http://rfvietnamrose09.blogspot.com
http://roseprayers.blogspot.com
http://iwrotefiction.blogspot.com
http://rosevoc2.wordpress.com
Monday, October 12, 2009
Love of My Life
Love of My life
Rebecca can never deny the privilege of being in love. Yet the pain remains everytime she remembers that her marriage didn’t work. She knew what happened was far beyond her wildest dreams and nobody was to be blamed. Now, she’s convinced that man and woman are of equal footing. This led to a deeper secret of her life.
She was totally unaware of her beauty until the time that she had seen enough of her suitors in the category of fire. Several would be present and actively bidding.
“Ma’am Rbecca it’s nice to see you again.”
“Have we met before?”
“Yes in the Computer Lane Café. You left your notebook and I was the onw who found it. I’m Edgar Arambulo.”
“Oh yes, I remember.”
“How’s the down-to-earth educator?”
“I can’t believe that is me. But yes, I’m fine and feeling better everytime I see you.”
Edgar Arambulo blushed. He was the guy from the military academy. Rebecca was attracted to his revealing muscles the first time she saw him. He was a gentleman. But she was cautious. This might be another trap.
“No, not again.”
Rebecca’s eyes turned dreamy. She has never been luncky in her love affairs after her failed marriage and her many attempts to fall in love. She always chose the wrong guy. Good she didn’t lhave kids so what she did was to transform all her energies into work.
She tried to compose herself while remiscing the past. “OK, I have to go. Just get in touch.”
“I’ll ring you up tonight!” Edgar shouted.
Ringggggg! Rebecca grabbed the phone.
“Hello, good evening!”
“Hello, good evening Rebecca. This is Edgar.”
“I’m glad you called. What’s keeping you busy then?”
“Little work to do and thoughts of you.”
Rebeccas laughed to hide her confusion. A deep timbre in his voice reverberated in her chest. She knew she had a different feeling for Edgar.
“Can I treat you for dinner tomorrow?” Edgar asked.
“OK,” she answered in a nervous voice.”
“I’ll pick you up at 6pm.”
“G..Goo…Goodnight!” Rebecca hanged the phone.
Edgar and Rebecca became the best of friends, for day, for months, for years. Every time Edgar went to Manila he brought Rebecca to dine out. Their friendship evolved in a deeper bonding where mortal interest seem to be a sacrifice. Come the eve of Rebecca’s birthday in September, Edgar visited her. She had never been happy all her life. The nearness and the fresh manly scent of Edgar filled her head. She felt like a woman again.
Looking back, she tried to calm her emotions and put a safe distance between herself and this man.
“Happy birthday,” Edgar kissed her on the cheeks.
Rebeccas was dazzled by the warmth in his voice. Filled with concern his eyes searched hers until their li[s kissed tenderly. Rebecca couldn’t resist. What ws unexpected happened. Rebecca was caught in Edgar’s hard broad chest, as she gasped in breathless relief.
After the night, Rebecca though everything was over. She thought Edgar was also one of them. Men are the same. She tried to ignore the frightening and sweet memories because after all, she was capable of doing things on her own.
Months passed. Edgar came back.. He was still the same old Edgar. His rich masculine voice was as pleasing as his good looks. Rebecca’s mind began to race forming thoughts that totally countered what had been.
/rosalinda flores martinez
Old fiction
posted 10.12.09
Rebecca can never deny the privilege of being in love. Yet the pain remains everytime she remembers that her marriage didn’t work. She knew what happened was far beyond her wildest dreams and nobody was to be blamed. Now, she’s convinced that man and woman are of equal footing. This led to a deeper secret of her life.
She was totally unaware of her beauty until the time that she had seen enough of her suitors in the category of fire. Several would be present and actively bidding.
“Ma’am Rbecca it’s nice to see you again.”
“Have we met before?”
“Yes in the Computer Lane Café. You left your notebook and I was the onw who found it. I’m Edgar Arambulo.”
“Oh yes, I remember.”
“How’s the down-to-earth educator?”
“I can’t believe that is me. But yes, I’m fine and feeling better everytime I see you.”
Edgar Arambulo blushed. He was the guy from the military academy. Rebecca was attracted to his revealing muscles the first time she saw him. He was a gentleman. But she was cautious. This might be another trap.
“No, not again.”
Rebecca’s eyes turned dreamy. She has never been luncky in her love affairs after her failed marriage and her many attempts to fall in love. She always chose the wrong guy. Good she didn’t lhave kids so what she did was to transform all her energies into work.
She tried to compose herself while remiscing the past. “OK, I have to go. Just get in touch.”
“I’ll ring you up tonight!” Edgar shouted.
Ringggggg! Rebecca grabbed the phone.
“Hello, good evening!”
“Hello, good evening Rebecca. This is Edgar.”
“I’m glad you called. What’s keeping you busy then?”
“Little work to do and thoughts of you.”
Rebeccas laughed to hide her confusion. A deep timbre in his voice reverberated in her chest. She knew she had a different feeling for Edgar.
“Can I treat you for dinner tomorrow?” Edgar asked.
“OK,” she answered in a nervous voice.”
“I’ll pick you up at 6pm.”
“G..Goo…Goodnight!” Rebecca hanged the phone.
Edgar and Rebecca became the best of friends, for day, for months, for years. Every time Edgar went to Manila he brought Rebecca to dine out. Their friendship evolved in a deeper bonding where mortal interest seem to be a sacrifice. Come the eve of Rebecca’s birthday in September, Edgar visited her. She had never been happy all her life. The nearness and the fresh manly scent of Edgar filled her head. She felt like a woman again.
Looking back, she tried to calm her emotions and put a safe distance between herself and this man.
“Happy birthday,” Edgar kissed her on the cheeks.
Rebeccas was dazzled by the warmth in his voice. Filled with concern his eyes searched hers until their li[s kissed tenderly. Rebecca couldn’t resist. What ws unexpected happened. Rebecca was caught in Edgar’s hard broad chest, as she gasped in breathless relief.
