December 28, 2009
Analysis/Commentary on “Our Lady’s Juggler” By Anatole France
Background of Author: Anatole France is a son of a Parisian bookseller. His life was one of incessant controversy. His attitude against the church and state was ironic and bitter, though he was educated at a religious school. And while his novels attacked conventional Christian institutions at the depths of his heart, as in the core of every person’s being – France had faith in the Almighty and innate goodness of man.
Analysis: Anatole France identifies with his main character Barnabas (Our lady’s Juggler) using the following defense mechanisms:
1. Repression. His subconscious compelled him to write against religious norms as a result of his repressed anger on the church and conventional Christian institutions. The story pointed it plainly that Barnabas suffered in silence.
2. Compensation – Barnabas lamented about his ignorance. To make-up, he settled for something less. He could not compose writings in Latin and hymns, instead he juggled and performed tricks as offering in which he got the attention of the Virgin. In real life, France felt a deep sense of insecurity with the Church/State leaders and that is why he chose to write.
3. Rituals. Barnabas’ life was not complete without rituals. In fact, he always prayed so hard. Like the rest, he had his own faith though he was a simple man. France wanted everybody to know that faith and belief in God is a gift to both the rich and the poor, the educated and the ignorant.
4. Escapism. Barnabas loses himself in juggling. In the story, the monks thought that he was losing his wits. I understood that he was happy while doing the activity. He felt complete in his juggling. Perhaps in reality, he escapes going to a different world to feel that he is the best.
Rose Flores - Martinez
/June 16, 2000
http://iwrotefiction.blogspot.com
Wednesday, December 30, 2009
The Curse of Eve
The Curse of Eve
Food strengthens and energizes me – in body and spirit. Not just for the moment, but even the memories of food eaten with kindred spirits of the past keep my heart attuned with the world, and help me to see a brighter place.
When I was younger, I was trained by my Dad to eat well, despite my being skinny. Let me add, being skinny did not mean that I wasn’t healthy. In fact, I was very healthy and strong, and I could compete with any boy who was my age. Sometimes I lose, and sometimes I won. But for a girl like me, just competing – and winning – was enough to take my breath away.
It also made my Dad proud of me. And to keep me competitive, he gave me whatever food I desired. After class, we’d dine together, sometimes at the school canteen, other times at different restaurants. Usually, it was places we passed on the way home.
I was always happy when Dad and I ate together. Sometimes, it would be just the two of us. Especially when my Mom had meetings at the school, or when my siblings were already home. I was the eldest, and I spent most of my time with him, up until the Good Lord took him away.
These times with my Dad were my best and happiest food experiences. It didn’t matter what we ate, but it was inevitable, because of this, that I learned over to eat anything. Food makes me feel happy and satisfied… the same feelings I had whenever I ate with Dad.
On the other hand, food also made me fatttt (as in, “oink oink”). And that was my worst foodie experience. I could no longer flaunt my body, I had to hide underneath dark hues of loose t-shirts or blouses. It gave me nightmares choosing an outfit that would provide just the right illusion (fantasy?).
Yes, in time I badly need a miracle. I could no longer wear the halter tops that once exposed slim arms. Pardon me… those muscles (ergo flab) could lead others to mistake me for a (sumo) wrestler. Laugh!
That’s life and food. However, it won’t stop me from having my cakes and chocolates and eating them, too. My palate salivates for it. My blood pressure rises too high. I am a genetic heiress.
Food, it has so many stories to tell. It makes you remember so many things, beautiful things, ugly things. It calls so many pictures, places, and people to mind. It is the best and worst of life. It is practically everything. Sometimes I wonder, when Eve ate the apple, why did she defy God. But then, it was fruit. Fruit’s not fattening.
Rose Flores - Martinez
Old Cook Magazine article
April 2002
http://iwrotefiction.blogspot.com
Food strengthens and energizes me – in body and spirit. Not just for the moment, but even the memories of food eaten with kindred spirits of the past keep my heart attuned with the world, and help me to see a brighter place.
When I was younger, I was trained by my Dad to eat well, despite my being skinny. Let me add, being skinny did not mean that I wasn’t healthy. In fact, I was very healthy and strong, and I could compete with any boy who was my age. Sometimes I lose, and sometimes I won. But for a girl like me, just competing – and winning – was enough to take my breath away.
