamot sa nananakit na mga buto at kalamnan.
“Ang mga aswang ay may ritwal na ginagawa,” kuwento ni Lola Basya. “Kailangan sila ay maghaplos sa buong katawan bago magpalit ng anyo.”
Inusisa ko ang pangalan ng panghaplos ni Manay Tessie. “Ang baho-baho! Bukas bibigyan kita ng lotion para mabango ka!” sabi ko.
“Sa i…Instsik ‘to…Hindi ko alam ang pangalan . Sa sitsiriya ko nabili noong nakaraang piyesta. Malansa ba? Bibigyan mo ako ng bagong lotion? Kung gusto mo imamasahe pa kita, Rebecca.”
Lalapit na sana siya sa akin ngunit pinigil ko. Pagkatapos may nakita ako ng mga posporo sa paligid niya na nangaghulugan habang ang isang istik ay ginamit niyang parang toothpick.
“Ang mga istik ng posporo ay ginagamit nilang pampalakas. Ito ay babala ng isang aswang,” naalala kong muli ang kuwento ni Lola.
Sa mga oras na iyon, matalim ang titig sa akin ni Manay Tessie. Ang singkitin niyang mga mata ay parang nagdiringas at tulala habang kinukutkut niya ng posporo ang kanayang ngipin. Nakita ko rin ang posporo na pula ang dulo, kasing pula ng dugo. Hindi ko lang pinansin. Pagkatapos hindi ko na napigil ang antok.
Kinaumagahan dalang-hangin na naman si Manay Tessie na papalapit sa akin. Inilalantad niya sa aking harapan ang bila-bailaong mga prutas na galing sa bukid. Inaalo ako. Bakit?
Mabilis ang tiktak ng orasan. Hindi ko iniwanan si Lola Basya hanggang sa paglubog ng araw. Hindi ko rin kinausap ang matandang katulong sa buong maghapon tulad ng dati. Nagpakitang gilas si Tessie. Sa dapithapon ng maayos na ang lahat ng kanyang trabaho ay nagpaikut-ikot naman siya sa bakuran. Nakita ko ang kalungkutan sa kanyang mukha na nakatingala sa langit. Nag-iisip parang nagmamakaawa…
Tumabi akong muli kay Lola. Inayus-ayos ang higaan niya. Tumingala din ako sa langit, sa itaas – at katulad ni Manay Tessie ay nagmakaawa…
“First Friday pala ngayon,” bulong ko sa aking sarili. Dinapuan na naman ako ng lungkot. Hinaplus-haplos ko si Lola Basya.
Madilim na. Malakas ang hangin sa labas. Maraming ibon. Tahimik ang gabi. Bilog ang buwan. Ang liwanag ay sumusungaw sa maliit na kawang ng bintanang kapis. Nakakahalina ang liwanag. Hindi ako mapakali. Maya-maya may nakita akong asong itim sa gilid ng bakuran. Mala-dambuhala, kaya isinarado kong mariin ang mga bintana.
Mabilis, may nag-udyok sa akin para lumabas ng kuwarto. Natigilan ako. Wari ay may humihila sa aking mga paa papuntang pintuan. Sinigurado kong nakakandado ang lahat ng mga pinto at itinarangka itong mabuti. Binuksan kong lahat ang mga ilaw. Ang aming bahay ang pinakamaliwanag sa buong San Jose! Parang piyesta, parang may prusisyon ng Santakruzan sa tapat!
“Nakahanda na ba ang mesa? Manay! Manay!”
Hangos ako sa paghahanap kay Manay Tessie. Takbo ako papuntang kusina. “Ayyy, naku!’andiyan ka na pala bakit hindi ka nagsasalita?”
May apoy ang mga titig niya. Nakapapaso. Nagsimulang magtayuana ng kanyang mga buhok, kumpul-kumpol. Natatandaan ko ang mukha niyang nakakatakot ng makita ko ang kanyang mukha sa salamin sa sala., noong ako ay bagong dating.
“Ano ang tumutulo sa iyong damit?”
“Regla!” Nagdudumali si Manay Tessie. Hinila ko ang kanyang kamay at kinaladkad papuntang sala, pinaharap ko sa malaking krus. Pilit siyang nagpupumiglas. Hinila ko ang kanyang buhok na nangagtatayuan. Dahan-dahan, parang nahahati ang kanyang katawan na nagpausbong sa luwang ng kanyang damit…
“Dugo ‘yan ni Lola!”
“Bakit? Di ba gusto mo rin ng dugo?”
“Walanghiya!”
Umikot ako sa hangin at tinadyakan ko si Tessie ng malakas, malakas na malakas. Paulit-ulit. Pagkatapos ay mabilis akong nagpunta sa kusina.
Pabalik, hinarap ko si Tessie…
Ilang sandali pa mahinahon na ang hangin. Nalilito ako sa susunod na gagawin. Ang natatandaan ko lamang ay ang simbahan… ang pusyawing asul na ilaw ng krus.
Sabi ni Lola, ang simbahan daw ay luklukan para makapagbagong- buhay. Ito raw ay may kapangyaringhang bendisyon sa unang iyak pa lamang ng sanggol hanggang sa huling hantungan ng kaluluwa.
Kuwento ni Rose Flores – Martinez
30 Piling Kuwento 2003
Editor: Danilo S.Meneses
Introduksiyon ni : Reynaldo S. Duque
/posted 10.07.2009
rosalinda flores - martinez
http://iwrotefiction.blogspot.com
Kuwento ni Rose Flores – Martinez
30 Piling Kuwento 2003
Editor: Danilo S.Meneses
Introduksiyon ni : Reynaldo S. Duque
Makikita pa rin ang maraming bundok sa daan papuntang Bicol. Hindi maikakaila ang masukal na mga lugar. Sa bintanang salamin ay matatanaw ang lumang simbahan, na parang makapapasong tingkad ng liwanag, dala ng sinag ng pusyawing asul na ilaw ng krus sa gilid ng bundok.
Hindi ko maitago ang pagkamangha sa ganda ng kislap ng pusyawing asul na ilaw ng krus, hindi rin makapagsisinungaling ang aking damdamin.
Maganda nga, napakaganda ng kinang ng liwanag, ngunit sayang at hindi ko man lamang nadama ang hiwaga nito. Malamig ang dampi ng hangin sa paligid, may init ang sinag ng pusyawing asul na ilaw – katulad ng magkahalong lungkot at saya na aking nararamdama. Kung hindi nga lamang dahil kay Lola Basya …
Ano iyon? Mga ibong gubat? Marami pa ring ang mga kikik na nakakubli sa hinganteng mga punong kahoy sa gilid ng kabunkukang aming dinaraanan, pumupuno sa puwang ng iilang bahay sa tabi ng parang.
Kaya nga ba maririnig and mga usap-usapang nakakatakot at mga kuwentong hindi kapani-kapaniwala. Natatandaan ko ang mga kahiwagaan sa San Jose – ang mga engkanto, ang mga lamanlupa. Natatandaan ko rin ang pagkamatay ng isang malayang kamag-anak na tinatawag kong si Lolo Dado. Isang makisig at matandang lalaki nang magkasakit ay unti-unting namayat. At sabi-sabi, kapag gabi ay may makikitang aaali-aligigd na maga aso at baboy sa silong ng kanilang dampang bahay.
“Kain ka,” sabi ng katabi ko sa upuan.
Hindi ako makatanggi sa pag-abot niya sa akin ng kanyang kinakaing mani. Nakita ko ang masarap niyang pagnguya at pagkagat sa malulutong na butil.
“Salamat.”
“Sige dagdagan mo pa.”
“Tama na sa akin ito. May sira kasi ang aking mga ngipin kaya hindi masyadong makakagat ng matitigas.”
Nagsinungaling ako. Ang totoo, sa pagkuha ko ng ilang butil ay amoy na amoy ko ang matinding pagkagisa nito sa bawang. Ayaw ko ng bawang! Bagamat sa pagdaan ng panahon ay natuto rin ako na paunti-unting tumikim nito.
“Taga-rito ka rin ba?” tanong ko.
“Hindi. Dadalaw at magbabakasyon lamang. Maganda kasi rito sa Camarisnes Sur, lalo ang mga dagat. Talagang probinsyang-probinsiya. Maganda ang lahat, ang mga Bicolana – tulad mo! Kaya lang ang paligid, kung minsan ay nakakakilabot, masukal ang mga bundok. Sabi nga, marami raw ditong ‘anlayug’?”
Hindi ako sumagot. Minadali ako ng sigaw ng konduktor sa pagtigil ng bus mismo sa tapat ng aming malaki at lumang bahay. Nakalimutan ko tuloy ang magpaalam sa aking katabi. Parang kumukulog ang aking diddib sa lakas ng pintig ng aking puso. Nasasabik akong makita si Lola. Ang pag-ihip ng mabangong hangin sa aking mukha ay tila isang halik na nakapagpapasigla. Totoong takot akong umuwi, mayroon akong pangamba, ngunit iba ang sinasabi ng aking kaloooban.
Halos lumipad ako papunta sa pintuan.
“Tapo po…Tapooooooooo…..!”
Bumukas ang pinto at sinalubong ako ng isang matandang babae.
“Magandang tanghali po…po!” ang bati niya.
“Kayo ba ang bagong katulong?”
“Ako nga…Ako si Tessie na inirekumenda ng inyong katiwalang si Blandina.”
Tinitigan ko siya mula ulo hangaang paa. Matandang posturyosa! Napansin ko ang kanyang mapupulang labi dahil sa lipstick.
Binati ko si Tessie nang papuring may kasamang pa-insulto. “Para pala kayong artista, pinagsamang Rosanna Roces at Ai-Ai!”
Ngumiti siya, tuwang, tuwa dahil napansin ko. Nagliwanag ang dati’y nanlilisik na mga mata. Dahan-dahan, may pag-arteng hinaplos ang buhok na nagtatayuang parang alambre sa tigas.
“Ang dilim naman. Bakit sarado and bintana, ang aga-aga pa?”
“Malamig. Bawal malamigan si Lola.”
“E, and mga ilaw, bakit hindi ninyo buksan?”
Sinindihan ko ang mga ilaw, inikot ko ang bahay upang mabuksan lahat ng switch para magliwanag. Pinagpagan ko ang mga mesa at tinanggal ang alikabok at mga sapot ng gagamba na nakadikit sa mga sulok.
Pagkatapos, hindi ako nagpaliban pa ng mga sandali para Makita si Lola Basya. Ito ang panahong aking pinakahihihtay. Marahil ito na, ang panahong aking pinakahihintay…
“Kumusta ka, Lola? Andito po ako si Rebecca, ang inyong paboritong apo,” ang aking bulong sa kanyang malalapad na tainga habang lumalapat na marahan ang aking labi sa kanyang noo, sa kulubot na pisngi, sa pagod na mukha.
Nangatal ang aking laman sa hitsura na bumungad sa akin. Payat na payat ang matanda. Maitim ang kaniyang mga kuko at labi, hirap sa paghinga at mahinang-mahina. Parang may hinihintay. Wari ay maghihintay pa…
Ang lungkot na aking nadama ay hindi ko maipaliwanag. Sa muling paghalik ko sa kanyang noon ay may tumutulong luha sa mga mata nang naramdaman ko ang isang kalabit.
“Magme…meryenda ka muna, Rebecca,” sabi ni Tessie na nagdudumaling pabalik sa kusina. Sinundan ko si Tessie ng tingin hanggang matapat sayi sa salamin at kung paano nag-iba ang anyo ng kanyang mukha ay hindi ko alam. Pumapangit ang hitsura niya, lumalaki and mga mata, humhaba ang dila at tumatayo ang mga buhok. Guni guni?”
Sa isang kisapmata, napasunod ako sa mabilis na paglakad ni Tessie, ni Manay Tessie. Nakalimutan ko ang lahat. Ang napansin ko lamang ay para siyang dala ng hangin. Maliksi ngunit walang ingay ang mga yabag. Pagkatapos, gumuhit muli sa alaala ko ang lahat sa pagkalam ng aking sikmura. Hindi ko na hinintay ang paglamig ng mga pagkain.
Nanonood si Manay Tessie sa aking pagsubo, tinitingnan ang aking pagnguya. Nakangisi. Tuwang-tuwa.
“Ma… masarap?” tanong niya.
“Oo. Sino bang nagluto ng mga pagkain dito? May mga katulong ba galing sa bukid? Si Blandina?”
“Ako na rin. Sabi kasi ni… ni Blandina ang bilin mo raw ay huwag nang kumuha ng iba pang katulong…”
“Masarap ka palang magluto. E, kumusta nama ang pagkain in Lola?”
“Mahirap ngang pakainin si Lola Basya. Ang lagi kong ibinibigay sa kanya ay ang nasa.. sa latang pagkaing gamut na inireseta ni Dr. Rosales.”
“Ganu’n ba? Ano ba ang sabi ng doctor?”
“Talaga raw ganyan. Baka naman iba ang gu-gusto ng Lola mo…”
Hindi ako nakasagot. Sa pakiramdam ko, siya ay nanunuya. Hindi ako tanga. May itinanim na palaisipan para sa akin si Tessie. Nag-init ang aking mga tainga, bahagyang sumulak ang aking dugo, namula ang aking balat sa inis. Tiningnan ko si Manay Tessie ang matalim, parang mangangaing aking titig, tagos sa mabilis na kurap ng kanyang mga mata. Napayuko siya. Napahiya. Pagkatapos ay nakita kong may isang basong tubig na ako sa mesa.
“Mamayang alas-siyete, baka pupunta uli si Dr. Rosales. Makabubuting kayo na po… pooo.. ang makipag-usap,” sabi ni Tessie.
“Linisan mo na lamang dito,” ang aking madiing utos.
Inis pa rin ako. Sa malakas na boses ay ipinakita kong ayaw ko sa kanyang pabalagbag na sagot. Ako ang amo, ako ang dapat masunod. Hindi ako dapat pangunahan.