After the night, Rebecca though everything was over. She thought Edgar was also one of them. Men are the same. She tried to ignore the frightening and sweet memories because after all, she was capable of doing things on her own.
Months passed. Edgar came back.. He was still the same old Edgar. His rich masculine voice was as pleasing as his good looks. Rebecca’s mind began to race forming thoughts that totally countered what had been.
/rosalinda flores martinez
Old fiction
posted 10.12.09
My Neighborhood: The Manila Flood of Homosexuality
My Neighborhood: The Manila Flood of Homosexuality
Perhaps the souls of those we’ve lost do indeed take refuge in inanimate objects. Or maybe, they’re in some people who are open to discover the mysteries of life.
The homosexuals.
Manila is where I live. It is a noisy neighborhood. It is a place where so many have worked, explored, and drank. It is a place of fashion and big schools, the place where best people meet – man, woman, and gay.
I asked my city, “Are they confused solitary rebels? Is being a gay a debunking scare term?”
Until Arnold came into my life.
For so many years, Arnold had been my best friend. We shared common interests and we had fun together. Arnold always acted in a respectable manner and was a gentleman. I thought his sex appeal was oozing. He had strings of girlfriends because women liked him for his being of reason and intellect. Sometimes, what made him confident was his air of arrogance. This ignited my envy of his strong status.
One night Arnold called me up. He said that he wanted to see me at once. It was an important matter. I had to rush to his pad. He was drinking and I found out that he had a fight with a girlfriend.
“Foolish girls!” he murmured as he welcomed me inside.
I nodded a maelstrom of conflicting feelings waving in my head. I wanted to talk, confused of what had happened, but instead I sat quietly comforting Arnold.
After more discussions, I felt Arnold wanted to tell me more but he got weaker. It was the first time he acted differently. Perhaps, I thought he could not contain his tears.
I was not able to go home, and I stayed with him in the flat. “What are friends for?”
We slept side by side. When I woke up at dawn, Arnold was standing in front of me naked. I was shocked! I couldn’t believe what I saw. I went to the toilet and threw up. I hit Arnold, and he wept.
When I finally mustered my courage, I clutched the sheet he had covered me with and silently crept to his side. I touched his shoulder. He looked up with an expression weary and pained.
“I am sorry,” he said tonelessly. I am sorry.”
I felt pity for him. I embraced him, and cuddled my bestfriend. I could not leave him now. The envy and hatred was gone. I can’t let go off the times we’ve shared. I had loved him as my brother and I will exist in an odd kind of waiting to heal Arnold’s wounds.
My friend is a homo. I tried earnestly to speak with a comforting voice, carefully… because I saw Arnold as an extension of myself. I know we both have to accept what is good in each other.
/rose flores martinez
My old fiction story
http://iwrotefiction.blogspot.com
posted 10.12.09
Perhaps the souls of those we’ve lost do indeed take refuge in inanimate objects. Or maybe, they’re in some people who are open to discover the mysteries of life.
The homosexuals.
Manila is where I live. It is a noisy neighborhood. It is a place where so many have worked, explored, and drank. It is a place of fashion and big schools, the place where best people meet – man, woman, and gay.
I asked my city, “Are they confused solitary rebels? Is being a gay a debunking scare term?”
Until Arnold came into my life.
For so many years, Arnold had been my best friend. We shared common interests and we had fun together. Arnold always acted in a respectable manner and was a gentleman. I thought his sex appeal was oozing. He had strings of girlfriends because women liked him for his being of reason and intellect. Sometimes, what made him confident was his air of arrogance. This ignited my envy of his strong status.
One night Arnold called me up. He said that he wanted to see me at once. It was an important matter. I had to rush to his pad. He was drinking and I found out that he had a fight with a girlfriend.
“Foolish girls!” he murmured as he welcomed me inside.
I nodded a maelstrom of conflicting feelings waving in my head. I wanted to talk, confused of what had happened, but instead I sat quietly comforting Arnold.
After more discussions, I felt Arnold wanted to tell me more but he got weaker. It was the first time he acted differently. Perhaps, I thought he could not contain his tears.
I was not able to go home, and I stayed with him in the flat. “What are friends for?”
We slept side by side. When I woke up at dawn, Arnold was standing in front of me naked. I was shocked! I couldn’t believe what I saw. I went to the toilet and threw up. I hit Arnold, and he wept.
When I finally mustered my courage, I clutched the sheet he had covered me with and silently crept to his side. I touched his shoulder. He looked up with an expression weary and pained.
“I am sorry,” he said tonelessly. I am sorry.”
I felt pity for him. I embraced him, and cuddled my bestfriend. I could not leave him now. The envy and hatred was gone. I can’t let go off the times we’ve shared. I had loved him as my brother and I will exist in an odd kind of waiting to heal Arnold’s wounds.
My friend is a homo. I tried earnestly to speak with a comforting voice, carefully… because I saw Arnold as an extension of myself. I know we both have to accept what is good in each other.
/rose flores martinez
My old fiction story
http://iwrotefiction.blogspot.com
posted 10.12.09
Heat
Heat
Michael and Lora were friends. They have met only in the bus going to the province. Michael was a typical guy in his late 20’s with a good physique while Lora was in her early 30’s but very charming. During the trip, both stole glances from each other until a good conversation ensued.
“Hi! I’m Michael Santos. May I know your name?”
“Lora Camus.” And she smiled.
“I’m going to get off in Naga and it’s good to be back home,” Michael said.
“Me, too. But I’m going to work at the same time because I’ll be doing a research.”
Both were excited. They enjoyed the conversation and then traded calling cards.
Months passed.
Back in Manila, Michael rang Lora.
“Hello, may I speak to Ms. Lora?”
“Yes, I’m Lora. May I know who is calling?”