It also made my Dad proud of me. And to keep me competitive, he gave me whatever food I desired. After class, we’d dine together, sometimes at the school canteen, other times at different restaurants. Usually, it was places we passed on the way home.
I was always happy when Dad and I ate together. Sometimes, it would be just the two of us. Especially when my Mom had meetings at the school, or when my siblings were already home. I was the eldest, and I spent most of my time with him, up until the Good Lord took him away.
These times with my Dad were my best and happiest food experiences. It didn’t matter what we ate, but it was inevitable, because of this, that I learned over to eat anything. Food makes me feel happy and satisfied… the same feelings I had whenever I ate with Dad.
On the other hand, food also made me fatttt (as in, “oink oink”). And that was my worst foodie experience. I could no longer flaunt my body, I had to hide underneath dark hues of loose t-shirts or blouses. It gave me nightmares choosing an outfit that would provide just the right illusion (fantasy?).
Yes, in time I badly need a miracle. I could no longer wear the halter tops that once exposed slim arms. Pardon me… those muscles (ergo flab) could lead others to mistake me for a (sumo) wrestler. Laugh!
That’s life and food. However, it won’t stop me from having my cakes and chocolates and eating them, too. My palate salivates for it. My blood pressure rises too high. I am a genetic heiress.
Food, it has so many stories to tell. It makes you remember so many things, beautiful things, ugly things. It calls so many pictures, places, and people to mind. It is the best and worst of life. It is practically everything. Sometimes I wonder, when Eve ate the apple, why did she defy God. But then, it was fruit. Fruit’s not fattening.
Rose Flores - Martinez
Old Cook Magazine article
April 2002
http://iwrotefiction.blogspot.com
Sunday, December 27, 2009
Ispiritu sa Cake
Posted December 28, 2009
Ispirito Sa Cake
Pag-aari ng pamiliyang Santos ang Bakery 1528.
Ang pamilyang Santos ay may tatlong anak. Si Mayra at Clara ay anak ni Criselda sa unang asawa, at si Diana, ang pinakabata, ay ang tunay na anak ni Domingo. Balo si Domingo. Ang ina ni Diana ang dating nagmamay-ari ng Bakery 1528.
“Tatay, ano po ba ang hulma ng cake na gagawin ko para bukas sa anniversary?”
“Bahala ka anak, basta kulay puti ang gusto ng mag-asawang Zoan.”
“Ah sige po. Marahil ay hugis puso ang gagawin ko para sa kanila.”
“Mabuti pa nga.”
“Ang arte arte mo naman, tatanong-tanong ka pa, e ikaw din pala ang sasagot sa tanong mo,” ang pasaring na bulong ni Myra.
“Ano ba ang gusto mo Ate?”
“Ewan!” Pasigaw ni Myra.
Si Clara naman ay kain ng kain ng mga panindang tinapay sa bakery, habang pinupuno ni Criselda ang plato ng iba’t – ibang masasarap na pastry at mga tinapay.
“Myra, ano ang gusto mong ipa-bake kay Diana?”
“Mommy, gusto ko po ng chocolate cake na maraming bulaklak.”
Sige anak. Hoy! Diana igawa mo nga ng chocolate cake itong mga kapatid mo!”
“Opo, Tiya.”
Kahit pagod sa pagluluto si Diana ay sunod pa rin sa nanay-nanayan. Si Diana lamang at walang katulong ang nagtatrabahao sa Bakery 1528. Minsan tinutulungan siya ni Mang Domingo.
Ngunit madalas ay siya lamang sapagkat ayaw ni Criselda na siya ay mag-amoy pugon.
Minsan nag-bake si Diana ng cake para sa kaarawan ng ama. Nakita ito ni Cirselda at ni Myra. Inggit na inggit ang mag-ina.
“Wow! Ano yan?” Tanong ni Criselda.
“Cake po para kay Tatay.”
Nginudgod ni Criselda si Diana at isinubsob ni Myra sa cake na ginawa.
Humagulhol ng malakas si Diana at sumigaw ng “Inay ko po. Nanay, Nanay!”
Nakita sila ni Clara ngunit wala naming magawa sa hindi maawat na pananakit nina Criselda at Myra.
Maya-maya umusok ang pugon. Tumunog at nag-ingay ang oven, nagsi-galaw ang mga hulmahan ng cake.
Ang ilaw ay patay-sindi, at ang icing sa mga cake ay nangagsi-tunaw.