“Simula ngayon, ako na ang mag-aalaga kay Lola Basya. At siya nga pala, huwag mong patayin ang ilaw sa kanyang silid.”
Pilit kong pinigil ang aking sarili sa pakikipag-usap sa kanya kaya nalunod ako sa katahimikan. Naisip ko ang lungsod. Kapanglawan ang tanging yumakap sa akin habang nakatitig ako sa pagkakahiga ni Lola. Malapit na… Iiwan niya ako.
Si Lola Basya. Si Lola Basya ang nag-alaga sa akin buhat nang ako ay maulila. Ginawa niya ang lahat para ako ay makapamuhay nang masagana at tahimik sa kabila nang sabi-sabing lintek na sumpa sa aming angkan. Hindi rin siya nagkulang sa pagpapa-alala sa akin tungkol sa kabutihan at tiwala sa Maykapal, kahit alam niyang ako ay may tinatagong poot at hinanakit.
Nagtatampo ako… sa simbahan. Ngunit umaasa at naniniwala.
May lagay na napakalaking krus si Lola sa isang lugar ng aming bahay, tulad ng pusyawing krus sa simbahan. May mga angel na palamuti sa bawat sulok nito at tinakpan ng mga luma at makutim ng tela. Natabunan ng alikabok.
Tinanggal ko ang mga tela.
“Hindi kita bibiguin, Lola.”
Narinig ko ang ugong ng electric fan sa silid ni Lola Basya. Ang ingay na ito na tanging bumabasag sa katahimikan ng paligid. Umaalingawngaw ang ugong sa maluwang na kabahayan na kinukurtinang ng asul.
“Isa… dalawa.. tatlo…nararamdam ko pati ang pagpihit ng malaking orasan. Malapit na nga. Halos pahiramin ko ng pahininga si Lola at isipin kung mabuti sa kanyang pisilin ang kansyang ilong para matapos ang kanyang paghihirap? Malakas ang aking kaba. Lumalakas sa paghihintay kung ano ang sunod na mangyayari.
Gusto kong bulabugin ang langit! Gusto kong isigaw ang aking mga tanong. Lagi akong nagtatanong, laging nagtatanong sa Diyos kung bakit kami ay kanyang pinabayaan. Hindi maarok ng aking isipan ang mga kakaibang pangyayari sa mga pagsubok na ito. Pilit kong iniintindi ang kahiwaagaan, ang mga sakit sa aming buhay, na hanggang ngayon ay hindi ko maintindihan at mahanapan ng lunas.
“Re… Rebecca! Manood naman tayo ng TV. Tapos na ako sa aking mga gawain.” Naistorbo ako sa aking pag-isiip at pagkakaupo sa ulunan ng kama ni Lola.
Sumusulpot si Manay Tessie nang pabigla-bigla. Noon, napabulaslas naman ako ng halakhak sa bigla niyang pagharap sa akin. Napagmasdam ko ang kanyang napakaputing mukaha na parang pinadukdok sa arina.
“Sige, buksan n’yo na nga.!”
“Alam mo ba? La…..la…. lahat ng Channel ay mayroon dito sa atin. Kaya ng lamang ay malabo. Ang marami ay….ay mayroon na ring cable channels na kanilang tinatawag. Sila mayor yata ang unang nagkaroon dito.”
Namangha ako. Sa hitsura niya’y parang hindi niya alam ang cable ngunit… masyado yata akong makapag-isip. Itinuon ko na lamang ang aking atensiyon sa pinapanood na palabas. Naguguluhan ako.
Maya maya pa, sa kagagala ng aking mata ay muli kong napagmasdan ang matandang katulong. Napansin ko ang langis sa kanyang mga payat na braso, sa kanyang mga binti. Lalong pinakikintab ng langis ang kaliskis sa balat ng kanyang mga paa. Nagpapadulas…
Pagkasuklam ang nararamdaman ko para kay Manay Tessie sa pagtuklas ng maraming bagay tungkol sa kanya. Tulad ng pagtalikod niya kapag matatapat sa malaking krus. May kakaibang amoy rin na iniiwan ang haplas niyang langis. Mabaho. Sabi niya, ito raw ay parang Omega Balm, gamot sa nananakit na mga buto at kalamnan.
“Ang mga aswang ay may ritwal na ginagawa,” kuwento ni Lola Basya. “Kailangan sila ay maghaplos sa buong katawan bago magpalit ng anyo.”
Inusisa ko ang pangalan ng panghaplos ni Manay Tessie. “Ang baho-baho! Bukas bibigyan kita ng lotion para mabango ka!” sabi ko.
“Sa i…Instsik ‘to…Hindi ko alam ang pangalan . Sa sitsiriya ko nabili noong nakaraang piyesta. Malansa ba? Bibigyan mo ako ng bagong lotion? Kung gusto mo imamasahe pa kita, Rebecca.”
Lalapit na sana siya sa akin ngunit pinigil ko. Pagkatapos may nakita ako ng mga posporo sa paligid niya na nangaghulugan habang ang isang istik ay ginamit niyang parang toothpick.
“Ang mga istik ng posporo ay ginagamit nilang pampalakas. Ito ay babala ng isang aswang,” naalala kong muli ang kuwento ni Lola.
Sa mga oras na iyon, matalim ang titig sa akin ni Manay Tessie. Ang singkitin niyang mga mata ay parang nagdiringas at tulala habang kinukutkut niya ng posporo ang kanayang ngipin. Nakita ko rin ang posporo na pula ang dulo, kasing pula ng dugo. Hindi ko lang pinansin. Pagkatapos hindi ko na napigil ang antok.
Kinaumagahan dalang-hangin na naman si Manay Tessie na papalapit sa akin. Inilalantad niya sa aking harapan ang bila-bailaong mga prutas na galing sa bukid. Inaalo ako. Bakit?
Mabilis ang tiktak ng orasan. Hindi ko iniwanan si Lola Basya hanggang sa paglubog ng araw. Hindi ko rin kinausap ang matandang katulong sa buong maghapon tulad ng dati. Nagpakitang gilas si Tessie. Sa dapithapon ng maayos na ang lahat ng kanyang trabaho ay nagpaikut-ikot naman siya sa bakuran. Nakita ko ang kalungkutan sa kanyang mukha na nakatingala sa langit. Nag-iisip parang nagmamakaawa…
Tumabi akong muli kay Lola. Inayus-ayos ang higaan niya. Tumingala din ako sa langit, sa itaas – at katulad ni Manay Tessie ay nagmakaawa…
“First Friday pala ngayon,” bulong ko sa aking sarili. Dinapuan na naman ako ng lungkot. Hinaplus-haplos ko si Lola Basya.
Madilim na. Malakas ang hangin sa labas. Maraming ibon. Tahimik ang gabi. Bilog ang buwan. Ang liwanag ay sumusungaw sa maliit na kawang ng bintanang kapis. Nakakahalina ang liwanag. Hindi ako mapakali. Maya-maya may nakita akong asong itim sa gilid ng bakuran. Mala-dambuhala, kaya isinarado kong mariin ang mga bintana.
Mabilis, may nag-udyok sa akin para lumabas ng kuwarto. Natigilan ako. Wari ay may humihila sa aking mga paa papuntang pintuan. Sinigurado kong nakakandado ang lahat ng mga pinto at itinarangka itong mabuti. Binuksan kong lahat ang mga ilaw. Ang aming bahay ang pinakamaliwanag sa buong San Jose! Parang piyesta, parang may prusisyon ng Santakruzan sa tapat!
“Nakahanda na ba ang mesa? Manay! Manay!”
Hangos ako sa paghahanap kay Manay Tessie. Takbo ako papuntang kusina. “Ayyy, naku!’andiyan ka na pala bakit hindi ka nagsasalita?”
May apoy ang mga titig niya. Nakapapaso. Nagsimulang magtayuana ng kanyang mga buhok, kumpul-kumpol. Natatandaan ko ang mukha niyang nakakatakot ng makita ko ang kanyang mukha sa salamin sa sala., noong ako ay bagong dating.
“Ano ang tumutulo sa iyong damit?”
“Regla!” Nagdudumali si Manay Tessie. Hinila ko ang kanyang kamay at kinaladkad papuntang sala, pinaharap ko sa malaking krus. Pilit siyang nagpupumiglas. Hinila ko ang kanyang buhok na nangagtatayuan. Dahan-dahan, parang nahahati ang kanyang katawan na nagpausbong sa luwang ng kanyang damit…
“Dugo ‘yan ni Lola!”
“Bakit? Di ba gusto mo rin ng dugo?”
“Walanghiya!”
Umikot ako sa hangin at tinadyakan ko si Tessie ng malakas, malakas na malakas. Paulit-ulit. Pagkatapos ay mabilis akong nagpunta sa kusina.
Pabalik, hinarap ko si Tessie…
Ilang sandali pa mahinahon na ang hangin. Nalilito ako sa susunod na gagawin. Ang natatandaan ko lamang ay ang simbahan… ang pusyawing asul na ilaw ng krus.
Sabi ni Lola, ang simbahan daw ay luklukan para makapagbagong- buhay. Ito raw ay may kapangyaringhang bendisyon sa unang iyak pa lamang ng sanggol hanggang sa huling hantungan ng kaluluwa.
Kuwento ni Rose Flores – Martinez
30 Piling Kuwento 2003
Editor: Danilo S.Meneses
Introduksiyon ni : Reynaldo S. Duque
/posted 10.07.2009
rosalinda flores - martinez
http://iwrotefiction.blogspot.com
Thursday, September 24, 2009
Rebecca, Three Scary Stories in Filipino
Friday, September 25, 2009
An Introduction
Rebecca. This story is my first entry to the world of fiction.
I couldn't think of anything more interesting than this one during birthing. This came to me when Sir Isagani Cruz required us to write one fiction story. And so I tried to bleed this during the workshop with Sir Charlson Ong and Sir Medina. Oh --- it did not impress them, but they thought my idea was convincing, and so I tried to improve it. I don't know if Sir Isagani remembers how I conceived this story, but I really told the whole class about it. I was not ashamed and maybe they understood me. I knew I have to polish this story.
Later, Sir Bisa helped me repair this fiction and thanks to him because I was able to decide with the title, "Rebecca." Do you know about the strong woman Rebecca, or Shakespeare's Rosalind? I just had thoughts about this. Then, Rebecca was published in Liwayway - under the authors page (Bagong Manunulat) and Sir Reynaldo Duque helped me with this story again. My story got a lot of bumpy roads without any prize. But then, this was my first fiction and what is important to me is to GET PUBLISHED and READ. Sir Dan Meneses, included it in his anthology titled "30 Piling Kuwento 2003" and was edited by Sir R. Duque. And so, I got to my goal and contentment "My prize was enough here and more than any distinction the world could give me - working with these respected writers and editors was the best prize I could ever have. Truly, it gave me a chance to prove myself in the world of writing and sharing literature.
I thank GOD for this.
Are you ready to see the ghost in me?
Go work the puzzles.
My fiction and stories are for you.
I wrote for you,
Rosalinda Flores - Martinez, 2009
http://iwrotefiction.blogspot.com
http://rfvietnamrose09.blogspot.com
An Introduction
Rebecca. This story is my first entry to the world of fiction.
I couldn't think of anything more interesting than this one during birthing. This came to me when Sir Isagani Cruz required us to write one fiction story. And so I tried to bleed this during the workshop with Sir Charlson Ong and Sir Medina. Oh --- it did not impress them, but they thought my idea was convincing, and so I tried to improve it. I don't know if Sir Isagani remembers how I conceived this story, but I really told the whole class about it. I was not ashamed and maybe they understood me. I knew I have to polish this story.
Later, Sir Bisa helped me repair this fiction and thanks to him because I was able to decide with the title, "Rebecca." Do you know about the strong woman Rebecca, or Shakespeare's Rosalind? I just had thoughts about this. Then, Rebecca was published in Liwayway - under the authors page (Bagong Manunulat) and Sir Reynaldo Duque helped me with this story again. My story got a lot of bumpy roads without any prize. But then, this was my first fiction and what is important to me is to GET PUBLISHED and READ. Sir Dan Meneses, included it in his anthology titled "30 Piling Kuwento 2003" and was edited by Sir R. Duque. And so, I got to my goal and contentment "My prize was enough here and more than any distinction the world could give me - working with these respected writers and editors was the best prize I could ever have. Truly, it gave me a chance to prove myself in the world of writing and sharing literature.
I thank GOD for this.
Are you ready to see the ghost in me?
Go work the puzzles.
My fiction and stories are for you.
I wrote for you,
Rosalinda Flores - Martinez, 2009
http://iwrotefiction.blogspot.com
http://rfvietnamrose09.blogspot.com
Bolpen, Three Scary Stories in Filipino
2. Bolpen
Masarap mangarap, masarap mabuhay lalo na kung ang lahat ng iyong gusto sa buhay ay natutupad. Karangyaan, kayamanan, kasikatan yan ang pangarap ng lahat… at isa doon si Rosa. Si Rosa ay simpleng manunulat, may 2 anak at 6 na taon sa trabahong ito ngunit wala pa ding nangyayari sa buhay niya. Mahirap pa rin siya…at pawing lalong humihirap.
“Pesteng buhay ‘to! Kelan ba ko aangat sa estado kong ito?” ani ni Rosa. “Lagi na lang ganito, walang gustong tumanggap ng mga isinusulat ko? E napakagaling ko naman!”
“Ano ka ba Rosa? Maging matiyaga ka lang, may awa ang Diyos. Baka di pa dumadating ang tamang oras mo,” sagot ng kaibigan niyang si Leslie. “ Nga pala may opening sa darating na Biyernes sa may Ortigas, naghahanap sila ng mga writers para sa bago nilang ilalabas na libro, pwede ka doon. Bakit di mo subukan? Eto ang numero tawagan mo..”
“O sige, mapuntahan nga yan baka yan na yung matagal ko ng hinihintay na break!,” sagot ni Rosa.
“Oo nga, sige good luck sayo kaya mo yan. Balitaan mo na lang ako.” Sabi ni Leslie.