“Michael Santos.”
“Michael! I’m glad you called. How are you?
“I’m fine. But not so fine that’s why I called you up.”
“My girlfriend just left me.” I don’t know… We recently had a fight. Maybe it’s for good.”
“Of course.”
Suddenly there was silence. Michael took a deep breath. “Can we see each other tomorrow? I’ll treat you for lunch.”
“OK. Maybe you are upset. I’ll see you then.”
“Thank you for being a good friend to me.”
“Oh, don’t mention it. I feel your pain. I have been there before. Just sleep tight and don’t forget to wake up early so you won’t be late for our date tomorrow.”
“Bye. And…”
“And what?”
“Nothing. I’m just missing you. Tomorrow…”
“Yes. Goodnight.”
Lora’s mind prowled like a ravening hind through long years of being alone. She had strings of boyfriends and to her frustration she chose a wrong guy. Being true to the relationship was not a vouch to a happy ending, because her boyfriend got married to her former girl. A sudden anger nipped off Lora’s memory and her thoughts quickened with its challenge.
Yet… she was still in control of her emotions. She thought that Michael could be a good friend though, maybe a good friend because they share the same fate.
That was the most awaited moment. Michael pleased Lora in many ways. And Lora felt good about it. From the restaurant, they will drop by Michael’s place to get something before bringing Lora home. Lora agreed because Michael wanted to see Michaels place, too.
“Your place is nice. Who lives with you here?”
“My brothers and Manang Gloria, our housekeeper. But my brothers usually come home late. Lora look at this painting. I painted this when I was still in college.”
“It’s wonderful!” Lora exclaimed.
Michael held Lora’s hand and slowly he pushed in her body close to him. Lora didn’t resist. He kissed her on the cheek, the lips… She kissed her, too. Lora was the answer to Michael’s aching heart and thirst. Then he kissed her cheeks again lightly going down the neck.
“I want to make love to you,” Michael whispered.
“No. Not now. I know we are two matured people yet we still have to know each other deeply. I don’t want sad endings. I’m afraid that after the heat, and everything goes normal love would be a forgotten word.
“Oh, common – don’t play hard to get. We are in living a modern world. Loosen up.”
Gripping her shirt, Lora answered softly thinking she lost again. “I thought you are a friend. But you just used me. I admit everything happened with my consent because I really thought that somehow I could lean on you. But you are like the others … I guess I could have submitted to making love but… But I have my period right now! I’m sorry.”
Michael strode to the window and stared pensively.
Lora walked out without another word.
Outside the trees were more than dark, skeletal shapes of it in the slashing rain. Self-consciously, Lora smoothed her clothes and raised her brows. She would not forget that her pride had been stung too often beneath the haughty arrogance of several men. But this time she knew, she won.
Copyright rosalinda flores martinez 2009
http://iwrotefiction.blogspot.com
posted 10.12.09
Michael and Lora were friends. They have met only in the bus going to the province. Michael was a typical guy in his late 20’s with a good physique while Lora was in her early 30’s but very charming. During the trip, both stole glances from each other until a good conversation ensued.
“Hi! I’m Michael Santos. May I know your name?”
“Lora Camus.” And she smiled.
“I’m going to get off in Naga and it’s good to be back home,” Michael said.
“Me, too. But I’m going to work at the same time because I’ll be doing a research.”
Both were excited. They enjoyed the conversation and then traded calling cards.
Months passed.
Back in Manila, Michael rang Lora.
“Hello, may I speak to Ms. Lora?”
“Yes, I’m Lora. May I know who is calling?”
“Michael Santos.”
“Michael! I’m glad you called. How are you?
“I’m fine. But not so fine that’s why I called you up.”
“My girlfriend just left me.” I don’t know… We recently had a fight. Maybe it’s for good.”
“Of course.”
Suddenly there was silence. Michael took a deep breath. “Can we see each other tomorrow? I’ll treat you for lunch.”
“OK. Maybe you are upset. I’ll see you then.”
“Thank you for being a good friend to me.”
“Oh, don’t mention it. I feel your pain. I have been there before. Just sleep tight and don’t forget to wake up early so you won’t be late for our date tomorrow.”
“Bye. And…”
“And what?”
“Nothing. I’m just missing you. Tomorrow…”
“Yes. Goodnight.”
Lora’s mind prowled like a ravening hind through long years of being alone. She had strings of boyfriends and to her frustration she chose a wrong guy. Being true to the relationship was not a vouch to a happy ending, because her boyfriend got married to her former girl. A sudden anger nipped off Lora’s memory and her thoughts quickened with its challenge.
Yet… she was still in control of her emotions. She thought that Michael could be a good friend though, maybe a good friend because they share the same fate.
That was the most awaited moment. Michael pleased Lora in many ways. And Lora felt good about it. From the restaurant, they will drop by Michael’s place to get something before bringing Lora home. Lora agreed because Michael wanted to see Michaels place, too.
“Your place is nice. Who lives with you here?”
“My brothers and Manang Gloria, our housekeeper. But my brothers usually come home late. Lora look at this painting. I painted this when I was still in college.”
“It’s wonderful!” Lora exclaimed.
Michael held Lora’s hand and slowly he pushed in her body close to him. Lora didn’t resist. He kissed her on the cheek, the lips… She kissed her, too. Lora was the answer to Michael’s aching heart and thirst. Then he kissed her cheeks again lightly going down the neck.
“I want to make love to you,” Michael whispered.
“No. Not now. I know we are two matured people yet we still have to know each other deeply. I don’t want sad endings. I’m afraid that after the heat, and everything goes normal love would be a forgotten word.
“Oh, common – don’t play hard to get. We are in living a modern world. Loosen up.”
Gripping her shirt, Lora answered softly thinking she lost again. “I thought you are a friend. But you just used me. I admit everything happened with my consent because I really thought that somehow I could lean on you. But you are like the others … I guess I could have submitted to making love but… But I have my period right now! I’m sorry.”