Ang icing ay tumalsik sa mukha at dumikit kina Criselda at Myra, hanggang sa hindi sila ay tinabunang parang tinapay
“Patawad po, patawad po,” ang sigaw ni Clara.
“Inay, tama napo – bayaan ninyo na sila, bahala na ang Langit” sabi ni Diana
Nagpumilit tumayo si Criselda at Myra at takot na takot na lumabas sa bakery 1528.
Mula noon ay nagbago ang mag-ina sa pagtrato kay Diana. Ang bakery 1528 ay nagkaroon naman ng marami pang ibat-ibang cake sa tulong ng Ispirito sa cake.
/rose flores martinez, 08062006
http"//iwrotefiction.blogspot.com
Ispirito Sa Cake
Pag-aari ng pamiliyang Santos ang Bakery 1528.
Ang pamilyang Santos ay may tatlong anak. Si Mayra at Clara ay anak ni Criselda sa unang asawa, at si Diana, ang pinakabata, ay ang tunay na anak ni Domingo. Balo si Domingo. Ang ina ni Diana ang dating nagmamay-ari ng Bakery 1528.
“Tatay, ano po ba ang hulma ng cake na gagawin ko para bukas sa anniversary?”
“Bahala ka anak, basta kulay puti ang gusto ng mag-asawang Zoan.”
“Ah sige po. Marahil ay hugis puso ang gagawin ko para sa kanila.”
“Mabuti pa nga.”
“Ang arte arte mo naman, tatanong-tanong ka pa, e ikaw din pala ang sasagot sa tanong mo,” ang pasaring na bulong ni Myra.
“Ano ba ang gusto mo Ate?”
“Ewan!” Pasigaw ni Myra.
Si Clara naman ay kain ng kain ng mga panindang tinapay sa bakery, habang pinupuno ni Criselda ang plato ng iba’t – ibang masasarap na pastry at mga tinapay.
“Myra, ano ang gusto mong ipa-bake kay Diana?”
“Mommy, gusto ko po ng chocolate cake na maraming bulaklak.”
Sige anak. Hoy! Diana igawa mo nga ng chocolate cake itong mga kapatid mo!”
“Opo, Tiya.”
Kahit pagod sa pagluluto si Diana ay sunod pa rin sa nanay-nanayan. Si Diana lamang at walang katulong ang nagtatrabahao sa Bakery 1528. Minsan tinutulungan siya ni Mang Domingo.
Ngunit madalas ay siya lamang sapagkat ayaw ni Criselda na siya ay mag-amoy pugon.
Minsan nag-bake si Diana ng cake para sa kaarawan ng ama. Nakita ito ni Cirselda at ni Myra. Inggit na inggit ang mag-ina.
“Wow! Ano yan?” Tanong ni Criselda.
“Cake po para kay Tatay.”
Nginudgod ni Criselda si Diana at isinubsob ni Myra sa cake na ginawa.
Humagulhol ng malakas si Diana at sumigaw ng “Inay ko po. Nanay, Nanay!”
Nakita sila ni Clara ngunit wala naming magawa sa hindi maawat na pananakit nina Criselda at Myra.
Maya-maya umusok ang pugon. Tumunog at nag-ingay ang oven, nagsi-galaw ang mga hulmahan ng cake.
Ang ilaw ay patay-sindi, at ang icing sa mga cake ay nangagsi-tunaw.
Ang icing ay tumalsik sa mukha at dumikit kina Criselda at Myra, hanggang sa hindi sila ay tinabunang parang tinapay
“Patawad po, patawad po,” ang sigaw ni Clara.
“Inay, tama napo – bayaan ninyo na sila, bahala na ang Langit” sabi ni Diana
Nagpumilit tumayo si Criselda at Myra at takot na takot na lumabas sa bakery 1528.
Mula noon ay nagbago ang mag-ina sa pagtrato kay Diana. Ang bakery 1528 ay nagkaroon naman ng marami pang ibat-ibang cake sa tulong ng Ispirito sa cake.
/rose flores martinez, 08062006
http"//iwrotefiction.blogspot.com
Painting
December 22, 2009
Painting
Painter si Allan. Maraming humahanga sa kanyang work of art. Pati sa mga kumpetisyon ay lagi siyang panalo.
“Naku, kailangan makabuo ako ng isang magandang entry para sa contest sa katapusan ng buwan, Nay.”