Purisigidong pursigido si Rosa, naghanda ng mga write-ups, iniwan muna ang mga ibang gawain para makapaghanda para sa job opening na ito. Nangutang pa ng perang pang-parlor at pamasahe. Talagang handing handa na siya.
Dumating ang Biyernes, handa na ang lahat, mula ulo hanggang paa ay ayos na ayos siya. Pagpasok sa building ay kapansin pansin siya: buhok ang nakaplantsa, damit ay mukhang nakahanger pa din at pedicure na kulay ginto.
Sa table, habang pumippirma at nagpapasa ng mga requirements si Rosa… “Aba, hindi ka naman masyadong handa? So ikaw pala si Rosa,” ani ng kanyang katabi. “Oo ako nga, bakit? E sino ka ba?,” sagot ni Rosa sa katabi. “Haha… totoo pala na may pagkamayabang ka…,” sagot kay Rosa ng kausap. “Hindi naman masyado, may ipagmamayabang naman e… dahil magaling ako at alam kong matatanggap ako dito,” sagot ulit ni Rosa. Humalakhak na lang ang kanyang kausap at umalis ng hindi nagpapakilala…
Pagkatapos ng ilang oras ay pinatawag na isa isa ang mga nag-apply.. Si Rosa na… Pag pasok sa kwarto ay nakaupo doon ang kausap niya kanina. Hawak ang kanyang resume at manuscript. “O, Rosa kamusta naman?! Maupo ka muna,” sabi ng lalaki. “Salamat po,, kung gayun kayo pala si Mr. Hernando Baltazar…,” sabi ni Rosa sa boses na nahihiya. “Ako nga, so, nabasa ko na ang iyong resume, at manuscript… napakawalang kwenta… ano to basura?,” sabi Mr. Baltazar. “Excuse me po… anong walang kwenta? Graduate ako sa kilalang unibersidad, may masteral pa ako, at isa pa… yang manuscript ko ay napakaganda,” pasigaw na sagot ni Rosa. “Sinong nagsabing maganda? Ikaw? Bobo ka ba?!” Basura to… Pwede ba wag ka ngang magsulat dahil wala ka ding maaabot… Pinipilit mo lang ang mga bagay na di mo kaya… Magtinda ka na lang ng kendi dyan sa tapat at baka sakaling yumaman ka pa…Hahaha!,” sagot sa kanya ni Mr. Hernando. Mabilis na dinampot ni Rosa ang kanyang gamit…at binantaan si Mr. Hernando… “Titingalain mo din ako baling araw, at sisiguraduhin kong ikaw ang magmamakaawa sa kin,” pasigaw na sinabi ni Rosa sabay binalibag ang pinto ng malakas.
Malungkot na malungkot si Rosa parang buong mundo ay bumagsak sa kanya. Wala siyang nakuhang trabaho. May utang pa siya… “Ano gagawin ko?, Bakit wala bang gustong magbasa ng mga isinusulat ko!” sabi ni Rosa habang lumuluha.
Naabutan na si Rosa ng ulan at gutom na gutom na siya. Bad trip na bad trip na siya. “Psst…!” Tila may tumatawag sa kanya ngunit wala naming tao… “Pssst!”… may simitsit ulit… “Hala sino bay un?!,” ani ni Rosa. Dahil sa sobrang galit lahat ng madadaanan ay pinagbubuntunan ng galit. Pati ang nakakalat na bolpen ay sinipa na lang… kawawang bolpen… “Aray!,” napasigaw si Rosa… “sino ba yung namamato?”… Tinamaan siya nung bolpeng sinipa nya…”Pssst!...Pssst!...Pssst!”… “Sino ka ba… at sitsit ka ng sitsit namamato ka pa?,” Pabalang na sabi ni Rosa… “Ako to ang bolpen!,” sagot ng bolpen sa maliit na boses. “Pulutin mo ko… matutulungan kita!”… biglang natauhan si Rosa. Namutla dahil nagsalita ang bolpen! “Di ba gusto mong yumaman… kailangan mo ko..” ani ng bolpen… “Talaga yayaman ako? Sisiskat?...Pano?,” tanong ni Rosa. “Basta kunin mo ko at tutulungan kita…” sabi ng bolpen. Dinala ni Rosa ang bolpen, nilagay sa bag at umuwi na sa kanyang bahay.
Pagdating sa kanyang bahay ay pinatong ni Rosa ang kanyang bag dumiretso sa kusina at nagluto ng hapunan para sa kanyang mga anak. Pagkatapos maghapunan..ay kitang kita ang kapaguran kay Rosa. Pahiga na si Rosa ng biglang… “Pssst…! Rosa….!” Nagising bigla si Rosa pumunta sa kanyang table at nakita ang bolpen… “Ano bang magagawa mo e bolpen ka lang? Napakapangit… luma…at mukaha pang mumurahin!,” pasigaw na sabi ni Rosa. “Hindi mo alam ang pwede kong magawa. Pwede kitang pasikatin…payamanin…kahit anong gusto mo, mga pangarap mo ay maaabot mo, mga kaaway mo ay magagantihan, mga taong gusto mo ay mapapalapit sayo! Kaya ko yung lahat!..,” sabi ng bolpen sa kanya. “Talaga lang ha…e bolpen ka lang pano mo naman matutulungan si Rosa na isang magaling na manunulat?” pagmamayabang ni Rosa. “Hello? Ikaw magaling? E bobo ka nga e…wala kang katalent talent kaya walang gustong bumasa ng mga sinusulat mo kasi para silang nagbabasa ng basura! Basta tutulungan kita… Pero sa isang kondisyon…” sabi ng bolpen. “Ano naman yun?,” sagot ni Rosa. “Ibibigay ko ang utak ko kapalit ng kaluluwa mo…Hahahaa!,” tuwang tuwang sagot ng bolpen kay Rosa… “Ang kaluluwa ko? Ayoko nga!, ” sagot ni Rosa sabay biglang tinapon ni Rosa ang bolpen… at pumunta na sa kanyang kama at natulog…
Sa kalagitnaan ng gabi biglang nagising si Rosa… Hindi siya makatulog kaya naisipan nyang magsulat na lang. Dinampot niya ang kanyang bolpen at kumuha ng malinis na papel. ”Kaiinis bakit naman walang mga tinta tong mga bolpen dito?,” pasigaw na sabi ni Rosa. Lahat ng bolpen na makuha nita ay walang tinta hanggang may isang pluma na nadampot nya…”Eto buti naman at may sumulat din dito sa mga bolpen dito,” ani ni Rosa. Nakatapos si Rosa ng isang writeup…ng mapansin nya na ang bolpen na hawak nya…”Hahaha… sabi ko na sayo… ako lang ang makakatulong sayo! Hahaha..” ani ng bolpen. “Hala… “Ba’t nandito ka? Tinapon na kita ha?!,” Namumutlang sagot ni Rosa. “Sabi ko naman sayo ako lang ang makakatulong sayo e… tingnan mo nakusaulat ka ngayon. Bukas ipasa mo agad yan at tiyak ko nay an ang magiging umpisa ng kasikatan mo…Hahaha!,” sabi ng bolpen.
Napaiyak si Rosa dahil alam niya ang magiging kapalit ng paggamit niya sa bolpen ay ang kanyang kaluluwa. Di niya alam kung anong gagawin niya. Kahit pilit niyang itapon ang bolpen ay bumabalik pa din sa kanya…
Kinabukasan ay napagisipan na ni Rosa na ipasa ang kanyang nagawa nanginginig na isinilid ni Rosa ang papel sa envelope…At dali dali ng umalis… Naipasa na ni Rosa ang kanyang ginawa… Walang sinabi sa kanya. Ang sabi ay tatawagan na lang daw siya. Pagdating sa bahay biglang ring ng telepono… “Kring…….!” “Hello, Magandang hapon!,”sagot ni Rosa. “Hello, Magandang Hapon po.. nandyan po ba si Rosa?” sabi ng nasa linya ng telepono. “Eto na nga po!,” sagot ni Rosa. “ Eto po si Mr. Erwin Lee, from Maxx Publications, nabasa namin yung mga writeups ninyo at napakaganda. Pwede ba naming ilagay sa libro naming?.. At saka gusto naming na magsubmit ka pa ng marami! Napakagaling mo kasi talaga,” sabi ni Mr. Lee. “Talaga po?.. Sige po bukas na bukas dadalhan ko pa kayo ng maraming writeups at manuscripts!,” Tuwang tuwang sagot ni Rosa. “Sige, pumunta ka dito sa opisina ko bukas ng umaga at gusto din kitang makausap,” sagot ni Mr. Lee. Pagkababa ng telepono ay nagtatalon sa tuwa si Rosa. Nung gabi ay nagsulat pa siya ng marami gamit ang bolpen na napulot niya. Nakalimutan muna ni Rosa ang kapalit na hinihingi ng bolpen… ginamit niya ito ng ginamit hanging sa sumikat na siya.
Sikat na sikat na si Rosa. Lahat ng tao ay iginagalang siya at tinitingala… Napakayaman niya na din… “Salamat sa’yo bolpen… tama ka…ikaw lang nga ang makakatulong s’akin. Kung wala ka siguro…walang wala pa din ako…,” bulong ni Rosa sa bolpen. “ Hindi ako tumatanggap ng salamat. Gaya nga ng sabi ko sayo kaluluwa mo ay akin na,” sagot ng bolpen. Namutla si Rosa. Naalala niyang ang lahat ng kanyang naabot ay may kapalit: ang kanyang kaluluwa… “Pwede ba iba na lang?! Wag lang ang aking kaluluwa…,” nagmamakaawang sagot ni Rosa. “Utak ko para sayo, Kaluluwa mo para sakin… yun ang usapan!,” sagot ng bolpen.
Ilang araw naging balisa si Rosa pilit niyang nilalayo ang bolpen para hindi niya magamit ngunit kahit anong gawin niya ay kusang lumalapit pa din to…Pilit niyang sinisira ngunit di pa din masira… “Hahaha… di mo ko kayang sirain…Hahaha!” sabi ng bolpen. Pilit pa din ni Rosa na sinisira yung bolpen ngunit tila lumalaban ito na parang tao…”Sige kung di kita masisira… di mo din makukuha ang kaluluwa ko!.” Sagot ni Rosa. Sabay biglang itinusok ang bolpen sa kanyang lalamunan. Bumagsak si Rosa sa mesa… Naging pula ang papel sa natahimik na buong paligid… “Matitigil na din ang kasamaan mo… ako na ang huli mong biktima!” sabi ni Rosa hanggang unti unting nawalan na ng hininga…
“Pssst… hahahaha… Walang makakasira sa akin....Hindi ninyo ako kaya… Hahaha!”
–Bolpen
Wenzi Jeanne Flores Martinez, copyright 2009
Edited Rose Flores Martinez, 2009
Masarap mangarap, masarap mabuhay lalo na kung ang lahat ng iyong gusto sa buhay ay natutupad. Karangyaan, kayamanan, kasikatan yan ang pangarap ng lahat… at isa doon si Rosa. Si Rosa ay simpleng manunulat, may 2 anak at 6 na taon sa trabahong ito ngunit wala pa ding nangyayari sa buhay niya. Mahirap pa rin siya…at pawing lalong humihirap.
“Pesteng buhay ‘to! Kelan ba ko aangat sa estado kong ito?” ani ni Rosa. “Lagi na lang ganito, walang gustong tumanggap ng mga isinusulat ko? E napakagaling ko naman!”
“Ano ka ba Rosa? Maging matiyaga ka lang, may awa ang Diyos. Baka di pa dumadating ang tamang oras mo,” sagot ng kaibigan niyang si Leslie. “ Nga pala may opening sa darating na Biyernes sa may Ortigas, naghahanap sila ng mga writers para sa bago nilang ilalabas na libro, pwede ka doon. Bakit di mo subukan? Eto ang numero tawagan mo..”
“O sige, mapuntahan nga yan baka yan na yung matagal ko ng hinihintay na break!,” sagot ni Rosa.
“Oo nga, sige good luck sayo kaya mo yan. Balitaan mo na lang ako.” Sabi ni Leslie.
Purisigidong pursigido si Rosa, naghanda ng mga write-ups, iniwan muna ang mga ibang gawain para makapaghanda para sa job opening na ito. Nangutang pa ng perang pang-parlor at pamasahe. Talagang handing handa na siya.
Dumating ang Biyernes, handa na ang lahat, mula ulo hanggang paa ay ayos na ayos siya. Pagpasok sa building ay kapansin pansin siya: buhok ang nakaplantsa, damit ay mukhang nakahanger pa din at pedicure na kulay ginto.
Sa table, habang pumippirma at nagpapasa ng mga requirements si Rosa… “Aba, hindi ka naman masyadong handa? So ikaw pala si Rosa,” ani ng kanyang katabi. “Oo ako nga, bakit? E sino ka ba?,” sagot ni Rosa sa katabi. “Haha… totoo pala na may pagkamayabang ka…,” sagot kay Rosa ng kausap. “Hindi naman masyado, may ipagmamayabang naman e… dahil magaling ako at alam kong matatanggap ako dito,” sagot ulit ni Rosa. Humalakhak na lang ang kanyang kausap at umalis ng hindi nagpapakilala…
Pagkatapos ng ilang oras ay pinatawag na isa isa ang mga nag-apply.. Si Rosa na… Pag pasok sa kwarto ay nakaupo doon ang kausap niya kanina. Hawak ang kanyang resume at manuscript. “O, Rosa kamusta naman?! Maupo ka muna,” sabi ng lalaki. “Salamat po,, kung gayun kayo pala si Mr. Hernando Baltazar…,” sabi ni Rosa sa boses na nahihiya. “Ako nga, so, nabasa ko na ang iyong resume, at manuscript… napakawalang kwenta… ano to basura?,” sabi Mr. Baltazar. “Excuse me po… anong walang kwenta? Graduate ako sa kilalang unibersidad, may masteral pa ako, at isa pa… yang manuscript ko ay napakaganda,” pasigaw na sagot ni Rosa. “Sinong nagsabing maganda? Ikaw? Bobo ka ba?!” Basura to… Pwede ba wag ka ngang magsulat dahil wala ka ding maaabot… Pinipilit mo lang ang mga bagay na di mo kaya… Magtinda ka na lang ng kendi dyan sa tapat at baka sakaling yumaman ka pa…Hahaha!,” sagot sa kanya ni Mr. Hernando. Mabilis na dinampot ni Rosa ang kanyang gamit…at binantaan si Mr. Hernando… “Titingalain mo din ako baling araw, at sisiguraduhin kong ikaw ang magmamakaawa sa kin,” pasigaw na sinabi ni Rosa sabay binalibag ang pinto ng malakas.