Michael strode to the window and stared pensively.
Lora walked out without another word.
Outside the trees were more than dark, skeletal shapes of it in the slashing rain. Self-consciously, Lora smoothed her clothes and raised her brows. She would not forget that her pride had been stung too often beneath the haughty arrogance of several men. But this time she knew, she won.
Copyright rosalinda flores martinez 2009
http://iwrotefiction.blogspot.com
posted 10.12.09
Tuesday, October 6, 2009
Rebecca, Three Scary Stories in Filipino
REBECCA
Kuwento ni Rose Flores – Martinez
30 Piling Kuwento 2003
Editor: Danilo S.Meneses
Introduksiyon ni : Reynaldo S. Duque
Makikita pa rin ang maraming bundok sa daan papuntang Bicol. Hindi maikakaila ang masukal na mga lugar. Sa bintanang salamin ay matatanaw ang lumang simbahan, na parang makapapasong tingkad ng liwanag, dala ng sinag ng pusyawing asul na ilaw ng krus sa gilid ng bundok.
Hindi ko maitago ang pagkamangha sa ganda ng kislap ng pusyawing asul na ilaw ng krus, hindi rin makapagsisinungaling ang aking damdamin.
Maganda nga, napakaganda ng kinang ng liwanag, ngunit sayang at hindi ko man lamang nadama ang hiwaga nito. Malamig ang dampi ng hangin sa paligid, may init ang sinag ng pusyawing asul na ilaw – katulad ng magkahalong lungkot at saya na aking nararamdama. Kung hindi nga lamang dahil kay Lola Basya …
Ano iyon? Mga ibong gubat? Marami pa ring ang mga kikik na nakakubli sa hinganteng mga punong kahoy sa gilid ng kabunkukang aming dinaraanan, pumupuno sa puwang ng iilang bahay sa tabi ng parang.
Kaya nga ba maririnig and mga usap-usapang nakakatakot at mga kuwentong hindi kapani-kapaniwala. Natatandaan ko ang mga kahiwagaan sa San Jose – ang mga engkanto, ang mga lamanlupa. Natatandaan ko rin ang pagkamatay ng isang malayang kamag-anak na tinatawag kong si Lolo Dado. Isang makisig at matandang lalaki nang magkasakit ay unti-unting namayat. At sabi-sabi, kapag gabi ay may makikitang aaali-aligigd na maga aso at baboy sa silong ng kanilang dampang bahay.
“Kain ka,” sabi ng katabi ko sa upuan.
Hindi ako makatanggi sa pag-abot niya sa akin ng kanyang kinakaing mani. Nakita ko ang masarap niyang pagnguya at pagkagat sa malulutong na butil.
“Salamat.”
“Sige dagdagan mo pa.”
“Tama na sa akin ito. May sira kasi ang aking mga ngipin kaya hindi masyadong makakagat ng matitigas.”
Nagsinungaling ako. Ang totoo, sa pagkuha ko ng ilang butil ay amoy na amoy ko ang matinding pagkagisa nito sa bawang. Ayaw ko ng bawang! Bagamat sa pagdaan ng panahon ay natuto rin ako na paunti-unting tumikim nito.
“Taga-rito ka rin ba?” tanong ko.
“Hindi. Dadalaw at magbabakasyon lamang. Maganda kasi rito sa Camarisnes Sur, lalo ang mga dagat. Talagang probinsyang-probinsiya. Maganda ang lahat, ang mga Bicolana – tulad mo! Kaya lang ang paligid, kung minsan ay nakakakilabot, masukal ang mga bundok. Sabi nga, marami raw ditong ‘anlayug’?”
Hindi ako sumagot. Minadali ako ng sigaw ng konduktor sa pagtigil ng bus mismo sa tapat ng aming malaki at lumang bahay. Nakalimutan ko tuloy ang magpaalam sa aking katabi. Parang kumukulog ang aking diddib sa lakas ng pintig ng aking puso. Nasasabik akong makita si Lola. Ang pag-ihip ng mabangong hangin sa aking mukha ay tila isang halik na nakapagpapasigla. Totoong takot akong umuwi, mayroon akong pangamba, ngunit iba ang sinasabi ng aking kaloooban.
Halos lumipad ako papunta sa pintuan.
“Tapo po…Tapooooooooo…..!”
Bumukas ang pinto at sinalubong ako ng isang matandang babae.
“Magandang tanghali po…po!” ang bati niya.
“Kayo ba ang bagong katulong?”
“Ako nga…Ako si Tessie na inirekumenda ng inyong katiwalang si Blandina.”
Tinitigan ko siya mula ulo hangaang paa. Matandang posturyosa! Napansin ko ang kanyang mapupulang labi dahil sa lipstick.
Binati ko si Tessie nang papuring may kasamang pa-insulto. “Para pala kayong artista, pinagsamang Rosanna Roces at Ai-Ai!”
Ngumiti siya, tuwang, tuwa dahil napansin ko. Nagliwanag ang dati’y nanlilisik na mga mata. Dahan-dahan, may pag-arteng hinaplos ang buhok na nagtatayuang parang alambre sa tigas.
“Ang dilim naman. Bakit sarado and bintana, ang aga-aga pa?”
“Malamig. Bawal malamigan si Lola.”
“E, and mga ilaw, bakit hindi ninyo buksan?”
Sinindihan ko ang mga ilaw, inikot ko ang bahay upang mabuksan lahat ng switch para magliwanag. Pinagpagan ko ang mga mesa at tinanggal ang alikabok at mga sapot ng gagamba na nakadikit sa mga sulok.
Pagkatapos, hindi ako nagpaliban pa ng mga sandali para Makita si Lola Basya. Ito ang panahong aking pinakahihihtay. Marahil ito na, ang panahong aking pinakahihintay…
“Kumusta ka, Lola? Andito po ako si Rebecca, ang inyong paboritong apo,” ang aking bulong sa kanyang malalapad na tainga habang lumalapat na marahan ang aking labi sa kanyang noo, sa kulubot na pisngi, sa pagod na mukha.