“Kaya mo ‘yan anak! Umisip ka muna ng magandang tema na makapaghihikayat ng atensyon tulad ng dati mong ginagawa.”
“Tama kayo, Nay. Ano kaya ang pwede kong tema, Nay?”
“Isipin nating mabuti.”
Sa katapusan ng buwan ay “Friendship Day.”
“Oo nga – e di ang tungkol na lang sa pagkakaibigan, anak.
“Nay, tama, Nay! “Friends Forever, Friends Forever – yan ang gagawin ko.”
“Okey, okey anak, simulan mo kaagad!”
Kinabukasan bumili ng mga art materials si Allan. Water color, canvass, brush at iba pa. Masayang masaya siya halos kandarapa pagdating ng bahay.
“Allan, ano ka ba, madadapa ka ng pagmamadali mo. Pati yang salamin mo bumagsak tuloy.”
“Wala ‘yon Nay, kailangan ko kasing mai-submit itong painting ko bago matapos ang buwan.”
Sinimulan ni Allan ang pagpipintura.
Nag-sketch si Allan. Abstract. Mabilis, muli nag-drawing ng mga mukha.
Pagkatapos tinimpla ang mga katas ng dahon at inihalo sa berdeng kulay
Bumili rin siya ng mga lemon at pinira-piraso para ihalo sa dilaw na water color
Nakita ni Aling Cynia ang pinta ni Allan at tuwang tuwa ito.
“Ang mga kulay ay parang totoo anak!”
“Oo Nay kasi talagang hinalo kong mabuti ang mga shades para mag-mukhang totoo ang lapat.”
“Itong ibang kulay Allan, hindi pa masyadong kita, wala pang buhay.”
“Oo nga, iniisip ko nga kung pa’no ko gagawin ang ibang halo ng kulay.”
“Hayaan mo, may isang linggo ka pa naman.”
Mahal ni Allan ang trabaho niya. Kaya wala siyang asawa. Ito ang inspirasyon niya sa pang-araw araw na buhay. Valedictorian siya noon magtapos sa elementary at sa high school. Sa college naman ay isang iskolar siya. Natapos ng Fine Arts si Allan sa isang sikat at magaling na paaralan, at pinadala ng gobyerno sa Europa para sa karagdagang art training.
Marami na siyang napanaluhang contest, kaya ang kanyang silid ay puno ng tropeo.
“Pero aanhin ko ang tropeo at mga ito, kung iiwan na ako ni Nanay. May sakit si Aling Cynia. Matanda na at mahina sa paglipas ng panahon. Sinabi ng duktor na kainlangang ibay-pass kaya kailangan nilang mag-ina ng malaking pera. Naproblema si Allan.
“Kailangan akong manalo sa contest na ito dahil malaki ang cash prize at pwede pang isali pang-international ang entry ng mananalo.
Araw at gabi patuloy sa pag-pinta si Allan.
Isang gabi lumabas siya at pumunta sa bahay ng isang bestfriend – si Carina
“Nay punta lang kami ni Carina sa Ospital.”
Umuwi siyang hingal na hingal. Pagkatapos ay nagpinta.
Sa sumunod na gabi lumabas uli siya.
“Nay punta kami ni Joey sa Ospital.”
“Ano ba ang ginagawa ninyo sa Ospital? May mga sakit ba kayo?
Matalik na kaibigan din ni Allan si Joey. Pagdating niya sa kanilang bahay ay mabilis siyang napintang muli.
“Matatagalan pa. Kokonti lang ang mga kaibigan ko. Ngunit kailangan ko nang matpaos itong entry ko bukas.”
Maya-maya pumasok si Allan sa toilet. Paglabas ay dala ang maliit na palanggana at waring naghihina. Mabilis na kinulayan ang mga natitira pang walang shade na pula.
Gumawa ng sulat.
“Hay salamat at natapos ko na rin, bukas Sali na ito.”
Bumagsak si Allan sa lapag. Narinig ni Aling Cynia mula sa ibaba at pinuntahan ang anak sa kuwarto.
“Anak, ano ba ang nagyari sa iyo?”
Nanlalambot na iniabot ni Allan ang ginawang sulat sa Nanay. “Nay para sa iyo.” Binasa ni Aling Cynia and sulat. Napaiyak at hagulhol.. Ginamit ang telepono para tawagan si Joey at Carina.
