Prayer For Artists

Prayer for Artists

Blessed John Paul, as a man with many personal artistic gifts, you understood the artists heart.  In your letter to artists, you involved all artist to feel themselves united in a particular way to the Father’s creativity.  You challenged artists to see their gifts as signs of a creative vocation that has been entrusted to them.  May all artists find joy in putting their creative gifts at the service of their neighbor in expressing the wonder and mystery of God, present even in the darkest aspects of human experience.  May the face of Christ, the icon that makes visible the beauty and mercy of God, inspire the creative work of all  people of faith.  Amen.

St. Paul's Publication

Compiled by Maria Grace Dateno, FSP

December 30, 2011

War: Swearing in Faith and Loyalty

Trailers from You Tube

1.  Iron Clad



2.  The Devil's Double



3.  Full Metal Jacket




4.  Paths of Glory



5.  The Last Samurai




/rose flores martinez, iwrotefiction

thank you for sharing

War: Swearing in Faith and Loyalty

War movies usually depict the value of loyalty and faith.


1. It embodies how troop members protect and support each other.

The leader of a fighting force must be very strong and should mark a will of martyrdom for the goal/cause he stands for. No wealth can ever buy his loyalty, but his oath only to God, for his men, and to the mission's goal.

The members of the troop must treat each other like one's very own blood. More than that, to work on which they were sent for by the master. These squires will be to continue the task anointed them, for the people.

War pictures teach profound lessons in life. It is not only about the use of weapons, a taste of brutality, cannibalism, or crucifying a soldier, but it is laying into the present time, something that happened in the past.

War films connote history, culture, and evolution. It proves how men fight for territories and how they could become saints or sinners. Men could be self-serving and greedy, or they could be respectable leaders to other men, who would push progress for the human race. Progress, is nothing evil or oppressive. Progress is free, wise, and beneficial for all.

Check the following.

Iron Clad

A small group of Knights Templar fight to defend Rochester Castle against the tyrannical King John. The movie stars Paul Giamatti, Jason Flemyng, and Brian Cox. Screenplay is by Jonathan English, Erick Kastel, and Stephen McDool. Jonathan English directs.

The Devil's Double

The movie is bold. It trigger's a lot of excitement for the audience. Dominic Cooper is real fascinating in the double roles. Lee Tamahori, the director shows a clear contrast in the double roles of Latif Yahia and Uday Hussein.

Best War Films

Full Metal Jacket by Stanley Kubrick
Thought: Loyalty to the end!

Paths of Glory
Thought: One troop is also one family of soldiers.

The Last Samurai
Thought: There is no barrier in honesty and service to men. Brave soldiers fight for truth.

The Thin Red Line
Thought: There is more in a war. It is more than life. It is freedom in service. True rest is only with God.

Saving Private Ryan starred by multi-awarded actor Tom Hanks
Thought: Faith will make you strong in any fight for truth.

The Patriot
Thought: If you've been gifted with courage, you must be chosen by heaven. Many depend on you.

Born on the Fourth of July
Thought: Serving the country is noble work.

Schindler's List
Thought: Watch out for those people with black hearts. They should never be public servants.

Apocalypse Now (from Joseph Conrad's Heart of Darkness)
Thought: Serenity is most profound. See Kung Fu Panda.

The Hurt Locker
Thought: We all work together side by side. Each has a role to play. God see's how we dutifully perform our tasks for each other.


2. One brave war soldier I've recently met says, "In a place that is a war zone, there are no lights. There is no Christmas.

After dusk, it is a total blackout. People live and hunt for food that will only suffice them for one day. It is a simple life of faith."


3. Dear God,

We pray for the soldiers.

We pray for peace among nations.

We pray for love and unity for all men.

Send, O Lord, holy workers into your church!

rose flores martinez, december 2011

ezine articles.com
ishallwrite
iwrotefiction

A Christmas Song: Let There Be Peace on Earth

Pangkasaysayang Gabay

Pangkasaysayang Gabay

Makasaysayang Pook sa Pilipinas

(nasa pangangasiwa ng Pambansang Suriang Pangkasaysayan)

Tirahang Ansestral ni Teodoro Brillantes

(Tayum, Abra)

Dambanang Mabini sa Tanauan

(Lungsod ng Tanauan, Batangas)

Tirahan ng Pangulong Ramon Magsaysay

(Castillejos, Zambales)

Pook Pangkasaysayang Marcelo H. Del Pilar

(Bulacan, Bulacan)

Dambangang Pang-Alaala ng Pinaglabanan

(San Juan, Kalakhang Maynila)

Dambanang Baldomero Aguinaldo

(Binakayan, Kawit, Cavite)

Dambanang Casa Real

(Malolos, Bulacan)

Dambanang Pang-Alaalang Quezon

(Lungsod ng Quezon)

Pook Pangkasaysayang Jacinto Zamora

(Pandacan, Maynila)

Pool Pankasaysayang Casa Comunidad De Tayabas

(Tayabas, Quezon)

Dambanang Riza Sa Kutang Santiago

(Kutang Santiago, Intramuros, Maynila)

Pook Pankasaysayang Weceslao Vinzons

(Vinzons, Camarines Norte)

Pook Pangkasaysayang Miguel Malvar

(Santo Tomas, Batangas)

Dambanang Gregorio Aglipay

(Batac, Ilocos Norte)

Dambanang Rizal Sa Calamba

(Lungsod ng Calamba, Laguna)

Bantayog ni Jorge Barlin

(Baao, Camarines Sur)

Pook Pangkasaysayang Simbahan ng Barasoain

(Malolos, Bulacan)