Nangatal ang aking laman sa hitsura na bumungad sa akin. Payat na payat ang matanda. Maitim ang kaniyang mga kuko at labi, hirap sa paghinga at mahinang-mahina. Parang may hinihintay. Wari ay maghihintay pa…
Ang lungkot na aking nadama ay hindi ko maipaliwanag. Sa muling paghalik ko sa kanyang noon ay may tumutulong luha sa mga mata nang naramdaman ko ang isang kalabit.
“Magme…meryenda ka muna, Rebecca,” sabi ni Tessie na nagdudumaling pabalik sa kusina. Sinundan ko si Tessie ng tingin hanggang matapat sayi sa salamin at kung paano nag-iba ang anyo ng kanyang mukha ay hindi ko alam. Pumapangit ang hitsura niya, lumalaki and mga mata, humhaba ang dila at tumatayo ang mga buhok. Guni guni?”
Sa isang kisapmata, napasunod ako sa mabilis na paglakad ni Tessie, ni Manay Tessie. Nakalimutan ko ang lahat. Ang napansin ko lamang ay para siyang dala ng hangin. Maliksi ngunit walang ingay ang mga yabag. Pagkatapos, gumuhit muli sa alaala ko ang lahat sa pagkalam ng aking sikmura. Hindi ko na hinintay ang paglamig ng mga pagkain.
Nanonood si Manay Tessie sa aking pagsubo, tinitingnan ang aking pagnguya. Nakangisi. Tuwang-tuwa.
“Ma… masarap?” tanong niya.
“Oo. Sino bang nagluto ng mga pagkain dito? May mga katulong ba galing sa bukid? Si Blandina?”
“Ako na rin. Sabi kasi ni… ni Blandina ang bilin mo raw ay huwag nang kumuha ng iba pang katulong…”
“Masarap ka palang magluto. E, kumusta nama ang pagkain in Lola?”
“Mahirap ngang pakainin si Lola Basya. Ang lagi kong ibinibigay sa kanya ay ang nasa.. sa latang pagkaing gamut na inireseta ni Dr. Rosales.”
“Ganu’n ba? Ano ba ang sabi ng doctor?”
“Talaga raw ganyan. Baka naman iba ang gu-gusto ng Lola mo…”
Hindi ako nakasagot. Sa pakiramdam ko, siya ay nanunuya. Hindi ako tanga. May itinanim na palaisipan para sa akin si Tessie. Nag-init ang aking mga tainga, bahagyang sumulak ang aking dugo, namula ang aking balat sa inis. Tiningnan ko si Manay Tessie ang matalim, parang mangangaing aking titig, tagos sa mabilis na kurap ng kanyang mga mata. Napayuko siya. Napahiya. Pagkatapos ay nakita kong may isang basong tubig na ako sa mesa.
“Mamayang alas-siyete, baka pupunta uli si Dr. Rosales. Makabubuting kayo na po… pooo.. ang makipag-usap,” sabi ni Tessie.
“Linisan mo na lamang dito,” ang aking madiing utos.
Inis pa rin ako. Sa malakas na boses ay ipinakita kong ayaw ko sa kanyang pabalagbag na sagot. Ako ang amo, ako ang dapat masunod. Hindi ako dapat pangunahan.
“Simula ngayon, ako na ang mag-aalaga kay Lola Basya. At siya nga pala, huwag mong patayin ang ilaw sa kanyang silid.”
Pilit kong pinigil ang aking sarili sa pakikipag-usap sa kanya kaya nalunod ako sa katahimikan. Naisip ko ang lungsod. Kapanglawan ang tanging yumakap sa akin habang nakatitig ako sa pagkakahiga ni Lola. Malapit na… Iiwan niya ako.
Si Lola Basya. Si Lola Basya ang nag-alaga sa akin buhat nang ako ay maulila. Ginawa niya ang lahat para ako ay makapamuhay nang masagana at tahimik sa kabila nang sabi-sabing lintek na sumpa sa aming angkan. Hindi rin siya nagkulang sa pagpapa-alala sa akin tungkol sa kabutihan at tiwala sa Maykapal, kahit alam niyang ako ay may tinatagong poot at hinanakit.
Nagtatampo ako… sa simbahan. Ngunit umaasa at naniniwala.
May lagay na napakalaking krus si Lola sa isang lugar ng aming bahay, tulad ng pusyawing krus sa simbahan. May mga angel na palamuti sa bawat sulok nito at tinakpan ng mga luma at makutim ng tela. Natabunan ng alikabok.
Tinanggal ko ang mga tela.
“Hindi kita bibiguin, Lola.”
Narinig ko ang ugong ng electric fan sa silid ni Lola Basya. Ang ingay na ito na tanging bumabasag sa katahimikan ng paligid. Umaalingawngaw ang ugong sa maluwang na kabahayan na kinukurtinang ng asul.
“Isa… dalawa.. tatlo…nararamdam ko pati ang pagpihit ng malaking orasan. Malapit na nga. Halos pahiramin ko ng pahininga si Lola at isipin kung mabuti sa kanyang pisilin ang kansyang ilong para matapos ang kanyang paghihirap? Malakas ang aking kaba. Lumalakas sa paghihintay kung ano ang sunod na mangyayari.
Gusto kong bulabugin ang langit! Gusto kong isigaw ang aking mga tanong. Lagi akong nagtatanong, laging nagtatanong sa Diyos kung bakit kami ay kanyang pinabayaan. Hindi maarok ng aking isipan ang mga kakaibang pangyayari sa mga pagsubok na ito. Pilit kong iniintindi ang kahiwaagaan, ang mga sakit sa aming buhay, na hanggang ngayon ay hindi ko maintindihan at mahanapan ng lunas.