Malungkot na malungkot si Rosa parang buong mundo ay bumagsak sa kanya. Wala siyang nakuhang trabaho. May utang pa siya… “Ano gagawin ko?, Bakit wala bang gustong magbasa ng mga isinusulat ko!” sabi ni Rosa habang lumuluha.
Naabutan na si Rosa ng ulan at gutom na gutom na siya. Bad trip na bad trip na siya. “Psst…!” Tila may tumatawag sa kanya ngunit wala naming tao… “Pssst!”… may simitsit ulit… “Hala sino bay un?!,” ani ni Rosa. Dahil sa sobrang galit lahat ng madadaanan ay pinagbubuntunan ng galit. Pati ang nakakalat na bolpen ay sinipa na lang… kawawang bolpen… “Aray!,” napasigaw si Rosa… “sino ba yung namamato?”… Tinamaan siya nung bolpeng sinipa nya…”Pssst!...Pssst!...Pssst!”… “Sino ka ba… at sitsit ka ng sitsit namamato ka pa?,” Pabalang na sabi ni Rosa… “Ako to ang bolpen!,” sagot ng bolpen sa maliit na boses. “Pulutin mo ko… matutulungan kita!”… biglang natauhan si Rosa. Namutla dahil nagsalita ang bolpen! “Di ba gusto mong yumaman… kailangan mo ko..” ani ng bolpen… “Talaga yayaman ako? Sisiskat?...Pano?,” tanong ni Rosa. “Basta kunin mo ko at tutulungan kita…” sabi ng bolpen. Dinala ni Rosa ang bolpen, nilagay sa bag at umuwi na sa kanyang bahay.
Pagdating sa kanyang bahay ay pinatong ni Rosa ang kanyang bag dumiretso sa kusina at nagluto ng hapunan para sa kanyang mga anak. Pagkatapos maghapunan..ay kitang kita ang kapaguran kay Rosa. Pahiga na si Rosa ng biglang… “Pssst…! Rosa….!” Nagising bigla si Rosa pumunta sa kanyang table at nakita ang bolpen… “Ano bang magagawa mo e bolpen ka lang? Napakapangit… luma…at mukaha pang mumurahin!,” pasigaw na sabi ni Rosa. “Hindi mo alam ang pwede kong magawa. Pwede kitang pasikatin…payamanin…kahit anong gusto mo, mga pangarap mo ay maaabot mo, mga kaaway mo ay magagantihan, mga taong gusto mo ay mapapalapit sayo! Kaya ko yung lahat!..,” sabi ng bolpen sa kanya. “Talaga lang ha…e bolpen ka lang pano mo naman matutulungan si Rosa na isang magaling na manunulat?” pagmamayabang ni Rosa. “Hello? Ikaw magaling? E bobo ka nga e…wala kang katalent talent kaya walang gustong bumasa ng mga sinusulat mo kasi para silang nagbabasa ng basura! Basta tutulungan kita… Pero sa isang kondisyon…” sabi ng bolpen. “Ano naman yun?,” sagot ni Rosa. “Ibibigay ko ang utak ko kapalit ng kaluluwa mo…Hahahaa!,” tuwang tuwang sagot ng bolpen kay Rosa… “Ang kaluluwa ko? Ayoko nga!, ” sagot ni Rosa sabay biglang tinapon ni Rosa ang bolpen… at pumunta na sa kanyang kama at natulog…
Sa kalagitnaan ng gabi biglang nagising si Rosa… Hindi siya makatulog kaya naisipan nyang magsulat na lang. Dinampot niya ang kanyang bolpen at kumuha ng malinis na papel. ”Kaiinis bakit naman walang mga tinta tong mga bolpen dito?,” pasigaw na sabi ni Rosa. Lahat ng bolpen na makuha nita ay walang tinta hanggang may isang pluma na nadampot nya…”Eto buti naman at may sumulat din dito sa mga bolpen dito,” ani ni Rosa. Nakatapos si Rosa ng isang writeup…ng mapansin nya na ang bolpen na hawak nya…”Hahaha… sabi ko na sayo… ako lang ang makakatulong sayo! Hahaha..” ani ng bolpen. “Hala… “Ba’t nandito ka? Tinapon na kita ha?!,” Namumutlang sagot ni Rosa. “Sabi ko naman sayo ako lang ang makakatulong sayo e… tingnan mo nakusaulat ka ngayon. Bukas ipasa mo agad yan at tiyak ko nay an ang magiging umpisa ng kasikatan mo…Hahaha!,” sabi ng bolpen.
Napaiyak si Rosa dahil alam niya ang magiging kapalit ng paggamit niya sa bolpen ay ang kanyang kaluluwa. Di niya alam kung anong gagawin niya. Kahit pilit niyang itapon ang bolpen ay bumabalik pa din sa kanya…
Kinabukasan ay napagisipan na ni Rosa na ipasa ang kanyang nagawa nanginginig na isinilid ni Rosa ang papel sa envelope…At dali dali ng umalis… Naipasa na ni Rosa ang kanyang ginawa… Walang sinabi sa kanya. Ang sabi ay tatawagan na lang daw siya. Pagdating sa bahay biglang ring ng telepono… “Kring…….!” “Hello, Magandang hapon!,”sagot ni Rosa. “Hello, Magandang Hapon po.. nandyan po ba si Rosa?” sabi ng nasa linya ng telepono. “Eto na nga po!,” sagot ni Rosa. “ Eto po si Mr. Erwin Lee, from Maxx Publications, nabasa namin yung mga writeups ninyo at napakaganda. Pwede ba naming ilagay sa libro naming?.. At saka gusto naming na magsubmit ka pa ng marami! Napakagaling mo kasi talaga,” sabi ni Mr. Lee. “Talaga po?.. Sige po bukas na bukas dadalhan ko pa kayo ng maraming writeups at manuscripts!,” Tuwang tuwang sagot ni Rosa. “Sige, pumunta ka dito sa opisina ko bukas ng umaga at gusto din kitang makausap,” sagot ni Mr. Lee. Pagkababa ng telepono ay nagtatalon sa tuwa si Rosa. Nung gabi ay nagsulat pa siya ng marami gamit ang bolpen na napulot niya. Nakalimutan muna ni Rosa ang kapalit na hinihingi ng bolpen… ginamit niya ito ng ginamit hanging sa sumikat na siya.
Sikat na sikat na si Rosa. Lahat ng tao ay iginagalang siya at tinitingala… Napakayaman niya na din… “Salamat sa’yo bolpen… tama ka…ikaw lang nga ang makakatulong s’akin. Kung wala ka siguro…walang wala pa din ako…,” bulong ni Rosa sa bolpen. “ Hindi ako tumatanggap ng salamat. Gaya nga ng sabi ko sayo kaluluwa mo ay akin na,” sagot ng bolpen. Namutla si Rosa. Naalala niyang ang lahat ng kanyang naabot ay may kapalit: ang kanyang kaluluwa… “Pwede ba iba na lang?! Wag lang ang aking kaluluwa…,” nagmamakaawang sagot ni Rosa. “Utak ko para sayo, Kaluluwa mo para sakin… yun ang usapan!,” sagot ng bolpen.
Ilang araw naging balisa si Rosa pilit niyang nilalayo ang bolpen para hindi niya magamit ngunit kahit anong gawin niya ay kusang lumalapit pa din to…Pilit niyang sinisira ngunit di pa din masira… “Hahaha… di mo ko kayang sirain…Hahaha!” sabi ng bolpen. Pilit pa din ni Rosa na sinisira yung bolpen ngunit tila lumalaban ito na parang tao…”Sige kung di kita masisira… di mo din makukuha ang kaluluwa ko!.” Sagot ni Rosa. Sabay biglang itinusok ang bolpen sa kanyang lalamunan. Bumagsak si Rosa sa mesa… Naging pula ang papel sa natahimik na buong paligid… “Matitigil na din ang kasamaan mo… ako na ang huli mong biktima!” sabi ni Rosa hanggang unti unting nawalan na ng hininga…
“Pssst… hahahaha… Walang makakasira sa akin....Hindi ninyo ako kaya… Hahaha!”
–Bolpen
Wenzi Jeanne Flores Martinez, copyright 2009
Edited Rose Flores Martinez, 2009
Sa Aking Silid, 3 Scary Stories in Filipino
1. Sa Aking Silid
Ramdam ko ang pait at pagmamalupit ng panahon sa akin. Sa tuwing ako ay lilisan palabas ng aking silid, may kahalong lungkot at ligaya tarak sa aking puso. Tila ako ay binalutan ng tinik sa dibdib.
Simula noong ako ay bata pa sa pagpasok ng aking silid may kaba at takot na laging umaamba sa paligid, parang usok na lumalaki.
Si Ama ay isang kilalang tao sa lipunan. Mataas ang tingin ng mga taga-bayan sa kanya, maging ang kanyang mga kakompetensya sa San Gabriel. Sa araw araw na ginawa ng Diyos, masaya ang mga taong dumadalaw sa aming bahay na lagging may pagdiriwang na nagaganap. Mahal na mahal si ama mga taga- San Gabriel. Mahal din ni Ama si Ina… at ako. Maraming tao ang natulungan ni Ama. Mahirarap man o mayaman, walang pinipiling tulungan. Maraming krimen din ang nalutas. Maliban lamang sa kaso dito sa aming bahay. Iyan ang lihim.
Sa aking silid, pinid ang durungawan. Ang mga ala-ala ng aking nakaraan ay hindi maungkat. Ayaw kong maungkat muli ang mga ala-ala ng aking Ina. Maging si Ama ay ayaw ding makaalis sa mga alaala ng silid na ito.
Si Inang may mala-rosas na kutis, makintab, maitim at mahabang buhok, mapupulang labi. Hindi maiwasang ang mga kalalakihan dito sa amin ay mabihag ng kanyang kagandahan.
Isang gabi ng Disyembre, ako at si ina, ay bumili sa Quiapo. Pumili kami ng mga parol para sa pasko at pangregalo sa mga kaibigan, kamaganak at mga kasamahan. Marami kaming nabiling mga baso. Tuwang tuwa ako noon. Hindi ko makalimutan ang mga sandaling kapiling ko ang aking ina. Hawak ko ang kanyang palad na parang unan . Maligaya ako kapag magkasama kami ni Ina . Dama ko din ang seguridad na may gumagabay sa akin. Mula sa kanyang mga pangako na “hindi niya ako pababayaan” ay mga salitang nagpapalakas sa akin.
Sa pag-uwi sa aming bahay galling sa Quiapo ay mahigpit pa ang hawak kamay namin ni Ina. Kumalas ako sa napansin kong kaunting liwanag galing sa siwang n pinto na aking silid. Ngunit hindi ko pa rin ito binigyang pansin. Iniwanan ko muna si Ina sa tabi ng pintong my kawang, at hinayaan ni Inang kumalat ang liwanag mula sa ilaw ng maliit na kandila ng aking silid.
Ngunit . . . ano ito? Bigla akong nakarinig ng malakas na sigaw ni Inang, “Tulong, tunlong!” Nakita ko ang anim na kalalakihan sa paligid. Ginapos is Ina. Agad akong tumakbo patungo para magligtas. Ngunit sa aking murang edad, wala akong nagawa sa anim na kalalakihan. Umiyak at sumigaw, “Ama, Ama ... tulungan mo kami…” Walang si Ama. Walang taong sa bahay. Walang nakarinig.
Ang mga haling ang kaluluwa ay tuwang tuwa. At nakita ko isa sa kanila na humawak sa nagpupumiglas kong kamay ay si Emil. “Si Emil! Masama ka, masama ka! “
Si Emil ay kasambahay naming pinagkakatiwalaan ni ama. Si Emil na nakakaalam ng mga secreto ng aming pamilya. Si Emil na itinuring na anak ni Ama at ni Ina. “Ang aking nakatatandang kapatid at tapat na kaibigan?”
Paano ito nangyari sa aming pamilya? Ang akala naming Kuya Emil ay is palang anak ni Hudas! Sa sandali ng aking pagkatulala, may hinampas sa aking batok. Ito ang nagpagpatumba at nagpatigil sa aking hagulhol. Parang nawalan ako ng ulirat at hinang hina.
Pinilit kong tumayo sa pagkakahiga at nakagapos pa rin si Ina. At abot tanaw ko habang nilalapastangan siya – hinuhubaran, hinahalikan, winalang-hiya! Nakita ko kung paano lumaban si Ina at sumigaw at paulit ulit niya kaming tinawag. Nagdasal ako. “Magdasal, magdasal,” naalala kong pangaral niya.
Nakatulog ako sa masamang panaginip at nagising. “Si Ina!” Duguan, walang buhay. Si Ina na aking pinakamamahal, wala na siya. Nandoon din si Ama sa labis na paghihinagpis.
Niyakap kong mahigpit ang aking Ina. Niyakap ko ang malamig na katawan. Pilit ko siyang ginigising sa pagbabakasakaling may milagro at siya ay mabuhay. Hindi gumising si Ina. At marahil, sa pagkamatay ni Ina, itinulak ako ni Ama at sinabing, “Ikaw na lamang sana ang namatay, hindi siya.” Ang pagpanaw ni Ina ay kasabay ang pagpanaw ng aking buhay.