Dambanang Emilio Aguinaldo

(Kawit, Cavite)

Pook Pangkasaysayang Leon Apacible

(Taal, Batangas)

Pook Pangkasaysayang Marcella Agoncillo

(Taal, Batagas)

Pook Pangkasaysayang Vicente Manansala

(Binangonan, Rizal)

Pook Pang-Alaala ng Labanan sa Pulang Lupa

(Torrijos, Marinduque)

Museo ng Kasaysayang Pampulitika ng Pilipinas

(Ermita, Maynila)

Dambanang Mabini Sa Pandacan

(Pandacan, Manila)

Dambanang Juan Luna

(Badoc, Ilocos Norte)

Pook Pangkasaysayang Libingan Sa Ilalim ng Lupa Ng Nagcarlan

(Nagcarlan, Laguna)

Dambanang Rizal Sa Dapitan

(Lungsod ng Dapitan, Zamboanga del Norte)

Bahay Sa Pinaglitisan Kay Bonifacio

(Maragondon, Cavite)

Pook Pangkasaysayang Rosendo Mejica

(Baluarte, Molo, Lungsod ng Iloilo)

Published by National Historical Institute

www.nhi.gov.ph

In coordination with the

National Commission for Culture and the Arts

www.ncca.gov.ph

A Teacher’s Manual

Posted by rose flores Martinez

12.15.2011

St. John the Baptist

Some Poem and Prayers

Recipes for Children's Dreams

RECIPE’S FOR CHILDREN’S DREAMS

Among others, here are the best chefs who participated in the “Fund Raising Project for the realization of St. Hannibal’s Children Center.”

MELCHOR TAYLO

Diamond Hotel

CHRISTIAN WERDENBERG

Dusit Thani, Manila

CYRILLE SOENEN

Brasserie Cicou

TANKE TANTEKO

Restaurant 1521

MARC CHALOPIN

AOF – Enderun College

CHEONGYAN SEE

Enderun College

MAURO ARJONA

Uncle Cheffy and Blanc

MARC  AUBRY

Champetre Restaurant

MARTIN KASPAR

L’ Entrecote Restaurant

CHRIS LOCHER

C-Italian Restaurant

HANS RUDOLF NEUKON

The Palms Country Club, Alabang

COLIN MACKAY

People’s Palace Restaurant

JEAN – PIERRE MIGNE

Hans Gourmet S.I. at ADB

POLLY GARILAO

Ms. Polly’s Specialty Cakes

ROSALIE VALERA

Center Table Catering

PINKY ANONUEVO

Pinky’s Goodies

VIC AND ELLIE AMISTOSO

Roasted Calf

Vaca de Leche

Philippe Bartholomi

Century Park Hotel

Gregorian Chant

One Sweet Rain

Rain is my teardrop from sky’s glass castles

From heaven it comes to your hands, it slides

It lets you seek white clouds and up the sky

Brush lashes, wipe eyes, each time you cry

Rain reminds you of a Great God, who cares

It lets you feel my love, it whispers nigh

How I adore, I keep your every kiss

In my heart, when it rains, our love’s a bliss!

Rain, drops in the fields in time of sorrow

Fill hearts with hope now and tomorrow

Wash white as snow, tender, pure and fragrant

The angels chant in the drum strings of rain

Rainbows form; magenta, pink, and blue

Connecting valleys, cliffs, and mountains

Splatter in river, shred showers of falls

A baptism sudden in the dessert, calls

Rain, rain, let cradle your tired day

I think of you, my life, in every way

And when things come and seem to be unfair

Let raindrops fall, your tear is mine to bear

Rain, rain I love you more, when it rains

When together we’d hold like roots and lighting

When together we’d hug like torrents,

You and I;  one sweet rain from God's heart.

Rose flores Martinez

rosevoc2

11.22.2011

Paradise by Coldplay (Thank you You Tube)

For Willie from RoseVoc2

For Willie

November 22, 2011

You are God given

Without you, I wouldn’t know

What real love means

What is to be a mother

What is to be strong

How to love the rain

How to gently touch dew on petals

How to find joy in small things

How to write letters

How to kneel and pray

For me, you are a genius

And you shared a lot

And though your imperfections

God, did the rest for you

You never failed

Because I have loved you

All my life.

Most Sacred Heart of Jesus,

We pray for the living and the dead 

Have mercy on us,

We trust in You.

Rosevoc2

James Morrison from You Tube.

St. Rita, pray for us. Thanks for sharing.

St. Rita of Casia

The Cemetery

Darkness paints empty spaces Tombs white as snow, Angels flying among the crosses Burning candles, flames aglow. Bones on the earth Ivory pearls rebirth Swinging palms to freedom, Glowing blessed kingdom Completely to merge In hues of yellow-orange dusk. rose flores martinez

Prose. Poems. Prayer Prompts

Show/Music

BLACK EYED PEAS

LIVE IN MANILA 2011

Will.I.am, Fergie, Apl.de ap, Taboo

25 October 2011, Tuesday at 8:00 PM

Mall of Asia Concert Grounds

Think You Can Wait

Enrico Aragon's CHannel. Thank you for sharing.