“Re… Rebecca! Manood naman tayo ng TV. Tapos na ako sa aking mga gawain.” Naistorbo ako sa aking pag-isiip at pagkakaupo sa ulunan ng kama ni Lola.
Sumusulpot si Manay Tessie nang pabigla-bigla. Noon, napabulaslas naman ako ng halakhak sa bigla niyang pagharap sa akin. Napagmasdam ko ang kanyang napakaputing mukaha na parang pinadukdok sa arina.
“Sige, buksan n’yo na nga.!”
“Alam mo ba? La…..la…. lahat ng Channel ay mayroon dito sa atin. Kaya ng lamang ay malabo. Ang marami ay….ay mayroon na ring cable channels na kanilang tinatawag. Sila mayor yata ang unang nagkaroon dito.”
Namangha ako. Sa hitsura niya’y parang hindi niya alam ang cable ngunit… masyado yata akong makapag-isip. Itinuon ko na lamang ang aking atensiyon sa pinapanood na palabas. Naguguluhan ako.
Maya maya pa, sa kagagala ng aking mata ay muli kong napagmasdan ang matandang katulong. Napansin ko ang langis sa kanyang mga payat na braso, sa kanyang mga binti. Lalong pinakikintab ng langis ang kaliskis sa balat ng kanyang mga paa. Nagpapadulas…
Pagkasuklam ang nararamdaman ko para kay Manay Tessie sa pagtuklas ng maraming bagay tungkol sa kanya. Tulad ng pagtalikod niya kapag matatapat sa malaking krus. May kakaibang amoy rin na iniiwan ang haplas niyang langis. Mabaho. Sabi niya, ito raw ay parang Omega Balm, gamot sa nananakit na mga buto at kalamnan.
“Ang mga aswang ay may ritwal na ginagawa,” kuwento ni Lola Basya. “Kailangan sila ay maghaplos sa buong katawan bago magpalit ng anyo.”
Inusisa ko ang pangalan ng panghaplos ni Manay Tessie. “Ang baho-baho! Bukas bibigyan kita ng lotion para mabango ka!” sabi ko.
“Sa i…Instsik ‘to…Hindi ko alam ang pangalan . Sa sitsiriya ko nabili noong nakaraang piyesta. Malansa ba? Bibigyan mo ako ng bagong lotion? Kung gusto mo imamasahe pa kita, Rebecca.”
Lalapit na sana siya sa akin ngunit pinigil ko. Pagkatapos may nakita ako ng mga posporo sa paligid niya na nangaghulugan habang ang isang istik ay ginamit niyang parang toothpick.
“Ang mga istik ng posporo ay ginagamit nilang pampalakas. Ito ay babala ng isang aswang,” naalala kong muli ang kuwento ni Lola.
Sa mga oras na iyon, matalim ang titig sa akin ni Manay Tessie. Ang singkitin niyang mga mata ay parang nagdiringas at tulala habang kinukutkut niya ng posporo ang kanayang ngipin. Nakita ko rin ang posporo na pula ang dulo, kasing pula ng dugo. Hindi ko lang pinansin. Pagkatapos hindi ko na napigil ang antok.
Kinaumagahan dalang-hangin na naman si Manay Tessie na papalapit sa akin. Inilalantad niya sa aking harapan ang bila-bailaong mga prutas na galing sa bukid. Inaalo ako. Bakit?
Mabilis ang tiktak ng orasan. Hindi ko iniwanan si Lola Basya hanggang sa paglubog ng araw. Hindi ko rin kinausap ang matandang katulong sa buong maghapon tulad ng dati. Nagpakitang gilas si Tessie. Sa dapithapon ng maayos na ang lahat ng kanyang trabaho ay nagpaikut-ikot naman siya sa bakuran. Nakita ko ang kalungkutan sa kanyang mukha na nakatingala sa langit. Nag-iisip parang nagmamakaawa…
Tumabi akong muli kay Lola. Inayus-ayos ang higaan niya. Tumingala din ako sa langit, sa itaas – at katulad ni Manay Tessie ay nagmakaawa…
“First Friday pala ngayon,” bulong ko sa aking sarili. Dinapuan na naman ako ng lungkot. Hinaplus-haplos ko si Lola Basya.
Madilim na. Malakas ang hangin sa labas. Maraming ibon. Tahimik ang gabi. Bilog ang buwan. Ang liwanag ay sumusungaw sa maliit na kawang ng bintanang kapis. Nakakahalina ang liwanag. Hindi ako mapakali. Maya-maya may nakita akong asong itim sa gilid ng bakuran. Mala-dambuhala, kaya isinarado kong mariin ang mga bintana.
Mabilis, may nag-udyok sa akin para lumabas ng kuwarto. Natigilan ako. Wari ay may humihila sa aking mga paa papuntang pintuan. Sinigurado kong nakakandado ang lahat ng mga pinto at itinarangka itong mabuti. Binuksan kong lahat ang mga ilaw. Ang aming bahay ang pinakamaliwanag sa buong San Jose! Parang piyesta, parang may prusisyon ng Santakruzan sa tapat!
“Nakahanda na ba ang mesa? Manay! Manay!”
Hangos ako sa paghahanap kay Manay Tessie. Takbo ako papuntang kusina. “Ayyy, naku!’andiyan ka na pala bakit hindi ka nagsasalita?”
May apoy ang mga titig niya. Nakapapaso. Nagsimulang magtayuana ng kanyang mga buhok, kumpul-kumpol. Natatandaan ko ang mukha niyang nakakatakot ng makita ko ang kanyang mukha sa salamin sa sala., noong ako ay bagong dating.
“Ano ang tumutulo sa iyong damit?”