Dumating ang mga kaibigan ni Allan para itakbo siya sa ospital. Ngunit malamig na si Allan.
“Nay sabi po kasi ni Allan ang mapapanalunan raw niya ay para sa inyong operasyon. Ang mga kulay pula raw sa likha niya ay tanda ng pagmamahalan naming magkakaibigan. Mahal niya kayo Nay.”
Pinunasan ni Carina ang dugo ni Allang nagkalat sa silid.
/Rose Flores – Martinez , 08212006
posted at http://iwrotefiction.blogspot.com
Painting
Painter si Allan. Maraming humahanga sa kanyang work of art. Pati sa mga kumpetisyon ay lagi siyang panalo.
“Naku, kailangan makabuo ako ng isang magandang entry para sa contest sa katapusan ng buwan, Nay.”
“Kaya mo ‘yan anak! Umisip ka muna ng magandang tema na makapaghihikayat ng atensyon tulad ng dati mong ginagawa.”
“Tama kayo, Nay. Ano kaya ang pwede kong tema, Nay?”
“Isipin nating mabuti.”
Sa katapusan ng buwan ay “Friendship Day.”
“Oo nga – e di ang tungkol na lang sa pagkakaibigan, anak.
“Nay, tama, Nay! “Friends Forever, Friends Forever – yan ang gagawin ko.”
“Okey, okey anak, simulan mo kaagad!”
Kinabukasan bumili ng mga art materials si Allan. Water color, canvass, brush at iba pa. Masayang masaya siya halos kandarapa pagdating ng bahay.
“Allan, ano ka ba, madadapa ka ng pagmamadali mo. Pati yang salamin mo bumagsak tuloy.”
“Wala ‘yon Nay, kailangan ko kasing mai-submit itong painting ko bago matapos ang buwan.”
Sinimulan ni Allan ang pagpipintura.
Nag-sketch si Allan. Abstract. Mabilis, muli nag-drawing ng mga mukha.
Pagkatapos tinimpla ang mga katas ng dahon at inihalo sa berdeng kulay
Bumili rin siya ng mga lemon at pinira-piraso para ihalo sa dilaw na water color
Nakita ni Aling Cynia ang pinta ni Allan at tuwang tuwa ito.
“Ang mga kulay ay parang totoo anak!”
“Oo Nay kasi talagang hinalo kong mabuti ang mga shades para mag-mukhang totoo ang lapat.”
“Itong ibang kulay Allan, hindi pa masyadong kita, wala pang buhay.”
“Oo nga, iniisip ko nga kung pa’no ko gagawin ang ibang halo ng kulay.”
“Hayaan mo, may isang linggo ka pa naman.”
Mahal ni Allan ang trabaho niya. Kaya wala siyang asawa. Ito ang inspirasyon niya sa pang-araw araw na buhay. Valedictorian siya noon magtapos sa elementary at sa high school. Sa college naman ay isang iskolar siya. Natapos ng Fine Arts si Allan sa isang sikat at magaling na paaralan, at pinadala ng gobyerno sa Europa para sa karagdagang art training.
Marami na siyang napanaluhang contest, kaya ang kanyang silid ay puno ng tropeo.
“Pero aanhin ko ang tropeo at mga ito, kung iiwan na ako ni Nanay. May sakit si Aling Cynia. Matanda na at mahina sa paglipas ng panahon. Sinabi ng duktor na kainlangang ibay-pass kaya kailangan nilang mag-ina ng malaking pera. Naproblema si Allan.
“Kailangan akong manalo sa contest na ito dahil malaki ang cash prize at pwede pang isali pang-international ang entry ng mananalo.
Araw at gabi patuloy sa pag-pinta si Allan.
Isang gabi lumabas siya at pumunta sa bahay ng isang bestfriend – si Carina
“Nay punta lang kami ni Carina sa Ospital.”
Umuwi siyang hingal na hingal. Pagkatapos ay nagpinta.
Sa sumunod na gabi lumabas uli siya.
“Nay punta kami ni Joey sa Ospital.”
“Ano ba ang ginagawa ninyo sa Ospital? May mga sakit ba kayo?
Matalik na kaibigan din ni Allan si Joey. Pagdating niya sa kanilang bahay ay mabilis siyang napintang muli.
“Matatagalan pa. Kokonti lang ang mga kaibigan ko. Ngunit kailangan ko nang matpaos itong entry ko bukas.”