Bigote Bikers, Caramoan Islands

In September. Annoying Orange from You Tube. Thank you

Guardian Angels

From the Page of Shannon Phillips. Thank you.: The Kiss

The Kiss
by Gustav Klimt
(1907-1908)

"Short Story on a Painting of Gustav Klimt" by Lawrence Ferlinghetti (1976)

They are kneeling upright on a flowered bed    He      has just caught her there                                 and holds her still      Her gown                   has slipped down                                             off her shoulder  He has an urgent hunger                        His dark head                                   bends to hers                                              hungrily  And the woman the woman      turns her tangerine lips from his             one hand like the head of a dead swan                     draped down over                                                  his heavy neck                          the fingers                              strangely crimped                                           tightly together          her other arm doubled up                       against her tight breast              her hand a languid claw                                            clutching his hand                  which would turn her mouth                                                            to his          her long dress made                                 of multicolored blossoms                                          quilted on gold          her Titian hair                        with blue stars in it         And his gold                            harlequin robe                                               checkered with                                                          dark squares         Gold garlands                        stream down over                                                her bare calves &                                                    tensed feet  Nearby there must be                a jeweled tree                       with glass leaves aglitter                           in the gold air  It must be                 morning                              in a faraway place somewhere  They         are silent together                                    as in a flowered field             upon the summer couch                                    which must be hers     And he holds her still                                     so passionately           holds her head to his                                  so gently so insistently               to make her turn                                   her lips to his  Her eyes are closed                                 like folded petals  She        will not open                           He                                is not the One     5      10      15      20      25      30      35      40      45      50      55      60

designed and maintained by shannon phillips
copyright 2002

The Kiss

Silid ni Riza Flores Martinez - Borja

1. Sa Aking Silid

Ramdam ko ang pait at pagmamalupit ng panahon sa akin. Sa tuwing ako ay lilisan palabas ng aking silid, may kahalong lungkot at ligaya tarak sa aking puso. Tila ako ay binalutan ng tinik sa dibdib.

Simula noong ako ay bata pa sa pagpasok ng aking silid may kaba at takot na laging umaamba sa paligid, parang usok na lumalaki.

Si Ama ay isang kilalang tao sa lipunan. Mataas ang tingin ng mga taga-bayan sa kanya, maging ang kanyang mga kakompetensya sa San Gabriel. Sa araw araw na ginawa ng Diyos, masaya ang mga taong dumadalaw sa aming bahay na lagging may pagdiriwang na nagaganap. Mahal na mahal si ama mga taga- San Gabriel. Mahal din ni Ama si Ina… at ako. Maraming tao ang natulungan ni Ama. Mahirarap man o mayaman, walang pinipiling tulungan. Maraming krimen din ang nalutas. Maliban lamang sa kaso dito sa aming bahay. Iyan ang lihim.

Sa aking silid, pinid ang durungawan. Ang mga ala-ala ng aking nakaraan ay hindi maungkat. Ayaw kong maungkat muli ang mga ala-ala ng aking Ina. Maging si Ama ay ayaw ding makaalis sa mga alaala ng silid na ito.
Si Inang may mala-rosas na kutis, makintab, maitim at mahabang buhok, mapupulang labi. Hindi maiwasang ang mga kalalakihan dito sa amin ay mabihag ng kanyang kagandahan.
Isang gabi ng Disyembre, ako at si ina, ay bumili sa Quiapo. Pumili kami ng mga parol para sa pasko at pangregalo sa mga kaibigan, kamaganak at mga kasamahan. Marami kaming nabiling mga baso. Tuwang tuwa ako noon. Hindi ko makalimutan ang mga sandaling kapiling ko ang aking ina. Hawak ko ang kanyang palad na parang unan . Maligaya ako kapag magkasama kami ni Ina . Dama ko din ang seguridad na may gumagabay sa akin. Mula sa kanyang mga pangako na “hindi niya ako pababayaan” ay mga salitang nagpapalakas sa akin.

Sa pag-uwi sa aming bahay galling sa Quiapo ay mahigpit pa ang hawak kamay namin ni Ina. Kumalas ako sa napansin kong kaunting liwanag galing sa siwang n pinto na aking silid. Ngunit hindi ko pa rin ito binigyang pansin. Iniwanan ko muna si Ina sa tabi ng pintong my kawang, at hinayaan ni Inang kumalat ang liwanag mula sa ilaw ng maliit na kandila ng aking silid.

Ngunit . . . ano ito? Bigla akong nakarinig ng malakas na sigaw ni Inang, “Tulong, tunlong!” Nakita ko ang anim na kalalakihan sa paligid. Ginapos is Ina. Agad akong tumakbo patungo para magligtas. Ngunit sa aking murang edad, wala akong nagawa sa anim na kalalakihan. Umiyak at sumigaw, “Ama, Ama ... tulungan mo kami…” Walang si Ama. Walang taong sa bahay. Walang nakarinig.
Ang mga haling ang kaluluwa ay tuwang tuwa. At nakita ko isa sa kanila na humawak sa nagpupumiglas kong kamay ay si Emil. “Si Emil! Masama ka, masama ka! “
Si Emil ay kasambahay naming pinagkakatiwalaan ni ama. Si Emil na nakakaalam ng mga secreto ng aming pamilya. Si Emil na itinuring na anak ni Ama at ni Ina. “Ang aking nakatatandang kapatid at tapat na kaibigan?”
Paano ito nangyari sa aming pamilya? Ang akala naming Kuya Emil ay is palang anak ni Hudas! Sa sandali ng aking pagkatulala, may hinampas sa aking batok. Ito ang nagpagpatumba at nagpatigil sa aking hagulhol. Parang nawalan ako ng ulirat at hinang hina.
Pinilit kong tumayo sa pagkakahiga at nakagapos pa rin si Ina. At abot tanaw ko habang nilalapastangan siya – hinuhubaran, hinahalikan, winalang-hiya! Nakita ko kung paano lumaban si Ina at sumigaw at paulit ulit niya kaming tinawag. Nagdasal ako. “Magdasal, magdasal,” naalala kong pangaral niya.
Nakatulog ako sa masamang panaginip at nagising. “Si Ina!” Duguan, walang buhay. Si Ina na aking pinakamamahal, wala na siya. Nandoon din si Ama sa labis na paghihinagpis.
Niyakap kong mahigpit ang aking Ina. Niyakap ko ang malamig na katawan. Pilit ko siyang ginigising sa pagbabakasakaling may milagro at siya ay mabuhay. Hindi gumising si Ina. At marahil, sa pagkamatay ni Ina, itinulak ako ni Ama at sinabing, “Ikaw na lamang sana ang namatay, hindi siya.” Ang pagpanaw ni Ina ay kasabay ang pagpanaw ng aking buhay.