“Regla!” Nagdudumali si Manay Tessie. Hinila ko ang kanyang kamay at kinaladkad papuntang sala, pinaharap ko sa malaking krus. Pilit siyang nagpupumiglas. Hinila ko ang kanyang buhok na nangagtatayuan. Dahan-dahan, parang nahahati ang kanyang katawan na nagpausbong sa luwang ng kanyang damit…
“Dugo ‘yan ni Lola!”
“Bakit? Di ba gusto mo rin ng dugo?”
“Walanghiya!”
Umikot ako sa hangin at tinadyakan ko si Tessie ng malakas, malakas na malakas. Paulit-ulit. Pagkatapos ay mabilis akong nagpunta sa kusina.
Pabalik, hinarap ko si Tessie…
Ilang sandali pa mahinahon na ang hangin. Nalilito ako sa susunod na gagawin. Ang natatandaan ko lamang ay ang simbahan… ang pusyawing asul na ilaw ng krus.
Sabi ni Lola, ang simbahan daw ay luklukan para makapagbagong- buhay. Ito raw ay may kapangyaringhang bendisyon sa unang iyak pa lamang ng sanggol hanggang sa huling hantungan ng kaluluwa.
Kuwento ni Rose Flores – Martinez
30 Piling Kuwento 2003
Editor: Danilo S.Meneses
Introduksiyon ni : Reynaldo S. Duque
/posted 10.07.2009
rosalinda flores - martinez
http://iwrotefiction.blogspot.com
Kuwento ni Rose Flores – Martinez
30 Piling Kuwento 2003
Editor: Danilo S.Meneses
Introduksiyon ni : Reynaldo S. Duque
Makikita pa rin ang maraming bundok sa daan papuntang Bicol. Hindi maikakaila ang masukal na mga lugar. Sa bintanang salamin ay matatanaw ang lumang simbahan, na parang makapapasong tingkad ng liwanag, dala ng sinag ng pusyawing asul na ilaw ng krus sa gilid ng bundok.
Hindi ko maitago ang pagkamangha sa ganda ng kislap ng pusyawing asul na ilaw ng krus, hindi rin makapagsisinungaling ang aking damdamin.
Maganda nga, napakaganda ng kinang ng liwanag, ngunit sayang at hindi ko man lamang nadama ang hiwaga nito. Malamig ang dampi ng hangin sa paligid, may init ang sinag ng pusyawing asul na ilaw – katulad ng magkahalong lungkot at saya na aking nararamdama. Kung hindi nga lamang dahil kay Lola Basya …
Ano iyon? Mga ibong gubat? Marami pa ring ang mga kikik na nakakubli sa hinganteng mga punong kahoy sa gilid ng kabunkukang aming dinaraanan, pumupuno sa puwang ng iilang bahay sa tabi ng parang.
Kaya nga ba maririnig and mga usap-usapang nakakatakot at mga kuwentong hindi kapani-kapaniwala. Natatandaan ko ang mga kahiwagaan sa San Jose – ang mga engkanto, ang mga lamanlupa. Natatandaan ko rin ang pagkamatay ng isang malayang kamag-anak na tinatawag kong si Lolo Dado. Isang makisig at matandang lalaki nang magkasakit ay unti-unting namayat. At sabi-sabi, kapag gabi ay may makikitang aaali-aligigd na maga aso at baboy sa silong ng kanilang dampang bahay.
“Kain ka,” sabi ng katabi ko sa upuan.
Hindi ako makatanggi sa pag-abot niya sa akin ng kanyang kinakaing mani. Nakita ko ang masarap niyang pagnguya at pagkagat sa malulutong na butil.
“Salamat.”
“Sige dagdagan mo pa.”
“Tama na sa akin ito. May sira kasi ang aking mga ngipin kaya hindi masyadong makakagat ng matitigas.”
Nagsinungaling ako. Ang totoo, sa pagkuha ko ng ilang butil ay amoy na amoy ko ang matinding pagkagisa nito sa bawang. Ayaw ko ng bawang! Bagamat sa pagdaan ng panahon ay natuto rin ako na paunti-unting tumikim nito.
“Taga-rito ka rin ba?” tanong ko.
“Hindi. Dadalaw at magbabakasyon lamang. Maganda kasi rito sa Camarisnes Sur, lalo ang mga dagat. Talagang probinsyang-probinsiya. Maganda ang lahat, ang mga Bicolana – tulad mo! Kaya lang ang paligid, kung minsan ay nakakakilabot, masukal ang mga bundok. Sabi nga, marami raw ditong ‘anlayug’?”
Hindi ako sumagot. Minadali ako ng sigaw ng konduktor sa pagtigil ng bus mismo sa tapat ng aming malaki at lumang bahay. Nakalimutan ko tuloy ang magpaalam sa aking katabi. Parang kumukulog ang aking diddib sa lakas ng pintig ng aking puso. Nasasabik akong makita si Lola. Ang pag-ihip ng mabangong hangin sa aking mukha ay tila isang halik na nakapagpapasigla. Totoong takot akong umuwi, mayroon akong pangamba, ngunit iba ang sinasabi ng aking kaloooban.
Halos lumipad ako papunta sa pintuan.
“Tapo po…Tapooooooooo…..!”
Bumukas ang pinto at sinalubong ako ng isang matandang babae.
“Magandang tanghali po…po!” ang bati niya.
“Kayo ba ang bagong katulong?”
“Ako nga…Ako si Tessie na inirekumenda ng inyong katiwalang si Blandina.”
Tinitigan ko siya mula ulo hangaang paa. Matandang posturyosa! Napansin ko ang kanyang mapupulang labi dahil sa lipstick.
Binati ko si Tessie nang papuring may kasamang pa-insulto. “Para pala kayong artista, pinagsamang Rosanna Roces at Ai-Ai!”
Ngumiti siya, tuwang, tuwa dahil napansin ko. Nagliwanag ang dati’y nanlilisik na mga mata. Dahan-dahan, may pag-arteng hinaplos ang buhok na nagtatayuang parang alambre sa tigas.