Maya-maya pumasok si Allan sa toilet. Paglabas ay dala ang maliit na palanggana at waring naghihina. Mabilis na kinulayan ang mga natitira pang walang shade na pula.
Gumawa ng sulat.
“Hay salamat at natapos ko na rin, bukas Sali na ito.”
Bumagsak si Allan sa lapag. Narinig ni Aling Cynia mula sa ibaba at pinuntahan ang anak sa kuwarto.
“Anak, ano ba ang nagyari sa iyo?”
Nanlalambot na iniabot ni Allan ang ginawang sulat sa Nanay. “Nay para sa iyo.” Binasa ni Aling Cynia and sulat. Napaiyak at hagulhol.. Ginamit ang telepono para tawagan si Joey at Carina.
Dumating ang mga kaibigan ni Allan para itakbo siya sa ospital. Ngunit malamig na si Allan.
“Nay sabi po kasi ni Allan ang mapapanalunan raw niya ay para sa inyong operasyon. Ang mga kulay pula raw sa likha niya ay tanda ng pagmamahalan naming magkakaibigan. Mahal niya kayo Nay.”
Pinunasan ni Carina ang dugo ni Allang nagkalat sa silid.
/Rose Flores – Martinez , 08212006
posted at http://iwrotefiction.blogspot.com
Monday, December 7, 2009
A Love That Breaks the Age of Glass Into Pieces
A Love That Breaks the Age of Glass Into Pieces
Love can’t be what it isn’t
You cannot swear by anything without love
And the Cross
You cannot push it and no one can dictate
About it
You cannot tell stories without authenticity
Even in fiction
It is only in an art form that love sees
Itself.
Love is you and I together
Kissing each others soul
And touching what is only for you and me
I cannot be so tactful in love
Because my love would let you die
Longing for my breath
You would dream of me
And seek me
More than your body would need
My warmth
No other woman would draw you logic
Except, I
Who loved you, and saw you naked
In all forms
I would break the age of glass into pieces
And taste your tongue
When all that wine spills
I will let it bathe me
So my tears will fill the rivers
And parched lands
And we would glory in the rain
Our wills can be one, but only in love
Because I cannot be a hollow mind
And you can’t give me what I ask
The poems of Nizar Qabanni
The poems of Rilke
The poems of Robert Frost
I have broken the age of glass into pieces
And got all of it - in my heart
Bled in the astute face of a Nazi
Birthed in Renaissance
My thoughts can never release you
Because your thoughts are the towers of
Me
I want to run away, from you
Yet my womb, your Isis
Seeks only
You
In love
I want to kiss you now.
Rosalinda Flores - Martinez, copyright 2009
http://iwrotefiction.blogspot.com
http://rfvietnamrose09.blogspot.com
http://www.poemhunter.com
Love can’t be what it isn’t
You cannot swear by anything without love
And the Cross
You cannot push it and no one can dictate
About it
You cannot tell stories without authenticity
Even in fiction
It is only in an art form that love sees
Itself.
Love is you and I together
Kissing each others soul
And touching what is only for you and me
I cannot be so tactful in love
Because my love would let you die
Longing for my breath
You would dream of me
And seek me
More than your body would need
My warmth
No other woman would draw you logic
Except, I
Who loved you, and saw you naked
In all forms
I would break the age of glass into pieces
And taste your tongue
When all that wine spills
I will let it bathe me
So my tears will fill the rivers
And parched lands
And we would glory in the rain
Our wills can be one, but only in love
Because I cannot be a hollow mind
And you can’t give me what I ask
The poems of Nizar Qabanni
The poems of Rilke
The poems of Robert Frost
I have broken the age of glass into pieces
And got all of it - in my heart
Bled in the astute face of a Nazi
Birthed in Renaissance
My thoughts can never release you
Because your thoughts are the towers of
Me
I want to run away, from you
Yet my womb, your Isis
Seeks only
You
In love
I want to kiss you now.
Rosalinda Flores - Martinez, copyright 2009
http://iwrotefiction.blogspot.com
http://rfvietnamrose09.blogspot.com
http://www.poemhunter.com
Sunday, December 6, 2009
Chat
CHAT
Alas dose ng hatinggabi: Chat time naming ni Bruce.
Antok na ‘ko hintay ko pa rin siya. Wala kasi ‘kong lagging kausap. Ewan ko nga kung bakit ako nagityangang makipag-usap sa isang taong hindi ko pa nakikita. Feeling ko kasi, napakabait niya.