At ngayon, sa tuwing ako ay mapapagawi sa aming bahay, sa aking silid, lahat ng ala-ala ng kahapon ay pilit na nagbabalik. Ang kahapong umiikot sa buhay ko. Ang kahapong maramot sa aking matikman ang ligaya ng kasalukuayan at pagasa ng bukas. Ang kahapong ako ay pinagmalupitan at ginapos. Ang kahapong buhay ang aking Ina!
Parati ko na lang dinatnang mainit ang ulo ni Ama. Walang puwang ang kasiyahan sa akin , at nawala na rin ng puwang ko sa puso ni Ama kasabay ng pagpanaw ni Ina. Pinagbubuntungan niya ako ng galit. Marahil marami siyang problema mula sa pulitika. Marahil hanggang ngayon ay isa pa rin siyang bilanggo ng kahapong hindi marunong magpatawad. “Ako ang kanyang sinisisi sa pagkawala ni Ina!”
Si Emil, na anak ni Hudas ay masayang nakakagala ngayon at tila walang kasalanan. Hindi na siya nagpakita pa sa mga pulis. Ngunit, alam kong siya ay ma-impluensya.
Ang maraming tagapaglingkod naming sa bahay ay pinaalis din ni Ama. Kaya lahat ng gawaing bahay ay ako ang gumagawa. Ako na rin ang pilit na pumupuno sa mga pangangailangan ni Ama. Ako at ako lang. At sa tingin ko ay hindi pa rin sapat ang lahat ng aking pagsisikap. Hindi ko siya masisisi.
Hindi nabigyan ng hustisya ang kaso ni Ina gayong si Ama ay isang kilala at sa lipunan. Bakit kaya?
Mula nang matalo ang kaso ni Ina, sinabi niyang siya ang pinakawalang-kwentang tao sa buong mundo. Pati ang mga mamamayang madalas niyang tulungan kagaya ni Mang Ambit at ni Aling Aurora ay binabale-wala na niya kahit pinagsilbihan kami ng mga matatanda ng buo nilang buhay at katapatan. Hindi nagtagal, nawala siya din siay sa pulitika. Hindi niya ininda. Wala siyang pakialam kung ano ang mga mangyari, mawala man ang lahat. . . mawala man ako.
At ngayon, wala na si Amang pinagkakaabalahan kundi ang alak at sugal. Masaya niyang kanakausap lamang ang litrato ni Ina, na kahit anong milagro, ay hindi hindi babangon.
Wala pinipiling pagkakataon ang init ng ulo ng aking Ama. Kahit maraming tao sa bahay at mga kaibigan sa sugal ay wala sa kanyang pahiyain ako. Pilit niya akong pinapapasok sa silid sabay sabing “Ayaw kitang makita!!!” At pilit niyang iginigiit ang mga katagang ako na lang sana ang nawala at hindi si Ina. Ako naman ay agad-agad na papasok at nanginginig ang mga binti at buong katawan kasabay ng matinding takot. At madalas, kapag ako ay nasa silid na, hindi maiwasan ang pagsunod ni Ama. Ang mga mata niya ay nag-aapoy sa galit. At doon, sa aking silid - ako ay kanyang sinasaktan. At sa silid, pilit bumabalik ang mapait na kahapon. Pilit akong sumisigaw sa sakit habang hinahampas ako ng latigo. Marahil, ang tingin niya sa akin ay ako ang mga kriminal na pumaslang kay Ina. Wala siyang pinipiling tamaan. Buong parte ng aking katawan ay walang kawala sa hagupit ng kanyang latigo. Ako’y nagmamakaawa at isinisigaw ang “Ama, Ama tama na po.” Sana mamatay na nga ako. Madugo ang paligid. Maswerte lamang ako at nakakayanan ko ang mga malulupit na palo. Marahil ito ay dahil sa patnubay ni Ina sa akin kahit anong mangyari ay hindi niya ako pinababayaan.
Salamat sa Diyos at hanggang ngayon ay buhay ang pangako ni Ina. Sa sumunod pang mga araw, patuloy ang pananakit si Ama sa akin. Nakalimutan niya marahil na ako ay kanyang anak, at siya ay aking ama. Puno ang puso niya ng poot na isainasabuhay niya sa kalupitan at lubusang pagkalimot ng pagmamahal sa akin.
Magiisang taon na din ang kamatayan ni Ina mula sa kanyang mapait na sinapit. Patuloy an gaming kalbaryo ni Ama. Totoong hindi niya mapatawad ang kanyang sarili dahil hindi niya nabigyang hustisya ang among kaso.
Isang araw, habang ako ay patuloy na sinasaktan ni Ama, biglang nasanggi ng kanyang latigo ang larawan ni Ina. Bumalik bigla sa aking alaala ang mga pangyayaring naganap kay Ina. At kung saan galling sinabayan ang iyak at paghihinagpis ko ng sigaw at iyak ng ni Ina. Naisip ko ang pagkakataong dapat kong ipagtanggol ang aking naaaping ina. At sa di sinasadyang pangyayari ay naitulak ko si Ama gamit ang aking natitira pang lakas. Tumama ang kanyang ulo sa kanto ng aking kama. Duguan si Ama! Natulala ako… Bigla yatang nabaliktad ang mundo. Nakita ko si Ama. Duguan. Tila gripong bumulwak ang dugo sa kanyang ulo. Nagmakaawa si Ama at humingi ng aking tulong at patawad. Subalit bakit ganon? Tila hindi ko siya ama? Nakita ko ang mukha ni Emil. At kahit konting awa ay wala akong nadama.
Sa pagkakataon ding iyon ang aking pagmamahal kay Ama ay hindi ko naalala o naramdaman man lang. Kinuha ko ang latigo at inisip ko na makaganti. Nagmakaawa si Ama, sigaw sa daing, abot langit ang pagsisisi. Naririnig ko ang hiyaw ng paghihinagpis niya kasabay ng paulit-ulit kong hampas ng latigo. Pili ko lang ang mga parteng aking hampas. Ang kanyang mukha, at ang kanyang dibdib. Iyon lamang. Binigyan ko ng maraming latay si Ama. Madugo ang silid. Kalat ang mga talsik ng dugo sa aking labi, sa aking katawan, sa mga dingding at sulok. Bakit ganoon? Mahal ko si Ama ngunit hindi ko na maramdaman na mahal ko siya? At alam ko, mahal din ako ni Ama ngunit hindi ko din maramdaman na mahal niya ako. Kaya naman, pabilis ng pabilis ang paghagupit ko sa kanya sa paniniwalang maaari ko siyang baguhin sa ganoong paraan. Ilang sandali lamang ay wala nang hinagpis at ungol. Si Ama! Ano ang nangyari kay Ama? Wala na akong narinig na hininga mula kay ama. “Hindi!” Napatay ko siya.
Nabalot ang buong silid ng katahimikan. Ang pawang narinig ko na lamang ay ang mabilis na tibok ng aking dibdib. Patay na si Ama. Wala kahit isang patak na luha ang gusting tumulo. Marahil ay nagalak ako ngayon, sa anibersayo ng pagkamatay ni Ina na, ay araw din ng paglaya namin ni Ama mula sa masamang bangungot na dulot ng tadhana.
Kinuha ko ang larawan ng aking pumanaw na ina at pinagmasdan ko. Bumalik sa mga alaala ko ang mga salitang binitawan ni ina niya noon “Anak, hinding hindi kita pababayaan…” Patnubay ko nga siya.
At ngayon na kanyang anibersaryo ng kamatayan, ramdam ko na inilipat na ni Ina ang mga pangakong iyon kay Ama. Si Ama ay hindi ako pababayaan hanggang kamatayan. Mamahalin ako ni Ama. Simula noon, kami lagi ni Ama ang nasa bahay na iyon. Kaming dalawa sa silid. Nililinisan ko si Ama. Titiyakin kong walang ni isang bahid ng dugo ang dudumi sa katawan niya. Binihisan ko siya ng maayos na pantulog. Inihihiga ko siya sa aking kama para kami ay magkatabi.
Pagkalipas ng isang taon, kasama ko pa rin si Ama, sa aking kama, sa aking silid. At sa mga panahong nagdaan, doon ko naramdaman ang pagmamahal niya sa akin. Hindi na niya ako sinasaktan. Mahal pala ako ni Ama at mahal na mahal ko din siya.
Ma. Riza Flores Martinez, copyright 2009
Edited by Rose Flores - Martinez
Ramdam ko ang pait at pagmamalupit ng panahon sa akin. Sa tuwing ako ay lilisan palabas ng aking silid, may kahalong lungkot at ligaya tarak sa aking puso. Tila ako ay binalutan ng tinik sa dibdib.
Simula noong ako ay bata pa sa pagpasok ng aking silid may kaba at takot na laging umaamba sa paligid, parang usok na lumalaki.
Si Ama ay isang kilalang tao sa lipunan. Mataas ang tingin ng mga taga-bayan sa kanya, maging ang kanyang mga kakompetensya sa San Gabriel. Sa araw araw na ginawa ng Diyos, masaya ang mga taong dumadalaw sa aming bahay na lagging may pagdiriwang na nagaganap. Mahal na mahal si ama mga taga- San Gabriel. Mahal din ni Ama si Ina… at ako. Maraming tao ang natulungan ni Ama. Mahirarap man o mayaman, walang pinipiling tulungan. Maraming krimen din ang nalutas. Maliban lamang sa kaso dito sa aming bahay. Iyan ang lihim.
Sa aking silid, pinid ang durungawan. Ang mga ala-ala ng aking nakaraan ay hindi maungkat. Ayaw kong maungkat muli ang mga ala-ala ng aking Ina. Maging si Ama ay ayaw ding makaalis sa mga alaala ng silid na ito.
Si Inang may mala-rosas na kutis, makintab, maitim at mahabang buhok, mapupulang labi. Hindi maiwasang ang mga kalalakihan dito sa amin ay mabihag ng kanyang kagandahan.
Isang gabi ng Disyembre, ako at si ina, ay bumili sa Quiapo. Pumili kami ng mga parol para sa pasko at pangregalo sa mga kaibigan, kamaganak at mga kasamahan. Marami kaming nabiling mga baso. Tuwang tuwa ako noon. Hindi ko makalimutan ang mga sandaling kapiling ko ang aking ina. Hawak ko ang kanyang palad na parang unan . Maligaya ako kapag magkasama kami ni Ina . Dama ko din ang seguridad na may gumagabay sa akin. Mula sa kanyang mga pangako na “hindi niya ako pababayaan” ay mga salitang nagpapalakas sa akin.
Sa pag-uwi sa aming bahay galling sa Quiapo ay mahigpit pa ang hawak kamay namin ni Ina. Kumalas ako sa napansin kong kaunting liwanag galing sa siwang n pinto na aking silid. Ngunit hindi ko pa rin ito binigyang pansin. Iniwanan ko muna si Ina sa tabi ng pintong my kawang, at hinayaan ni Inang kumalat ang liwanag mula sa ilaw ng maliit na kandila ng aking silid.
Ngunit . . . ano ito? Bigla akong nakarinig ng malakas na sigaw ni Inang, “Tulong, tunlong!” Nakita ko ang anim na kalalakihan sa paligid. Ginapos is Ina. Agad akong tumakbo patungo para magligtas. Ngunit sa aking murang edad, wala akong nagawa sa anim na kalalakihan. Umiyak at sumigaw, “Ama, Ama ... tulungan mo kami…” Walang si Ama. Walang taong sa bahay. Walang nakarinig.
Ang mga haling ang kaluluwa ay tuwang tuwa. At nakita ko isa sa kanila na humawak sa nagpupumiglas kong kamay ay si Emil. “Si Emil! Masama ka, masama ka! “
Si Emil ay kasambahay naming pinagkakatiwalaan ni ama. Si Emil na nakakaalam ng mga secreto ng aming pamilya. Si Emil na itinuring na anak ni Ama at ni Ina. “Ang aking nakatatandang kapatid at tapat na kaibigan?”
Paano ito nangyari sa aming pamilya? Ang akala naming Kuya Emil ay is palang anak ni Hudas! Sa sandali ng aking pagkatulala, may hinampas sa aking batok. Ito ang nagpagpatumba at nagpatigil sa aking hagulhol. Parang nawalan ako ng ulirat at hinang hina.
Pinilit kong tumayo sa pagkakahiga at nakagapos pa rin si Ina. At abot tanaw ko habang nilalapastangan siya – hinuhubaran, hinahalikan, winalang-hiya! Nakita ko kung paano lumaban si Ina at sumigaw at paulit ulit niya kaming tinawag. Nagdasal ako. “Magdasal, magdasal,” naalala kong pangaral niya.
Nakatulog ako sa masamang panaginip at nagising. “Si Ina!” Duguan, walang buhay. Si Ina na aking pinakamamahal, wala na siya. Nandoon din si Ama sa labis na paghihinagpis.
Niyakap kong mahigpit ang aking Ina. Niyakap ko ang malamig na katawan. Pilit ko siyang ginigising sa pagbabakasakaling may milagro at siya ay mabuhay. Hindi gumising si Ina. At marahil, sa pagkamatay ni Ina, itinulak ako ni Ama at sinabing, “Ikaw na lamang sana ang namatay, hindi siya.” Ang pagpanaw ni Ina ay kasabay ang pagpanaw ng aking buhay.
At ngayon, sa tuwing ako ay mapapagawi sa aming bahay, sa aking silid, lahat ng ala-ala ng kahapon ay pilit na nagbabalik. Ang kahapong umiikot sa buhay ko. Ang kahapong maramot sa aking matikman ang ligaya ng kasalukuayan at pagasa ng bukas. Ang kahapong ako ay pinagmalupitan at ginapos. Ang kahapong buhay ang aking Ina!
Parati ko na lang dinatnang mainit ang ulo ni Ama. Walang puwang ang kasiyahan sa akin , at nawala na rin ng puwang ko sa puso ni Ama kasabay ng pagpanaw ni Ina. Pinagbubuntungan niya ako ng galit. Marahil marami siyang problema mula sa pulitika. Marahil hanggang ngayon ay isa pa rin siyang bilanggo ng kahapong hindi marunong magpatawad. “Ako ang kanyang sinisisi sa pagkawala ni Ina!”