At ngayon, sa tuwing ako ay mapapagawi sa aming bahay, sa aking silid, lahat ng ala-ala ng kahapon ay pilit na nagbabalik. Ang kahapong umiikot sa buhay ko. Ang kahapong maramot sa aking matikman ang ligaya ng kasalukuayan at pagasa ng bukas. Ang kahapong ako ay pinagmalupitan at ginapos. Ang kahapong buhay ang aking Ina!

Parati ko na lang dinatnang mainit ang ulo ni Ama. Walang puwang ang kasiyahan sa akin , at nawala na rin ng puwang ko sa puso ni Ama kasabay ng pagpanaw ni Ina. Pinagbubuntungan niya ako ng galit. Marahil marami siyang problema mula sa pulitika. Marahil hanggang ngayon ay isa pa rin siyang bilanggo ng kahapong hindi marunong magpatawad. “Ako ang kanyang sinisisi sa pagkawala ni Ina!”

Si Emil, na anak ni Hudas ay masayang nakakagala ngayon at tila walang kasalanan. Hindi na siya nagpakita pa sa mga pulis. Ngunit, alam kong siya ay ma-impluensya.

Ang maraming tagapaglingkod naming sa bahay ay pinaalis din ni Ama. Kaya lahat ng gawaing bahay ay ako ang gumagawa. Ako na rin ang pilit na pumupuno sa mga pangangailangan ni Ama. Ako at ako lang. At sa tingin ko ay hindi pa rin sapat ang lahat ng aking pagsisikap. Hindi ko siya masisisi.

Hindi nabigyan ng hustisya ang kaso ni Ina gayong si Ama ay isang kilala at sa lipunan. Bakit kaya?

Mula nang matalo ang kaso ni Ina, sinabi niyang siya ang pinakawalang-kwentang tao sa buong mundo. Pati ang mga mamamayang madalas niyang tulungan kagaya ni Mang Ambit at ni Aling Aurora ay binabale-wala na niya kahit pinagsilbihan kami ng mga matatanda ng buo nilang buhay at katapatan. Hindi nagtagal, nawala siya din siay sa pulitika. Hindi niya ininda. Wala siyang pakialam kung ano ang mga mangyari, mawala man ang lahat. . . mawala man ako.

At ngayon, wala na si Amang pinagkakaabalahan kundi ang alak at sugal. Masaya niyang kanakausap lamang ang litrato ni Ina, na kahit anong milagro, ay hindi hindi babangon.
Wala pinipiling pagkakataon ang init ng ulo ng aking Ama. Kahit maraming tao sa bahay at mga kaibigan sa sugal ay wala sa kanyang pahiyain ako. Pilit niya akong pinapapasok sa silid sabay sabing “Ayaw kitang makita!!!” At pilit niyang iginigiit ang mga katagang ako na lang sana ang nawala at hindi si Ina. Ako naman ay agad-agad na papasok at nanginginig ang mga binti at buong katawan kasabay ng matinding takot. At madalas, kapag ako ay nasa silid na, hindi maiwasan ang pagsunod ni Ama. Ang mga mata niya ay nag-aapoy sa galit. At doon, sa aking silid - ako ay kanyang sinasaktan. At sa silid, pilit bumabalik ang mapait na kahapon. Pilit akong sumisigaw sa sakit habang hinahampas ako ng latigo. Marahil, ang tingin niya sa akin ay ako ang mga kriminal na pumaslang kay Ina. Wala siyang pinipiling tamaan. Buong parte ng aking katawan ay walang kawala sa hagupit ng kanyang latigo. Ako’y nagmamakaawa at isinisigaw ang “Ama, Ama tama na po.” Sana mamatay na nga ako. Madugo ang paligid. Maswerte lamang ako at nakakayanan ko ang mga malulupit na palo. Marahil ito ay dahil sa patnubay ni Ina sa akin kahit anong mangyari ay hindi niya ako pinababayaan.
Salamat sa Diyos at hanggang ngayon ay buhay ang pangako ni Ina. Sa sumunod pang mga araw, patuloy ang pananakit si Ama sa akin. Nakalimutan niya marahil na ako ay kanyang anak, at siya ay aking ama. Puno ang puso niya ng poot na isainasabuhay niya sa kalupitan at lubusang pagkalimot ng pagmamahal sa akin.

Magiisang taon na din ang kamatayan ni Ina mula sa kanyang mapait na sinapit. Patuloy an gaming kalbaryo ni Ama. Totoong hindi niya mapatawad ang kanyang sarili dahil hindi niya nabigyang hustisya ang among kaso.