Minsan nagkaroon ako ng ga-daigdig na problema. Akala ko ‘nun magbibiti na ‘ko. Bumagsak kasi ako sa Forensic subject namin. Hiyang-hiya ako sa bahay. “Lam kasi ng lahat iskolar ako. Pero si Bruce – binigyan niya ako ng pag-asa. Hindi niya ako kinutya at hinusgahan sa nakuha kong mababang grade sa iskwela.
Buzz!
Ayan na si Bruce.
“How are you?” (Kumusta ka?) bungad sa ‘kin.
“I’m good.” (Mabuti ako.) And you? (Ikaw?)
Ganyan kami mag-usap ni Bruce.
Amerikano si Bruce kaya “speaking in dollars kami. Tuwing chat time namin, okay lang ako ng okay kasi hindi ako masyadong magaling sa Ingles – tapos tamad pa akong magsulat … Pero, feel ko si Bruce.
Ikinukuwento ko siya sa aking mga kaibigan. Sabi nila, nasisiraan na raw ako ng bait kasi, baka manloloko raw ‘yun tapos hindi ko naman kilala at nagtitiwala ako.
Hindi ba uso na ngayon and internet? “yung iba nga sa internet nakakahanap ng trabaho, ng mga nawawalang kaklase, at ‘yung iba nga – asawa pa ang nahahanap.
Nakita ko ang litrato ni Bruce, okay lang. Matangkad at luntian ang mga mata. Parang X-men. Kung. Kung bakit hanging sa internet, sa mata pa rin ako nakatutok. Nag-save ako sa PC ko ng litrato niya para lagi ko siyang naaalala kasi kaibigan ko siya. Tanging kaibigan.
SI Bruce din raw – may printed na litrato ko sa kanyang wallet, syempre sa PC din niya.
Tuwing mag-uusap kami sinasabi ko sa kanyang “take care” at “God bless.” Tuwang tuwa siya sa akin kasi raw, mabait ako. Heheheh – kung alam lang niya na ako ay suplapda. Takot nga sa akin ang mga lalaki, kahit ang mga kaklase kong magpupulis.
At siya naman sugar ang tawag sa akin. Wow ang sweet! Pwede rin pala akong maging pusong babae at sweet. Minsan may itinanong siya sa akin at sinagot ko naman siya ng walang pasumbali – noon, parang nakadama ako ng pag-ibig.
Mula noon si Bruce na ang aking araw at gabi.
Ganito pala ang bagong teknologi. Sa isip lang- kaintindihan na. Walang malisya si Bruce, kaya nga, minahal ko na yata siya ng totohanan. Hangang sa natapos ako sa kolehiyo ng walang boyfriend.
Minsan habang ako ay kumakain ng donut, alas diyes pa lamang ng gabi kumalantog ang PC ko. Sa isip ko baka may dumagan. Tiningnan ko ang paligid, wala naman. Itinuloy ko ang pagkain ng aking donut.
Naku! Ang PC ko parang nag-spark … Naisip kong bigla si Bruce.
Mag-oonline na nga ‘ko.
Maaga pa, pero … ‘Yun connected na.
Nag-surf ako sa internet – ano ba at puro ospital ang lumalabas sa screen. Search ako, at ‘yun pa ring mga ospital ang nasa monitor.
Pero sige, magbabasa na lang ako tungkol sa Forensic subject naming. Naghintay ako ng alas dose para sa chat time naming ni Bruce. Miss ko na tuloy si Bruce.
Ngunit, alas dose na wala pa siya.
Naghintay ako hanggang ala-una.
Hangang alas dos pa.
Ewan, inaantok na ‘ko. Pero parang matindi ang aking lungkot.
Ayan! Ringggg, si Bruce tumatawag.
Sa kabilang linya – “Sorry,” ang sabi ng tinig. Pagkatapos nawala si Bruce.
May email na dumating sa akin. Sulat galling kay Bruce, pirma ng Mommy niya. Patay na raw si Bruce, dinala nila sa ospital dahil sa asthma attack kaninang umaga.
Copyright Rose Flores – Martinez, August 12, 2006
/published 10.7.2009
Alas dose ng hatinggabi: Chat time naming ni Bruce.