Si Emil, na anak ni Hudas ay masayang nakakagala ngayon at tila walang kasalanan. Hindi na siya nagpakita pa sa mga pulis. Ngunit, alam kong siya ay ma-impluensya.
Ang maraming tagapaglingkod naming sa bahay ay pinaalis din ni Ama. Kaya lahat ng gawaing bahay ay ako ang gumagawa. Ako na rin ang pilit na pumupuno sa mga pangangailangan ni Ama. Ako at ako lang. At sa tingin ko ay hindi pa rin sapat ang lahat ng aking pagsisikap. Hindi ko siya masisisi.
Hindi nabigyan ng hustisya ang kaso ni Ina gayong si Ama ay isang kilala at sa lipunan. Bakit kaya?
Mula nang matalo ang kaso ni Ina, sinabi niyang siya ang pinakawalang-kwentang tao sa buong mundo. Pati ang mga mamamayang madalas niyang tulungan kagaya ni Mang Ambit at ni Aling Aurora ay binabale-wala na niya kahit pinagsilbihan kami ng mga matatanda ng buo nilang buhay at katapatan. Hindi nagtagal, nawala siya din siay sa pulitika. Hindi niya ininda. Wala siyang pakialam kung ano ang mga mangyari, mawala man ang lahat. . . mawala man ako.
At ngayon, wala na si Amang pinagkakaabalahan kundi ang alak at sugal. Masaya niyang kanakausap lamang ang litrato ni Ina, na kahit anong milagro, ay hindi hindi babangon.
Wala pinipiling pagkakataon ang init ng ulo ng aking Ama. Kahit maraming tao sa bahay at mga kaibigan sa sugal ay wala sa kanyang pahiyain ako. Pilit niya akong pinapapasok sa silid sabay sabing “Ayaw kitang makita!!!” At pilit niyang iginigiit ang mga katagang ako na lang sana ang nawala at hindi si Ina. Ako naman ay agad-agad na papasok at nanginginig ang mga binti at buong katawan kasabay ng matinding takot. At madalas, kapag ako ay nasa silid na, hindi maiwasan ang pagsunod ni Ama. Ang mga mata niya ay nag-aapoy sa galit. At doon, sa aking silid - ako ay kanyang sinasaktan. At sa silid, pilit bumabalik ang mapait na kahapon. Pilit akong sumisigaw sa sakit habang hinahampas ako ng latigo. Marahil, ang tingin niya sa akin ay ako ang mga kriminal na pumaslang kay Ina. Wala siyang pinipiling tamaan. Buong parte ng aking katawan ay walang kawala sa hagupit ng kanyang latigo. Ako’y nagmamakaawa at isinisigaw ang “Ama, Ama tama na po.” Sana mamatay na nga ako. Madugo ang paligid. Maswerte lamang ako at nakakayanan ko ang mga malulupit na palo. Marahil ito ay dahil sa patnubay ni Ina sa akin kahit anong mangyari ay hindi niya ako pinababayaan.
Salamat sa Diyos at hanggang ngayon ay buhay ang pangako ni Ina. Sa sumunod pang mga araw, patuloy ang pananakit si Ama sa akin. Nakalimutan niya marahil na ako ay kanyang anak, at siya ay aking ama. Puno ang puso niya ng poot na isainasabuhay niya sa kalupitan at lubusang pagkalimot ng pagmamahal sa akin.
Magiisang taon na din ang kamatayan ni Ina mula sa kanyang mapait na sinapit. Patuloy an gaming kalbaryo ni Ama. Totoong hindi niya mapatawad ang kanyang sarili dahil hindi niya nabigyang hustisya ang among kaso.
Isang araw, habang ako ay patuloy na sinasaktan ni Ama, biglang nasanggi ng kanyang latigo ang larawan ni Ina. Bumalik bigla sa aking alaala ang mga pangyayaring naganap kay Ina. At kung saan galling sinabayan ang iyak at paghihinagpis ko ng sigaw at iyak ng ni Ina. Naisip ko ang pagkakataong dapat kong ipagtanggol ang aking naaaping ina. At sa di sinasadyang pangyayari ay naitulak ko si Ama gamit ang aking natitira pang lakas. Tumama ang kanyang ulo sa kanto ng aking kama. Duguan si Ama! Natulala ako… Bigla yatang nabaliktad ang mundo. Nakita ko si Ama. Duguan. Tila gripong bumulwak ang dugo sa kanyang ulo. Nagmakaawa si Ama at humingi ng aking tulong at patawad. Subalit bakit ganon? Tila hindi ko siya ama? Nakita ko ang mukha ni Emil. At kahit konting awa ay wala akong nadama.
Sa pagkakataon ding iyon ang aking pagmamahal kay Ama ay hindi ko naalala o naramdaman man lang. Kinuha ko ang latigo at inisip ko na makaganti. Nagmakaawa si Ama, sigaw sa daing, abot langit ang pagsisisi. Naririnig ko ang hiyaw ng paghihinagpis niya kasabay ng paulit-ulit kong hampas ng latigo. Pili ko lang ang mga parteng aking hampas. Ang kanyang mukha, at ang kanyang dibdib. Iyon lamang. Binigyan ko ng maraming latay si Ama. Madugo ang silid. Kalat ang mga talsik ng dugo sa aking labi, sa aking katawan, sa mga dingding at sulok. Bakit ganoon? Mahal ko si Ama ngunit hindi ko na maramdaman na mahal ko siya? At alam ko, mahal din ako ni Ama ngunit hindi ko din maramdaman na mahal niya ako. Kaya naman, pabilis ng pabilis ang paghagupit ko sa kanya sa paniniwalang maaari ko siyang baguhin sa ganoong paraan. Ilang sandali lamang ay wala nang hinagpis at ungol. Si Ama! Ano ang nangyari kay Ama? Wala na akong narinig na hininga mula kay ama. “Hindi!” Napatay ko siya.
Nabalot ang buong silid ng katahimikan. Ang pawang narinig ko na lamang ay ang mabilis na tibok ng aking dibdib. Patay na si Ama. Wala kahit isang patak na luha ang gusting tumulo. Marahil ay nagalak ako ngayon, sa anibersayo ng pagkamatay ni Ina na, ay araw din ng paglaya namin ni Ama mula sa masamang bangungot na dulot ng tadhana.
Kinuha ko ang larawan ng aking pumanaw na ina at pinagmasdan ko. Bumalik sa mga alaala ko ang mga salitang binitawan ni ina niya noon “Anak, hinding hindi kita pababayaan…” Patnubay ko nga siya.
At ngayon na kanyang anibersaryo ng kamatayan, ramdam ko na inilipat na ni Ina ang mga pangakong iyon kay Ama. Si Ama ay hindi ako pababayaan hanggang kamatayan. Mamahalin ako ni Ama. Simula noon, kami lagi ni Ama ang nasa bahay na iyon. Kaming dalawa sa silid. Nililinisan ko si Ama. Titiyakin kong walang ni isang bahid ng dugo ang dudumi sa katawan niya. Binihisan ko siya ng maayos na pantulog. Inihihiga ko siya sa aking kama para kami ay magkatabi.
Pagkalipas ng isang taon, kasama ko pa rin si Ama, sa aking kama, sa aking silid. At sa mga panahong nagdaan, doon ko naramdaman ang pagmamahal niya sa akin. Hindi na niya ako sinasaktan. Mahal pala ako ni Ama at mahal na mahal ko din siya.
Ma. Riza Flores Martinez, copyright 2009
Edited by Rose Flores - Martinez
Three Scary Stories in Filipino
I will start publishing here in my blog "Stories For You," short stories in Filipino. Two of this set, of Three Scary Stories were authored by Wenzi Jeanne Flores Martinez and Ma. Riza Flores Martinez. I've written one of the three. And so these 3 stories that make this set! Wenzi and Riza wrote these stories while they were in college and they have got a few poems and essays of their own as contributions way back in their school paper. I am happy and I thank GOD that they in themselves have found an expression of life in some form of words. These stories - they, considered as jokes, or practice, or simply an expression, showed part of their talents growing up students. In some way or another, they have done texts that might be helpful, and useful in the study of Filipino literature that shows that part of a culture in their contemporary period of growing up. Three Scary Stories in Filipino, R.W.R, IWROTEFICTION copyright 2009
September 25, 2009, Philippines
http://iwrotefiction.blogspot.com
September 25, 2009, Philippines
http://iwrotefiction.blogspot.com
Saturday, September 19, 2009
4. NET CHAT
NET CHAT
Madness creeps to explore new possibilities. How many men can a woman have in a day? I was curious. It was discovering a feeling I had not the luxury in life. I was in a barred, cemented walls that was almost like a tomb. A core in a crust. So I plunged my fears and swam across depths of time and space. First time.
I would taste the pleasure of emotions in words. It was a trance. A temporary exit to the power-playing people around me in the real-now. I began to find the answers to my complicated ideas, deconstructing and reconstructing every word; trying to separate water and oil. I would like to think, there is a knife on my neck and every wrong move I make would slit a cut on my throbbing throat like killing a helpless chicken.
Maybe, I can become what I dream now. In this development of technology, words and letters are like people talking to me face to face.
Connecting…
“Hello and heller!”
Everyone greeted everyone hello. Well, not hell and below, I suppose. It was a greeting of cheers like “Aloha” in Hawaiian and “Ciao” in Italian. I thought all eyes were on me. Searching me head to foot, undressing me, my heart and my soul. But I was armed and shielded. I was wearing a complete battle gear. I floated with the cursor throbbing systolic and diastolic. The keypads wrote the murmurs in the blue sea of fiber optic cables, wires, and wireless connections of the internet.
“How is everyone?
“I want to join in.”
“Nice and happy to be here!”
“Where are you from?”
I could not pretend. I got recharged by the electronic vibrations, pulling my fingers. My emotions were letting go. I needed someone to talk to - like a friend. Maybe another thrill seeker in a machine, or an android at my bidding. On and off with my PC, I was giggling – to this my net baptism. It seemed like exploring a part of the earth where a star would burst and become another planet.
Well, this is technology.
“Asl please…”
“What is asl?” My ignorance let me ask.
“Age, sex, location.”
“Okay.” I got so excited because these were the things I didn’t know.
“Asian, female, between 35-45 years old.”
I went private. At first, I was scared about these private domains. I was foreign to this idea of being too personal, and afraid of some people who were lewd. But I needed these experiences that could break the walls surrounding my routine and sad life. “ The Edge of Things” by Edith Tiempo, pushed me to “that brink or threshold, none other may enter.” And that “leap of faith,” which Kierkegaard calls, let me jump into the abyss or beyond the abyss.
My fight, mhwhahahahah… I’ll do it in cyberspace – I have to make out of something, or else I’ll just be keeping everything and I would die, too. I had to free these golden butterflies inside my stomach and shreds of heaven-threads in my veins if for moments of releasing my act of faith.
I met Eazymaan, Medicate, Caterpillar, Virgo Woman, Pilot, and Wild Fire while I hid on the pseudo Moon and Stars. I thought I had the whole world right before my eyes. Tasks were done at the same time as I searched for the books of Exupery, the Essays of Montaigne and the Reflection of Solitude by Thoreau. I was in the chatroom, inside my room with only the beating PC.
For hours, unrelenting thoughts fell on the monitor, every letter captured the moment of truth and illusions. I found rooms full of people from different places and different time zones and different clothing. I met them as ants would kiss each other and stop and go. And then I’ve learned tags on this new dimension of Science. A new dictionary on the internet.
“LOL.” LOL means laugh out loud. You say that when someone goes funny.
“BRB” means: Be right back.
“Mwah” means a big kiss. Chatmates offer and receive a bunch of flowers as token of
appreciation, a cup of steaming coffee from Starbucks, munch chocolates – Hersheys, Kisses, and Snickers, or Life Savers candy. Yummy! Pick your choice. It was a room full of everything. Illusions over life. This became not a portion of my reality, but my reality. It was fun.
Deprived of power and feeling destitute that time, I explored possibilities. The big difference was taking Jose Rizal’s “Touch me not.”
I got close connections with some chatmates all over the globe. Some names I couldn’t remember though…BUT there were two of them who became my best of friends. Here I found out that people in the chatrooms were not bad, not bums, not stupid. They were ordinary and loveable people just like you and me. I would like to think a few were machines, or maybe models to promote a product. They could even be members of a cult. I don’t know. But above all, proper rules were observed in the room. We called it “netiquette,” which means internet etiquette.
My first private chat was full of oohs and aahs. I was curious how the conversation would go. My chatmate being a gentleman taught me how to be technologically literate and updated. Adriano, I could recall his name. I couldn’t believe he was a sexy star in Italy. I tried chatting with him and when he asked me about my vital statistics, I boasted a perfect measurement of “36-24-36.” He went gaga over me, while I described the features of a beauty titlist, the softness of Venus de Milo, and the charm of Monalisa. I seduced him to beg for my virginal words, until he told me he was aching. The dialogues were spiels in a movie spinning to manifest desires. Adriano thanked me and I laughed out all my stored energy that almost drove me mad.
And you know what? He owned a villa and a number of cars that bestirred my financial desires. How I wished I could reveal my true identity, but because it was in Italy, and Rome is in Italy, the home base of the Pope – I had second thoughts… The act was disgraceful for a respected woman. Besides, I did not have that Aphrodite figure, I was more huggable like Winnie the Pooh bear than a sexually titillating bold star. We were two different worlds.
Good bye Adriano.
I continued searching for unlimited territories. I tried saying hi to all, baring sweet words. The thin line between words and emotions almost cracked like abyss. A word especially written would crush a heart and rip a soul if not thought of carefully. Yet positive words encouraged dreams, strengthened confidence, and saved lives.