Isang araw, habang ako ay patuloy na sinasaktan ni Ama, biglang nasanggi ng kanyang latigo ang larawan ni Ina. Bumalik bigla sa aking alaala ang mga pangyayaring naganap kay Ina. At kung saan galling sinabayan ang iyak at paghihinagpis ko ng sigaw at iyak ng ni Ina. Naisip ko ang pagkakataong dapat kong ipagtanggol ang aking naaaping ina. At sa di sinasadyang pangyayari ay naitulak ko si Ama gamit ang aking natitira pang lakas. Tumama ang kanyang ulo sa kanto ng aking kama. Duguan si Ama! Natulala ako… Bigla yatang nabaliktad ang mundo. Nakita ko si Ama. Duguan. Tila gripong bumulwak ang dugo sa kanyang ulo. Nagmakaawa si Ama at humingi ng aking tulong at patawad. Subalit bakit ganon? Tila hindi ko siya ama? Nakita ko ang mukha ni Emil. At kahit konting awa ay wala akong nadama.
Sa pagkakataon ding iyon ang aking pagmamahal kay Ama ay hindi ko naalala o naramdaman man lang. Kinuha ko ang latigo at inisip ko na makaganti. Nagmakaawa si Ama, sigaw sa daing, abot langit ang pagsisisi. Naririnig ko ang hiyaw ng paghihinagpis niya kasabay ng paulit-ulit kong hampas ng latigo. Pili ko lang ang mga parteng aking hampas. Ang kanyang mukha, at ang kanyang dibdib. Iyon lamang. Binigyan ko ng maraming latay si Ama. Madugo ang silid. Kalat ang mga talsik ng dugo sa aking labi, sa aking katawan, sa mga dingding at sulok. Bakit ganoon? Mahal ko si Ama ngunit hindi ko na maramdaman na mahal ko siya? At alam ko, mahal din ako ni Ama ngunit hindi ko din maramdaman na mahal niya ako. Kaya naman, pabilis ng pabilis ang paghagupit ko sa kanya sa paniniwalang maaari ko siyang baguhin sa ganoong paraan. Ilang sandali lamang ay wala nang hinagpis at ungol. Si Ama! Ano ang nangyari kay Ama? Wala na akong narinig na hininga mula kay ama. “Hindi!” Napatay ko siya.
Nabalot ang buong silid ng katahimikan. Ang pawang narinig ko na lamang ay ang mabilis na tibok ng aking dibdib. Patay na si Ama. Wala kahit isang patak na luha ang gusting tumulo. Marahil ay nagalak ako ngayon, sa anibersayo ng pagkamatay ni Ina na, ay araw din ng paglaya namin ni Ama mula sa masamang bangungot na dulot ng tadhana.
Kinuha ko ang larawan ng aking pumanaw na ina at pinagmasdan ko. Bumalik sa mga alaala ko ang mga salitang binitawan ni ina niya noon “Anak, hinding hindi kita pababayaan…” Patnubay ko nga siya.
At ngayon na kanyang anibersaryo ng kamatayan, ramdam ko na inilipat na ni Ina ang mga pangakong iyon kay Ama. Si Ama ay hindi ako pababayaan hanggang kamatayan. Mamahalin ako ni Ama. Simula noon, kami lagi ni Ama ang nasa bahay na iyon. Kaming dalawa sa silid. Nililinisan ko si Ama. Titiyakin kong walang ni isang bahid ng dugo ang dudumi sa katawan niya. Binihisan ko siya ng maayos na pantulog. Inihihiga ko siya sa aking kama para kami ay magkatabi.

Pagkalipas ng isang taon, kasama ko pa rin si Ama, sa aking kama, sa aking silid. At sa mga panahong nagdaan, doon ko naramdaman ang pagmamahal niya sa akin. Hindi na niya ako sinasaktan. Mahal pala ako ni Ama at mahal na mahal ko din siya.


Ma. Riza Flores Martinez, copyright 2009
Edited by Rose Flores - Martinez

Labels: 