Antok na ‘ko hintay ko pa rin siya. Wala kasi ‘kong lagging kausap. Ewan ko nga kung bakit ako nagityangang makipag-usap sa isang taong hindi ko pa nakikita. Feeling ko kasi, napakabait niya.
Minsan nagkaroon ako ng ga-daigdig na problema. Akala ko ‘nun magbibiti na ‘ko. Bumagsak kasi ako sa Forensic subject namin. Hiyang-hiya ako sa bahay. “Lam kasi ng lahat iskolar ako. Pero si Bruce – binigyan niya ako ng pag-asa. Hindi niya ako kinutya at hinusgahan sa nakuha kong mababang grade sa iskwela.
Buzz!
Ayan na si Bruce.
“How are you?” (Kumusta ka?) bungad sa ‘kin.
“I’m good.” (Mabuti ako.) And you? (Ikaw?)
Ganyan kami mag-usap ni Bruce.
Amerikano si Bruce kaya “speaking in dollars kami. Tuwing chat time namin, okay lang ako ng okay kasi hindi ako masyadong magaling sa Ingles – tapos tamad pa akong magsulat … Pero, feel ko si Bruce.
Ikinukuwento ko siya sa aking mga kaibigan. Sabi nila, nasisiraan na raw ako ng bait kasi, baka manloloko raw ‘yun tapos hindi ko naman kilala at nagtitiwala ako.
Hindi ba uso na ngayon and internet? “yung iba nga sa internet nakakahanap ng trabaho, ng mga nawawalang kaklase, at ‘yung iba nga – asawa pa ang nahahanap.
Nakita ko ang litrato ni Bruce, okay lang. Matangkad at luntian ang mga mata. Parang X-men. Kung. Kung bakit hanging sa internet, sa mata pa rin ako nakatutok. Nag-save ako sa PC ko ng litrato niya para lagi ko siyang naaalala kasi kaibigan ko siya. Tanging kaibigan.
SI Bruce din raw – may printed na litrato ko sa kanyang wallet, syempre sa PC din niya.
Tuwing mag-uusap kami sinasabi ko sa kanyang “take care” at “God bless.” Tuwang tuwa siya sa akin kasi raw, mabait ako. Heheheh – kung alam lang niya na ako ay suplapda. Takot nga sa akin ang mga lalaki, kahit ang mga kaklase kong magpupulis.
At siya naman sugar ang tawag sa akin. Wow ang sweet! Pwede rin pala akong maging pusong babae at sweet. Minsan may itinanong siya sa akin at sinagot ko naman siya ng walang pasumbali – noon, parang nakadama ako ng pag-ibig.
Mula noon si Bruce na ang aking araw at gabi.
Ganito pala ang bagong teknologi. Sa isip lang- kaintindihan na. Walang malisya si Bruce, kaya nga, minahal ko na yata siya ng totohanan. Hangang sa natapos ako sa kolehiyo ng walang boyfriend.
Minsan habang ako ay kumakain ng donut, alas diyes pa lamang ng gabi kumalantog ang PC ko. Sa isip ko baka may dumagan. Tiningnan ko ang paligid, wala naman. Itinuloy ko ang pagkain ng aking donut.
Naku! Ang PC ko parang nag-spark … Naisip kong bigla si Bruce.
Mag-oonline na nga ‘ko.
Maaga pa, pero … ‘Yun connected na.
Nag-surf ako sa internet – ano ba at puro ospital ang lumalabas sa screen. Search ako, at ‘yun pa ring mga ospital ang nasa monitor.
Pero sige, magbabasa na lang ako tungkol sa Forensic subject naming. Naghintay ako ng alas dose para sa chat time naming ni Bruce. Miss ko na tuloy si Bruce.
Ngunit, alas dose na wala pa siya.
Naghintay ako hanggang ala-una.
Hangang alas dos pa.
Ewan, inaantok na ‘ko. Pero parang matindi ang aking lungkot.
Ayan! Ringggg, si Bruce tumatawag.
Sa kabilang linya – “Sorry,” ang sabi ng tinig. Pagkatapos nawala si Bruce.
May email na dumating sa akin. Sulat galling kay Bruce, pirma ng Mommy niya. Patay na raw si Bruce, dinala nila sa ospital dahil sa asthma attack kaninang umaga.
Copyright Rose Flores – Martinez, August 12, 2006
/published 10.7.2009
Subscribe to:
Posts (Atom)