Switching from one site to another searched me the stories told long ago. It reminded me the fairy tales, the narrations, and the poems, that gave hope. The stories chanted me to fairy land. The journals of Virginia Woolf, the Diary of Anne Frank, and the letters of the Philippines’ Bienvenido Santos took my breath away. And because I was Filipino, I also found Rizal’s Noli Me Tangere and El Filibusterismo plus the recommended and popular articles that inspired ambitions and made heroes, and Saints. Of course, I never forgot chapters on the Book of Wisdom, the Koran, and the Holy Bible written through the ages – those that until now introduce the words of the prophets, the words of Yaweh, the words of Allah, the words of Jesus Christ.
Cyberspace gulped me. Here’s the evidence of the evolution of language, communication, and words. From the writings of the Nambikwara, the scribbles in the caves to the cultured populace, for ordinary people and literary gods – words are life.
Each passing day the computer was my pal. In the computer were my friends now, and unlike my first time – I realized these people were people who could be trusted – better than those next to me, better than those next to my house. Some of them better than families. Well done! I had my men and the rendezvous I wanted. It taught me that life could be meaningful and exciting as the night closes and the day begins.
The internet thrilled arid fields of my activities . I didn’t know why. My friends laughed at me because I was really growing mad while I tell them stories about chatting. “Find a boyfriend? Why not? I could do that, I told a friend.” And so did I. I chose names from different sites and tried to match; flaming, crossing out, comparing names I felt were charming. I thought their names suggested something, I thought it meant something. Until, I clicked my mouse to an American chatmate, and got agitated when he shouted at me. “Whore!” I knew he shouted. The texts were in BOLD letters.
My blood rose to my head, “ Be careful of what you say!” I could not fight him to the hilt because I was new in the game. He kicked me out of his domain, and I didn’t expect he’d do that. I tried to get even with this rude character.
I shouted back at him…”You are ugly!” “Ugly!” “Ugly!” The colors of his letters changed in rage. He was so angry. And shouted again “Get out of my private!”
I was shocked, his words got into my nerves. I thought he was in front of me, and he made me feel nervous. I could slap his cheeks. I thought I’d shut down. But no ---
Instead, I chose another name, “Marksman.” I clicked on Marksman. Because I thought he could shoot him. I ran to him.
Marksman was Jake. Jake was an Indian. He was a Muslim. He lived in Kuwait.
“What’s the matter?” I told Jake, the American kicked me out of his domain because he shouted impolite words at me. He told me to relax, and so I calmed down. It was kind of getting instructed. The chatroom was in a commotion. Then Jake popped up to me in his kind words, “ It’s over. Don’t be furious sweety. Take a deep breath.” Jake saved me from the rude limping white mouse who was hiding in a black cloak.
Marksman and I had become the best of friends. We exchanged ideas and he gave me good literature. His words were profound, you know Indians are identified with the wisdom of Mahatma Gandhi and Teresa of Calcutta. I learned a lot from his one liners and tried to memorize his evoking thoughts. He told me that I would succeed. This gave me confidence. And from here I knew that there were good people around. It’s not because of ones race, or belief, or sex, or religion, or status in life, or even education, that people become friends but people become friends because they respect each other.
Jake was so amiable. He called me Florentine which means a beautiful flower. Jake was proud to tell me that he had lots of women on the net but he had only one wife. He observed Ramadan and other Muslim holidays.
Yakub was the Muslim name of Jake. I told Yakub “We’d watch the stars together.”
After Yakub, I found another bestfriend. His name was Norman. He was based in the United Kingdom. He lived in a house on top of a hill at Yorkshire. I could imagine his house like a castle. What’s fantastic to me was because the movie “Dracula” was shot on that place. And so I was sort of intrigued about this new friend Norman. “In Yorkshire, at night, the fog was a shade of purple,” Norman told me.
Norman was a paramedic. “My job required most of my time and what’s sad is because people only recognize us during emergencies.” Though he told me, that was okay because it’s a way serving people. He was devoted his work so much and told me stories about his job, his schedules, his promotion, his new car, his favorite things. Then he laughed out loud, typing the keys, “LOL.”
Norman was real romantic. He was the sweetest person, ever in this planet telling me about my possibilities and that I was the most beautiful girl in this world. He said he would move the world if I were ill, and would be devastated if I leave him. I fell in love with him on the net, and revealed my wounded soul. Here, I’ve realized that love is faceless (anonymous). Serving the other as in reciprocal love. No one using the other. It is reflective of the Divine (Carol Wotyla). Days and nights had passed, and I did not miss a day writing him. Sometimes we’d chat, sometimes we’d just leave IM’s (instant messages). I thought he was right in front of me. He was the husband I never had and he called me a wife. I promised him a lot of things. I even swore to him and had the guts of a divorce in my marriage after 3 years and I would fly and live with him in UK. We’ve known each other for more than a year and at the close of each day we’d say good night.
One time we had a fight because I crossed some limitations asking him to come and get me. He let me recognize I was too dependent on him and that we were just living our lives in fiction. That struck my head and split my skull.
The plight made me see that I lived quite a miserable state. It opened my eyes to examine my life. I wanted to deny the facts, but it was evident that my spouse had another family. My miserable marriage would in some time, freeze me alone. Fairy tales can’t come true. And cyberspace is abstract and intangible. Should I want to fulfill something – I have to accept my spouse doesn’t love me anymore. The root of this madness is the marriage problem, not the internet gigs, not my Englishman chatmate. And so for three nights and three days, my tears wouldn’t dry living my fiction.
I acted the protagonist who could not decide how to end the fate given her by the creator of the story. Day by day I constantly went online and was surprised on the fifth day checking my inbox: “I’ve got mail!” Norman was too good to start again our unfinished love story. He said I’m sorry and cheered me up. This time he tried to weave a better story for me. I thought we were Romeo and Juliet.
I felt so loved without exerting much effort, just typing on the keyboard: words, living words. I had that intense and affectionate feeling of being the only woman in Norman’s life, a woman who satisfied a lover, a woman with great power over a man to let her bleed and bloom. Norman made me a woman who exulted her man as the toughest among all men to conquer love at the apex of eternity.
He wrote me a letter:
“I could never chain you to my heart.
That would mean that you would forever be a prisoner of my love.
I want willingly to give your life to me.
Your embrace is my wish.
Your touch is my dream.
Your love my salvation.”
I was mesmerized! He held all my senses, he embedded my heart in his and his in mine. For me, this prose was the best poem of my life.
At 12 o’clock midnight, Philippine time, we would get online for five to ten minutes then he would go. We would communicate about us, about work, and some ideas – a lot more. It was worthwhile as I’ve learned a pattern of how an Englishman speaks, his culture, and how he treats a woman, just by the email exchanges. Norman was kind and unselfish of his time chatting to me, as if I was getting a tutorial online for free. And more than that, he made me feel like a dainty wine glass carved with diamonds. He told me he would kiss me anywhere, and would be so proud to have me in his arms, “And if just holding each other’s hand would still be special,” to make me happy.
I kept a journal of our love stories immersing in my dream fiction. From sunrise to sunset my thoughts would not free me, had I not written something and bled for words for Norman. Here – I regained the dignity I’ve lost. 1440 minutes a day, Norman became my real husband. I forgot my problems. I forgot my husband, his devilish mistress.
Norman’s love conquered space and time. His mwahs taught me about a kiss that breaks the glass of age into pieces. Our hearts became one and had thought if we could make love together. It was impossible! Although at times, I felt my ears red and my body weaker every time he teased me he wished for a release. He told me we could have sons and daughters, and if none, he would still love me. “As long as you are with me.” He promised “We would live in the shelter of our love and we would make love while the sun slides down slowly. Then we would sleep together while the stars watch over us and wake again to make love with the rising sun.” Norman was my dream.
Everyday I felt so excited and so beautiful. I was not the dumped wife. I was then the wife of an Englishman. Mrs. Peri.
For a year again we chatted and lived our perfect love story. Him - my husband, and me - his wife. There was that enchanting feeling of being loved and cared for. And though the oceans parting us from different lands, I could never betray him. “Take care of my heart.” He always reminded me. “My love is for you alone.”
How would one contend with this madness? Of living in books? Of living in fairy tales? Of living a life on the net, without seeing, without knowing, and without real touching. Soulmates should I say, or could he be a creature like me? Dying for words? I knew how to differentiate fiction from nonfiction, but now I’m forgetting the rules. Am I getting crazy?
One day my spouse came home at dawn, and noticed me getting online those sleepy hours. He didn’t care. Neither did I. He often mocked, “Stop imagining things!” He exclaimed that I was a deranged writer who could never be satisfied with reality. I was imperfect and I was almost like a chip in the computer programmed for stories. I couldn’t have flesh, I couldn’t have urges, I couldn’t smack, I couldn’t satisfy. I’m only good at words, and that is all. His friends teased I was not a woman, embarrassed by the thought of accused frigidity, maybe.
While time passed by, my situation became more transparent to Norman. I asked him if we could really be together should I get an annulment. He confused me with a vague answer, “ I could not break your marriage vow, it is sacred.”
What? I turned pale and unbelieving. He was playing up…
“Liar!”
He swooned me, got into my soul, melted my heart – let me believe our love was real now he’s telling me he couldn’t break my marriage vow? He couldn’t fight for me.
“Coward!”
His arrogance showed like his well-chiseled pointed nose, “Don’t you know I was just making you feel good? How could you think I would marry you for real? I thought it was clear we were just making up fiction?”
I wanted to kill myself at his insensitivity. How belittling his strong words went through at me, then leaving me with a blank space. That time, I hoped I would never wake up. My marriage was a failure. And now my love affair is a fake. Love dries up on me. My lovers come and go leaving unexplained memories, drowning me in tears of remembering dreams that would never come true - so my flashes of reverie.
Norman swore to me “I adore you.” He was at my disposal.
“I am yours and you are mine. I think of you and yearn for your touch every waking moment. My heart is yours till the sun fades from the sky for the very last time...”
I lament this lying poetry. He lied to me like Genaro. I am one stupid woman.
For several days I was out of touch. I felt I was one of the most repressed persons on earth where I could not email and chat. I forgot my other friends and denied my global community on the World Wide Web (www).
Still, some friends emailed me but I didn’t email back. “Whats up? Why aren’t you getting online now? Keep in touch and take good care of yourself.”
Yes, my friends cared for me a bit, too. But I wouldn’t tell them anymore. I couldn’t figure out the limits from hereon. I felt so broken for weeks, couldn’t escape what I’ve been through. It would be funny and unreasonable for people to know that a deadly computer virus hit me, maybe a damaging Trojan lurking in my soul, crashing my humanity, feasting on my breath.
“Heaven please give me dignity!”
For months I never emailed. I swore I wouldn’t go back to my inbox, never ever. A guy tricked me again! I curse Adam. How I thirst for the male blood and urging to burn his flesh. But then, the internet isn’t human. They’re just wires. I should never be affected. I should understand…
As I am locked in an inadequate marriage, the romance of my life is only an untouchable fulfilling shadow of an earth of technology under the sky.
If for times I had happiness with this creeping madness, then I would sign in. Chat again. Maybe science would extend Norman, once my haven and a dummy, zoom another Norman in tiles and icons, chips and softwares, around space and time. And sometime, online - we would find each other; or, I would find another him among millions chatting, an offspring perhaps, for the rest of my life.
Signing off.
2nd draft.
Note: The names and identities of persons here are not true. This is a fiction story.
copyright rose flores - martinez 2009
Madness creeps to explore new possibilities. How many men can a woman have in a day? I was curious. It was discovering a feeling I had not the luxury in life. I was in a barred, cemented walls that was almost like a tomb. A core in a crust. So I plunged my fears and swam across depths of time and space. First time.
I would taste the pleasure of emotions in words. It was a trance. A temporary exit to the power-playing people around me in the real-now. I began to find the answers to my complicated ideas, deconstructing and reconstructing every word; trying to separate water and oil. I would like to think, there is a knife on my neck and every wrong move I make would slit a cut on my throbbing throat like killing a helpless chicken.
Maybe, I can become what I dream now. In this development of technology, words and letters are like people talking to me face to face.
Connecting…
“Hello and heller!”
Everyone greeted everyone hello. Well, not hell and below, I suppose. It was a greeting of cheers like “Aloha” in Hawaiian and “Ciao” in Italian. I thought all eyes were on me. Searching me head to foot, undressing me, my heart and my soul. But I was armed and shielded. I was wearing a complete battle gear. I floated with the cursor throbbing systolic and diastolic. The keypads wrote the murmurs in the blue sea of fiber optic cables, wires, and wireless connections of the internet.
“How is everyone?
“I want to join in.”
“Nice and happy to be here!”
“Where are you from?”
I could not pretend. I got recharged by the electronic vibrations, pulling my fingers. My emotions were letting go. I needed someone to talk to - like a friend. Maybe another thrill seeker in a machine, or an android at my bidding. On and off with my PC, I was giggling – to this my net baptism. It seemed like exploring a part of the earth where a star would burst and become another planet.
Well, this is technology.
“Asl please…”
“What is asl?” My ignorance let me ask.
“Age, sex, location.”
“Okay.” I got so excited because these were the things I didn’t know.
“Asian, female, between 35-45 years old.”
I went private. At first, I was scared about these private domains. I was foreign to this idea of being too personal, and afraid of some people who were lewd. But I needed these experiences that could break the walls surrounding my routine and sad life. “ The Edge of Things” by Edith Tiempo, pushed me to “that brink or threshold, none other may enter.” And that “leap of faith,” which Kierkegaard calls, let me jump into the abyss or beyond the abyss.
My fight, mhwhahahahah… I’ll do it in cyberspace – I have to make out of something, or else I’ll just be keeping everything and I would die, too. I had to free these golden butterflies inside my stomach and shreds of heaven-threads in my veins if for moments of releasing my act of faith.
I met Eazymaan, Medicate, Caterpillar, Virgo Woman, Pilot, and Wild Fire while I hid on the pseudo Moon and Stars. I thought I had the whole world right before my eyes. Tasks were done at the same time as I searched for the books of Exupery, the Essays of Montaigne and the Reflection of Solitude by Thoreau. I was in the chatroom, inside my room with only the beating PC.