Link: http://iwrotefiction.blogspot.com

/rose flores martinez, 9.2011

2. Bolpen ni Wenzi Jeanne Flores Martinez, repost 9.2011;iwrotefiction

Bolpen, Three Scary Stories in Filipino 2. Bolpen Masarap mangarap, masarap mabuhay lalo na kung ang lahat ng iyong gusto sa buhay ay natutupad. Karangyaan, kayamanan, kasikatan yan ang pangarap ng lahat… at isa doon si Rosa. Si Rosa ay simpleng manunulat, may 2 anak at 6 na taon sa trabahong ito ngunit wala pa ding nangyayari sa buhay niya. Mahirap pa rin siya…at pawing lalong humihirap. “Pesteng buhay ‘to! Kelan ba ko aangat sa estado kong ito?” ani ni Rosa. “Lagi na lang ganito, walang gustong tumanggap ng mga isinusulat ko? E napakagaling ko naman!” “Ano ka ba Rosa? Maging matiyaga ka lang, may awa ang Diyos. Baka di pa dumadating ang tamang oras mo,” sagot ng kaibigan niyang si Leslie. “ Nga pala may opening sa darating na Biyernes sa may Ortigas, naghahanap sila ng mga writers para sa bago nilang ilalabas na libro, pwede ka doon. Bakit di mo subukan? Eto ang numero tawagan mo..” “O sige, mapuntahan nga yan baka yan na yung matagal ko ng hinihintay na break!,” sagot ni Rosa. “Oo nga, sige good luck sayo kaya mo yan. Balitaan mo na lang ako.” Sabi ni Leslie. Purisigidong pursigido si Rosa, naghanda ng mga write-ups, iniwan muna ang mga ibang gawain para makapaghanda para sa job opening na ito. Nangutang pa ng perang pang-parlor at pamasahe. Talagang handing handa na siya. Dumating ang Biyernes, handa na ang lahat, mula ulo hanggang paa ay ayos na ayos siya. Pagpasok sa building ay kapansin pansin siya: buhok ang nakaplantsa, damit ay mukhang nakahanger pa din at pedicure na kulay ginto. Sa table, habang pumippirma at nagpapasa ng mga requirements si Rosa… “Aba, hindi ka naman masyadong handa? So ikaw pala si Rosa,” ani ng kanyang katabi. “Oo ako nga, bakit? E sino ka ba?,” sagot ni Rosa sa katabi. “Haha… totoo pala na may pagkamayabang ka…,” sagot kay Rosa ng kausap. “Hindi naman masyado, may ipagmamayabang naman e… dahil magaling ako at alam kong matatanggap ako dito,” sagot ulit ni Rosa. Humalakhak na lang ang kanyang kausap at umalis ng hindi nagpapakilala… Pagkatapos ng ilang oras ay pinatawag na isa isa ang mga nag-apply.. Si Rosa na… Pag pasok sa kwarto ay nakaupo doon ang kausap niya kanina. Hawak ang kanyang resume at manuscript. “O, Rosa kamusta naman?! Maupo ka muna,” sabi ng lalaki. “Salamat po,, kung gayun kayo pala si Mr. Hernando Baltazar…,” sabi ni Rosa sa boses na nahihiya. “Ako nga, so, nabasa ko na ang iyong resume, at manuscript… napakawalang kwenta… ano to basura?,” sabi Mr. Baltazar. “Excuse me po… anong walang kwenta? Graduate ako sa kilalang unibersidad, may masteral pa ako, at isa pa… yang manuscript ko ay napakaganda,” pasigaw na sagot ni Rosa. “Sinong nagsabing maganda? Ikaw? Bobo ka ba?!” Basura to… Pwede ba wag ka ngang magsulat dahil wala ka ding maaabot… Pinipilit mo lang ang mga bagay na di mo kaya… Magtinda ka na lang ng kendi dyan sa tapat at baka sakaling yumaman ka pa…Hahaha!,” sagot sa kanya ni Mr. Hernando. Mabilis na dinampot ni Rosa ang kanyang gamit…at binantaan si Mr. Hernando… “Titingalain mo din ako baling araw, at sisiguraduhin kong ikaw ang magmamakaawa sa kin,” pasigaw na sinabi ni Rosa sabay binalibag ang pinto ng malakas. Malungkot na malungkot si Rosa parang buong mundo ay bumagsak sa kanya. Wala siyang nakuhang trabaho. May utang pa siya… “Ano gagawin ko?, Bakit wala bang gustong magbasa ng mga isinusulat ko!” sabi ni Rosa habang lumuluha. Naabutan na si Rosa ng ulan at gutom na gutom na siya. Bad trip na bad trip na siya. “Psst…!” Tila may tumatawag sa kanya ngunit wala naming tao… “Pssst!”… may simitsit ulit… “Hala sino bay un?!,” ani ni Rosa. Dahil sa sobrang galit lahat ng madadaanan ay pinagbubuntunan ng galit. Pati ang nakakalat na bolpen ay sinipa na lang… kawawang bolpen… “Aray!,” napasigaw si Rosa… “sino ba yung namamato?”… Tinamaan siya nung bolpeng sinipa nya…”Pssst!...Pssst!...Pssst!”… “Sino ka ba… at sitsit ka ng sitsit namamato ka pa?,” Pabalang na sabi ni Rosa… “Ako to ang bolpen!,” sagot ng bolpen sa maliit na boses. “Pulutin mo ko… matutulungan kita!”