For hours, unrelenting thoughts fell on the monitor, every letter captured the moment of truth and illusions. I found rooms full of people from different places and different time zones and different clothing. I met them as ants would kiss each other and stop and go. And then I’ve learned tags on this new dimension of Science. A new dictionary on the internet.
“LOL.” LOL means laugh out loud. You say that when someone goes funny.
“BRB” means: Be right back.
“Mwah” means a big kiss. Chatmates offer and receive a bunch of flowers as token of
appreciation, a cup of steaming coffee from Starbucks, munch chocolates – Hersheys, Kisses, and Snickers, or Life Savers candy. Yummy! Pick your choice. It was a room full of everything. Illusions over life. This became not a portion of my reality, but my reality. It was fun.
Deprived of power and feeling destitute that time, I explored possibilities. The big difference was taking Jose Rizal’s “Touch me not.”
I got close connections with some chatmates all over the globe. Some names I couldn’t remember though…BUT there were two of them who became my best of friends. Here I found out that people in the chatrooms were not bad, not bums, not stupid. They were ordinary and loveable people just like you and me. I would like to think a few were machines, or maybe models to promote a product. They could even be members of a cult. I don’t know. But above all, proper rules were observed in the room. We called it “netiquette,” which means internet etiquette.
My first private chat was full of oohs and aahs. I was curious how the conversation would go. My chatmate being a gentleman taught me how to be technologically literate and updated. Adriano, I could recall his name. I couldn’t believe he was a sexy star in Italy. I tried chatting with him and when he asked me about my vital statistics, I boasted a perfect measurement of “36-24-36.” He went gaga over me, while I described the features of a beauty titlist, the softness of Venus de Milo, and the charm of Monalisa. I seduced him to beg for my virginal words, until he told me he was aching. The dialogues were spiels in a movie spinning to manifest desires. Adriano thanked me and I laughed out all my stored energy that almost drove me mad.
And you know what? He owned a villa and a number of cars that bestirred my financial desires. How I wished I could reveal my true identity, but because it was in Italy, and Rome is in Italy, the home base of the Pope – I had second thoughts… The act was disgraceful for a respected woman. Besides, I did not have that Aphrodite figure, I was more huggable like Winnie the Pooh bear than a sexually titillating bold star. We were two different worlds.
Good bye Adriano.
I continued searching for unlimited territories. I tried saying hi to all, baring sweet words. The thin line between words and emotions almost cracked like abyss. A word especially written would crush a heart and rip a soul if not thought of carefully. Yet positive words encouraged dreams, strengthened confidence, and saved lives.
Switching from one site to another searched me the stories told long ago. It reminded me the fairy tales, the narrations, and the poems, that gave hope. The stories chanted me to fairy land. The journals of Virginia Woolf, the Diary of Anne Frank, and the letters of the Philippines’ Bienvenido Santos took my breath away. And because I was Filipino, I also found Rizal’s Noli Me Tangere and El Filibusterismo plus the recommended and popular articles that inspired ambitions and made heroes, and Saints. Of course, I never forgot chapters on the Book of Wisdom, the Koran, and the Holy Bible written through the ages – those that until now introduce the words of the prophets, the words of Yaweh, the words of Allah, the words of Jesus Christ.
Cyberspace gulped me. Here’s the evidence of the evolution of language, communication, and words. From the writings of the Nambikwara, the scribbles in the caves to the cultured populace, for ordinary people and literary gods – words are life.
Each passing day the computer was my pal. In the computer were my friends now, and unlike my first time – I realized these people were people who could be trusted – better than those next to me, better than those next to my house. Some of them better than families. Well done! I had my men and the rendezvous I wanted. It taught me that life could be meaningful and exciting as the night closes and the day begins.
The internet thrilled arid fields of my activities . I didn’t know why. My friends laughed at me because I was really growing mad while I tell them stories about chatting. “Find a boyfriend? Why not? I could do that, I told a friend.” And so did I. I chose names from different sites and tried to match; flaming, crossing out, comparing names I felt were charming. I thought their names suggested something, I thought it meant something. Until, I clicked my mouse to an American chatmate, and got agitated when he shouted at me. “Whore!” I knew he shouted. The texts were in BOLD letters.
My blood rose to my head, “ Be careful of what you say!” I could not fight him to the hilt because I was new in the game. He kicked me out of his domain, and I didn’t expect he’d do that. I tried to get even with this rude character.
I shouted back at him…”You are ugly!” “Ugly!” “Ugly!” The colors of his letters changed in rage. He was so angry. And shouted again “Get out of my private!”
I was shocked, his words got into my nerves. I thought he was in front of me, and he made me feel nervous. I could slap his cheeks. I thought I’d shut down. But no ---
Instead, I chose another name, “Marksman.” I clicked on Marksman. Because I thought he could shoot him. I ran to him.
Marksman was Jake. Jake was an Indian. He was a Muslim. He lived in Kuwait.
“What’s the matter?” I told Jake, the American kicked me out of his domain because he shouted impolite words at me. He told me to relax, and so I calmed down. It was kind of getting instructed. The chatroom was in a commotion. Then Jake popped up to me in his kind words, “ It’s over. Don’t be furious sweety. Take a deep breath.” Jake saved me from the rude limping white mouse who was hiding in a black cloak.
Marksman and I had become the best of friends. We exchanged ideas and he gave me good literature. His words were profound, you know Indians are identified with the wisdom of Mahatma Gandhi and Teresa of Calcutta. I learned a lot from his one liners and tried to memorize his evoking thoughts. He told me that I would succeed. This gave me confidence. And from here I knew that there were good people around. It’s not because of ones race, or belief, or sex, or religion, or status in life, or even education, that people become friends but people become friends because they respect each other.
Jake was so amiable. He called me Florentine which means a beautiful flower. Jake was proud to tell me that he had lots of women on the net but he had only one wife. He observed Ramadan and other Muslim holidays.
Yakub was the Muslim name of Jake. I told Yakub “We’d watch the stars together.”
After Yakub, I found another bestfriend. His name was Norman. He was based in the United Kingdom. He lived in a house on top of a hill at Yorkshire. I could imagine his house like a castle. What’s fantastic to me was because the movie “Dracula” was shot on that place. And so I was sort of intrigued about this new friend Norman. “In Yorkshire, at night, the fog was a shade of purple,” Norman told me.
Norman was a paramedic. “My job required most of my time and what’s sad is because people only recognize us during emergencies.” Though he told me, that was okay because it’s a way serving people. He was devoted his work so much and told me stories about his job, his schedules, his promotion, his new car, his favorite things. Then he laughed out loud, typing the keys, “LOL.”
Norman was real romantic. He was the sweetest person, ever in this planet telling me about my possibilities and that I was the most beautiful girl in this world. He said he would move the world if I were ill, and would be devastated if I leave him. I fell in love with him on the net, and revealed my wounded soul. Here, I’ve realized that love is faceless (anonymous). Serving the other as in reciprocal love. No one using the other. It is reflective of the Divine (Carol Wotyla). Days and nights had passed, and I did not miss a day writing him. Sometimes we’d chat, sometimes we’d just leave IM’s (instant messages). I thought he was right in front of me. He was the husband I never had and he called me a wife. I promised him a lot of things. I even swore to him and had the guts of a divorce in my marriage after 3 years and I would fly and live with him in UK. We’ve known each other for more than a year and at the close of each day we’d say good night.
One time we had a fight because I crossed some limitations asking him to come and get me. He let me recognize I was too dependent on him and that we were just living our lives in fiction. That struck my head and split my skull.
The plight made me see that I lived quite a miserable state. It opened my eyes to examine my life. I wanted to deny the facts, but it was evident that my spouse had another family. My miserable marriage would in some time, freeze me alone. Fairy tales can’t come true. And cyberspace is abstract and intangible. Should I want to fulfill something – I have to accept my spouse doesn’t love me anymore. The root of this madness is the marriage problem, not the internet gigs, not my Englishman chatmate. And so for three nights and three days, my tears wouldn’t dry living my fiction.
I acted the protagonist who could not decide how to end the fate given her by the creator of the story. Day by day I constantly went online and was surprised on the fifth day checking my inbox: “I’ve got mail!” Norman was too good to start again our unfinished love story. He said I’m sorry and cheered me up. This time he tried to weave a better story for me. I thought we were Romeo and Juliet.
I felt so loved without exerting much effort, just typing on the keyboard: words, living words. I had that intense and affectionate feeling of being the only woman in Norman’s life, a woman who satisfied a lover, a woman with great power over a man to let her bleed and bloom. Norman made me a woman who exulted her man as the toughest among all men to conquer love at the apex of eternity.
He wrote me a letter:
“I could never chain you to my heart.
That would mean that you would forever be a prisoner of my love.
I want willingly to give your life to me.
Your embrace is my wish.
Your touch is my dream.
Your love my salvation.”
I was mesmerized! He held all my senses, he embedded my heart in his and his in mine. For me, this prose was the best poem of my life.
At 12 o’clock midnight, Philippine time, we would get online for five to ten minutes then he would go. We would communicate about us, about work, and some ideas – a lot more. It was worthwhile as I’ve learned a pattern of how an Englishman speaks, his culture, and how he treats a woman, just by the email exchanges. Norman was kind and unselfish of his time chatting to me, as if I was getting a tutorial online for free. And more than that, he made me feel like a dainty wine glass carved with diamonds. He told me he would kiss me anywhere, and would be so proud to have me in his arms, “And if just holding each other’s hand would still be special,” to make me happy.
I kept a journal of our love stories immersing in my dream fiction. From sunrise to sunset my thoughts would not free me, had I not written something and bled for words for Norman. Here – I regained the dignity I’ve lost. 1440 minutes a day, Norman became my real husband. I forgot my problems. I forgot my husband, his devilish mistress.
Norman’s love conquered space and time. His mwahs taught me about a kiss that breaks the glass of age into pieces. Our hearts became one and had thought if we could make love together. It was impossible! Although at times, I felt my ears red and my body weaker every time he teased me he wished for a release. He told me we could have sons and daughters, and if none, he would still love me. “As long as you are with me.” He promised “We would live in the shelter of our love and we would make love while the sun slides down slowly. Then we would sleep together while the stars watch over us and wake again to make love with the rising sun.” Norman was my dream.
Everyday I felt so excited and so beautiful. I was not the dumped wife. I was then the wife of an Englishman. Mrs. Peri.
For a year again we chatted and lived our perfect love story. Him - my husband, and me - his wife. There was that enchanting feeling of being loved and cared for. And though the oceans parting us from different lands, I could never betray him. “Take care of my heart.” He always reminded me. “My love is for you alone.”
How would one contend with this madness? Of living in books? Of living in fairy tales? Of living a life on the net, without seeing, without knowing, and without real touching. Soulmates should I say, or could he be a creature like me? Dying for words? I knew how to differentiate fiction from nonfiction, but now I’m forgetting the rules. Am I getting crazy?
One day my spouse came home at dawn, and noticed me getting online those sleepy hours. He didn’t care. Neither did I. He often mocked, “Stop imagining things!” He exclaimed that I was a deranged writer who could never be satisfied with reality. I was imperfect and I was almost like a chip in the computer programmed for stories. I couldn’t have flesh, I couldn’t have urges, I couldn’t smack, I couldn’t satisfy. I’m only good at words, and that is all. His friends teased I was not a woman, embarrassed by the thought of accused frigidity, maybe.
While time passed by, my situation became more transparent to Norman. I asked him if we could really be together should I get an annulment. He confused me with a vague answer, “ I could not break your marriage vow, it is sacred.”
What? I turned pale and unbelieving. He was playing up…
“Liar!”
He swooned me, got into my soul, melted my heart – let me believe our love was real now he’s telling me he couldn’t break my marriage vow? He couldn’t fight for me.
“Coward!”
His arrogance showed like his well-chiseled pointed nose, “Don’t you know I was just making you feel good? How could you think I would marry you for real? I thought it was clear we were just making up fiction?”
I wanted to kill myself at his insensitivity. How belittling his strong words went through at me, then leaving me with a blank space. That time, I hoped I would never wake up. My marriage was a failure. And now my love affair is a fake. Love dries up on me. My lovers come and go leaving unexplained memories, drowning me in tears of remembering dreams that would never come true - so my flashes of reverie.
Norman swore to me “I adore you.” He was at my disposal.
“I am yours and you are mine. I think of you and yearn for your touch every waking moment. My heart is yours till the sun fades from the sky for the very last time...”
I lament this lying poetry. He lied to me like Genaro. I am one stupid woman.
For several days I was out of touch. I felt I was one of the most repressed persons on earth where I could not email and chat. I forgot my other friends and denied my global community on the World Wide Web (www).
Still, some friends emailed me but I didn’t email back. “Whats up? Why aren’t you getting online now? Keep in touch and take good care of yourself.”
Yes, my friends cared for me a bit, too. But I wouldn’t tell them anymore. I couldn’t figure out the limits from hereon. I felt so broken for weeks, couldn’t escape what I’ve been through. It would be funny and unreasonable for people to know that a deadly computer virus hit me, maybe a damaging Trojan lurking in my soul, crashing my humanity, feasting on my breath.
“Heaven please give me dignity!”
For months I never emailed. I swore I wouldn’t go back to my inbox, never ever. A guy tricked me again! I curse Adam. How I thirst for the male blood and urging to burn his flesh. But then, the internet isn’t human. They’re just wires. I should never be affected. I should understand…
As I am locked in an inadequate marriage, the romance of my life is only an untouchable fulfilling shadow of an earth of technology under the sky.
If for times I had happiness with this creeping madness, then I would sign in. Chat again. Maybe science would extend Norman, once my haven and a dummy, zoom another Norman in tiles and icons, chips and softwares, around space and time. And sometime, online - we would find each other; or, I would find another him among millions chatting, an offspring perhaps, for the rest of my life.
Signing off.
2nd draft.
Note: The names and identities of persons here are not true. This is a fiction story.
copyright rose flores - martinez 2009
Subscribe to:
Posts (Atom)