… biglang natauhan si Rosa. Namutla dahil nagsalita ang bolpen! “Di ba gusto mong yumaman… kailangan mo ko..” ani ng bolpen… “Talaga yayaman ako? Sisiskat?...Pano?,” tanong ni Rosa. “Basta kunin mo ko at tutulungan kita…” sabi ng bolpen. Dinala ni Rosa ang bolpen, nilagay sa bag at umuwi na sa kanyang bahay. Pagdating sa kanyang bahay ay pinatong ni Rosa ang kanyang bag dumiretso sa kusina at nagluto ng hapunan para sa kanyang mga anak. Pagkatapos maghapunan..ay kitang kita ang kapaguran kay Rosa. Pahiga na si Rosa ng biglang… “Pssst…! Rosa….!” Nagising bigla si Rosa pumunta sa kanyang table at nakita ang bolpen… “Ano bang magagawa mo e bolpen ka lang? Napakapangit… luma…at mukaha pang mumurahin!,” pasigaw na sabi ni Rosa. “Hindi mo alam ang pwede kong magawa. Pwede kitang pasikatin…payamanin…kahit anong gusto mo, mga pangarap mo ay maaabot mo, mga kaaway mo ay magagantihan, mga taong gusto mo ay mapapalapit sayo! Kaya ko yung lahat!..,” sabi ng bolpen sa kanya. “Talaga lang ha…e bolpen ka lang pano mo naman matutulungan si Rosa na isang magaling na manunulat?” pagmamayabang ni Rosa. “Hello? Ikaw magaling? E bobo ka nga e…wala kang katalent talent kaya walang gustong bumasa ng mga sinusulat mo kasi para silang nagbabasa ng basura! Basta tutulungan kita… Pero sa isang kondisyon…” sabi ng bolpen. “Ano naman yun?,” sagot ni Rosa. “Ibibigay ko ang utak ko kapalit ng kaluluwa mo…Hahahaa!,” tuwang tuwang sagot ng bolpen kay Rosa… “Ang kaluluwa ko? Ayoko nga!, ” sagot ni Rosa sabay biglang tinapon ni Rosa ang bolpen… at pumunta na sa kanyang kama at natulog… Sa kalagitnaan ng gabi biglang nagising si Rosa… Hindi siya makatulog kaya naisipan nyang magsulat na lang. Dinampot niya ang kanyang bolpen at kumuha ng malinis na papel. ”Kaiinis bakit naman walang mga tinta tong mga bolpen dito?,” pasigaw na sabi ni Rosa. Lahat ng bolpen na makuha nita ay walang tinta hanggang may isang pluma na nadampot nya…”Eto buti naman at may sumulat din dito sa mga bolpen dito,” ani ni Rosa. Nakatapos si Rosa ng isang writeup…ng mapansin nya na ang bolpen na hawak nya…”Hahaha… sabi ko na sayo… ako lang ang makakatulong sayo! Hahaha..” ani ng bolpen. “Hala… “Ba’t nandito ka? Tinapon na kita ha?!,” Namumutlang sagot ni Rosa. “Sabi ko naman sayo ako lang ang makakatulong sayo e… tingnan mo nakusaulat ka ngayon. Bukas ipasa mo agad yan at tiyak ko nay an ang magiging umpisa ng kasikatan mo…Hahaha!,” sabi ng bolpen. Napaiyak si Rosa dahil alam niya ang magiging kapalit ng paggamit niya sa bolpen ay ang kanyang kaluluwa. Di niya alam kung anong gagawin niya. Kahit pilit niyang itapon ang bolpen ay bumabalik pa din sa kanya… Kinabukasan ay napagisipan na ni Rosa na ipasa ang kanyang nagawa nanginginig na isinilid ni Rosa ang papel sa envelope…At dali dali ng umalis… Naipasa na ni Rosa ang kanyang ginawa… Walang sinabi sa kanya. Ang sabi ay tatawagan na lang daw siya. Pagdating sa bahay biglang ring ng telepono… “Kring…….!” “Hello, Magandang hapon!,”sagot ni Rosa. “Hello, Magandang Hapon po.. nandyan po ba si Rosa?” sabi ng nasa linya ng telepono. “Eto na nga po!,” sagot ni Rosa. “ Eto po si Mr. Erwin Lee, from Maxx Publications, nabasa namin yung mga writeups ninyo at napakaganda. Pwede ba naming ilagay sa libro naming?.. At saka gusto naming na magsubmit ka pa ng marami! Napakagaling mo kasi talaga,” sabi ni Mr. Lee. “Talaga po?.. Sige po bukas na bukas dadalhan ko pa kayo ng maraming writeups at manuscripts!,” Tuwang tuwang sagot ni Rosa. “Sige, pumunta ka dito sa opisina ko bukas ng umaga at gusto din kitang makausap,” sagot ni Mr. Lee. Pagkababa ng telepono ay nagtatalon sa tuwa si Rosa. Nung gabi ay nagsulat pa siya ng marami gamit ang bolpen na napulot niya. Nakalimutan muna ni Rosa ang kapalit na hinihingi ng bolpen… ginamit niya ito ng ginamit hanging sa sumikat na siya. Sikat na sikat na si Rosa. Lahat ng tao ay iginagalang siya at tinitingala… Napakayaman niya na din… “Salamat sa’yo bolpen… tama ka…ikaw lang nga ang makakatulong s’akin. Kung wala ka siguro…walang wala pa din ako…,” bulong ni Rosa sa bolpen. “ Hindi ako tumatanggap ng salamat. Gaya nga ng sabi ko sayo kaluluwa mo ay akin na,” sagot ng bolpen. Namutla si Rosa. Naalala niyang ang lahat ng kanyang naabot ay may kapalit: ang kanyang kaluluwa… “Pwede ba iba na lang?! Wag lang ang aking kaluluwa…,” nagmamakaawang sagot ni Rosa. “Utak ko para sayo, Kaluluwa mo para sakin… yun ang usapan!,” sagot ng bolpen. Ilang araw naging balisa si Rosa pilit niyang nilalayo ang bolpen para hindi niya magamit ngunit kahit anong gawin niya ay kusang lumalapit pa din to…Pilit niyang sinisira ngunit di pa din masira… “Hahaha… di mo ko kayang sirain…Hahaha!” sabi ng bolpen. Pilit pa din ni Rosa na sinisira yung bolpen ngunit tila lumalaban ito na parang tao…”Sige kung di kita masisira… di mo din makukuha ang kaluluwa ko!.” Sagot ni Rosa. Sabay biglang itinusok ang bolpen sa kanyang lalamunan. Bumagsak si Rosa sa mesa… Naging pula ang papel sa natahimik na buong paligid… “Matitigil na din ang kasamaan mo… ako na ang huli mong biktima!” sabi ni Rosa hanggang unti unting nawalan na ng hininga… “Pssst… hahahaha… Walang makakasira sa akin....Hindi ninyo ako kaya… Hahaha!” –Bolpen Wenzi Jeanne Flores Martinez, copyright 2009 Edited Rose Flores Martinez, 2009Labels: fiction, iwrote fiction, three scary stories in Filipino, wenzi jeanne f. martinez

GOD's Minute: A Story from Pastor Allen

    AND HE TOOK THE CHILDREN IN HIS ARMS, PUT HIS HANDS  ON THEM AND BLESSED THEM.
                                 ( MARK 10:16 *NIV )

   Dear Rose,
        We often find that children do amuse us with their explanations.  Now as you know little children come up with some amazing explanations.  So today we will take a look at a message I have received from one of our Subscriber's titled: A Child's View of the Bible." 

       It is my hope that this will give you a smile in your heart, and a laugh on your face.  After all, it is said "Laughter is the best Medicine", especially for a Saturday Morning!
                          ______________________

                          A CHILD'S VIEW OF THE BIBLE

A child was told to write a book report on the entire Bible.
This is amazing!!. I wonder how often we take for granted that children understand what we are teaching??? Through the eyes of a child here is the Children's Bible in a Nutshell.


In the beginning, which occurred near the start, there was nothing but God, darkness, and some gas. The Bible says, 'The Lord Thy God is one, but I think He must be a lot older than that. Anyway, God said, 'Give me a light!' and someone did. Then God made the world.

He split the Adam and made Eve. Adam and Eve were naked, but they weren't embarrassed because mirrors hadn't been invented yet. Adam and Eve disobeyed God by eating one bad apple, so they were driven from the Garden of Eden.  Not sure what they were driven in though, because they didn't have cars. Adam and Eve had a son, Cain, who hated his brother as long as he was Abel.

Pretty soon all of the early people died off, except for Methuselah, who lived to be like a million or something.

One of the next important people was Noah, who was a good guy, but one of his kids was kind of a Ham. Noah built a large boat and put his family and some animals on it. He asked some other people to join him, but they said they would have to take a rain check.

After Noah came Abraham, Isaac, and Jacob. Jacob was more famous than His brother, Esau, because Esau sold Jacob his birthmark in exchange for some pot roast. Jacob had a son named Joseph who wore a really loud sports coat.

Another important Bible guy is Moses, whose real name was Charlton Heston.  Moses led the Israel Lights out of Egypt and away from the evil Pharaoh after God sent ten plagues on Pharaoh's people. These plagues included frogs, mice, lice, bowels, and no cable. God fed the Israel Lights every day with manicotti. Then he gave them His Top Ten Commandments. These include don't lie , cheat, smoke, dance, or covet your neighbor's stuff. Oh, yeah, I just thought of one more: 
Humor thy father and thy mother.

One of Moses' best helpers was Joshua who was the first Bible guy to use spies. Joshua fought the battle of Geritol and the fence fell over on the town.  After Joshua came David. He got to be king by killing a giant with a slingshot. He had a son named Solomon who had about 300 wives and 500 porcupines. My teacher says he was wise, but that doesn't sound very wise to me.

After Solomon there were a bunch of major league prophets.
One of these was Jonah, who was swallowed by a big whale and then barfed upon the shore. There were also some minor league prophets, but I guess we don't have to worry about them.

After the Old Testament came the New Testament. Jesus is the star of The New Testament. He was born in Bethlehem in a barn. I wish I had been born in a barn, too, because my mom is always saying to me, 'Close the door! Were you born in a barn?' It would be nice to say, 'As a matter of fact, I was.'

During His life, Jesus had many arguments with sinners like the Pharisees and the Republicans. Jesus also had twelve opossums. The worst one was Judas Asparagus. Judas was so evil that they named a terrible vegetable after him.

Jesus was a great man. He healed many leopards and even preached to some Germans on the Mount. But the Republicans and all those guys put Jesus on trial before Pontius the Pilot. Pilot didn't stick up for Jesus.  He just washed his hands instead.

Any way's, Jesus died for our sins, then came back to life again.
He went up to Heaven but will be back at the end of the Aluminum. His return is foretold in the book of Revolution. The end, awe men.
                              ______________________

    All My Love & Prayers,
           Pastor Allen 

   [ Prayer Requests---Contact Us---Bible Study---*Donations* ]
     [ Audio---Subscribe---Change of Address---Unsubscribe ]
                  at:  http://www.godsminute.com
   Apostle Paul Ministries, P O Box 55996, Hayward, CA 94545
                   This Daily Message was sent by request to:
                       Rose Martinez at <rose_voc@yahoo.com.ph>

Poems/ Thanks

Dead Fire

Dead Fire

User Rating: 10.0 /10 (2 votes)   - vote -  1  2  3  4  5  6  7  8  9  10  Print friendly version E-mail this poem to e friend Send this poem as eCard Add this poem to MyPoemList

Tonight, I shall set myself free. I want to see some spurts of blood from my hands so what would come is a fine sculpture of breathing veins. Life is not all wars, ceasefire birthed as Mother Teresa saved lives of children. Peace in the camps. Nights in dead fire. My nights are dead fires. Only shadows creep after sleep steals and kills my time. I am still seeking how I could love, how I could divulge loves greatness by slaying pins of hate. We couldn't hate so much but only for a time. Like death, all ends up in death except love. Who would want to stop breathing with anger? No one. GOD created us part of Himself. I know there will be another chance. I wouldn't take that other chance. Because my nights are buried, as they are peaceful and deeply carved in the roots. The mountains dropp in my agonies, no one will ever catch, except He who Created life. Love comes sharp but sacred like the wind, like night, like day; like storm and calm. It is fleeting and cold like the rain. It is in many ways so incomplete - Dead fires, dead nights, dead stars. Rain, water, wet skies. Love comes in mist, in tears of hope, at dawn, in bloom, and in - darkness when there is nothing but a flame and naked nights in an embrace of a full moon. Love comes so beautiful after wars, when everyone can drink freely, when there is peace and I am nothing but dust, and chipping coals begging the skies. rosalinda flores martinez; repost 9.2011 poemhunter.com iwrotefiction