“Ang dilim naman. Bakit sarado and bintana, ang aga-aga pa?”
“Malamig. Bawal malamigan si Lola.”
“E, and mga ilaw, bakit hindi ninyo buksan?”
Sinindihan ko ang mga ilaw, inikot ko ang bahay upang mabuksan lahat ng switch para magliwanag. Pinagpagan ko ang mga mesa at tinanggal ang alikabok at mga sapot ng gagamba na nakadikit sa mga sulok.
Pagkatapos, hindi ako nagpaliban pa ng mga sandali para Makita si Lola Basya. Ito ang panahong aking pinakahihihtay. Marahil ito na, ang panahong aking pinakahihintay…
“Kumusta ka, Lola? Andito po ako si Rebecca, ang inyong paboritong apo,” ang aking bulong sa kanyang malalapad na tainga habang lumalapat na marahan ang aking labi sa kanyang noo, sa kulubot na pisngi, sa pagod na mukha.
Nangatal ang aking laman sa hitsura na bumungad sa akin. Payat na payat ang matanda. Maitim ang kaniyang mga kuko at labi, hirap sa paghinga at mahinang-mahina. Parang may hinihintay. Wari ay maghihintay pa…
Ang lungkot na aking nadama ay hindi ko maipaliwanag. Sa muling paghalik ko sa kanyang noon ay may tumutulong luha sa mga mata nang naramdaman ko ang isang kalabit.
“Magme…meryenda ka muna, Rebecca,” sabi ni Tessie na nagdudumaling pabalik sa kusina. Sinundan ko si Tessie ng tingin hanggang matapat sayi sa salamin at kung paano nag-iba ang anyo ng kanyang mukha ay hindi ko alam. Pumapangit ang hitsura niya, lumalaki and mga mata, humhaba ang dila at tumatayo ang mga buhok. Guni guni?”
Sa isang kisapmata, napasunod ako sa mabilis na paglakad ni Tessie, ni Manay Tessie. Nakalimutan ko ang lahat. Ang napansin ko lamang ay para siyang dala ng hangin. Maliksi ngunit walang ingay ang mga yabag. Pagkatapos, gumuhit muli sa alaala ko ang lahat sa pagkalam ng aking sikmura. Hindi ko na hinintay ang paglamig ng mga pagkain.
Nanonood si Manay Tessie sa aking pagsubo, tinitingnan ang aking pagnguya. Nakangisi. Tuwang-tuwa.
“Ma… masarap?” tanong niya.
“Oo. Sino bang nagluto ng mga pagkain dito? May mga katulong ba galing sa bukid? Si Blandina?”
“Ako na rin. Sabi kasi ni… ni Blandina ang bilin mo raw ay huwag nang kumuha ng iba pang katulong…”
“Masarap ka palang magluto. E, kumusta nama ang pagkain in Lola?”
“Mahirap ngang pakainin si Lola Basya. Ang lagi kong ibinibigay sa kanya ay ang nasa.. sa latang pagkaing gamut na inireseta ni Dr. Rosales.”
“Ganu’n ba? Ano ba ang sabi ng doctor?”
“Talaga raw ganyan. Baka naman iba ang gu-gusto ng Lola mo…”
Hindi ako nakasagot. Sa pakiramdam ko, siya ay nanunuya. Hindi ako tanga. May itinanim na palaisipan para sa akin si Tessie. Nag-init ang aking mga tainga, bahagyang sumulak ang aking dugo, namula ang aking balat sa inis. Tiningnan ko si Manay Tessie ang matalim, parang mangangaing aking titig, tagos sa mabilis na kurap ng kanyang mga mata. Napayuko siya. Napahiya. Pagkatapos ay nakita kong may isang basong tubig na ako sa mesa.
“Mamayang alas-siyete, baka pupunta uli si Dr. Rosales. Makabubuting kayo na po… pooo.. ang makipag-usap,” sabi ni Tessie.
“Linisan mo na lamang dito,” ang aking madiing utos.
Inis pa rin ako. Sa malakas na boses ay ipinakita kong ayaw ko sa kanyang pabalagbag na sagot. Ako ang amo, ako ang dapat masunod. Hindi ako dapat pangunahan.
“Simula ngayon, ako na ang mag-aalaga kay Lola Basya. At siya nga pala, huwag mong patayin ang ilaw sa kanyang silid.”
Pilit kong pinigil ang aking sarili sa pakikipag-usap sa kanya kaya nalunod ako sa katahimikan. Naisip ko ang lungsod. Kapanglawan ang tanging yumakap sa akin habang nakatitig ako sa pagkakahiga ni Lola. Malapit na… Iiwan niya ako.
Si Lola Basya. Si Lola Basya ang nag-alaga sa akin buhat nang ako ay maulila. Ginawa niya ang lahat para ako ay makapamuhay nang masagana at tahimik sa kabila nang sabi-sabing lintek na sumpa sa aming angkan. Hindi rin siya nagkulang sa pagpapa-alala sa akin tungkol sa kabutihan at tiwala sa Maykapal, kahit alam niyang ako ay may tinatagong poot at hinanakit.
Nagtatampo ako… sa simbahan. Ngunit umaasa at naniniwala.
May lagay na napakalaking krus si Lola sa isang lugar ng aming bahay, tulad ng pusyawing krus sa simbahan. May mga angel na palamuti sa bawat sulok nito at tinakpan ng mga luma at makutim ng tela. Natabunan ng alikabok.
Tinanggal ko ang mga tela.
“Hindi kita bibiguin, Lola.”
Narinig ko ang ugong ng electric fan sa silid ni Lola Basya. Ang ingay na ito na tanging bumabasag sa katahimikan ng paligid. Umaalingawngaw ang ugong sa maluwang na kabahayan na kinukurtinang ng asul.
“Isa… dalawa.. tatlo…nararamdam ko pati ang pagpihit ng malaking orasan. Malapit na nga. Halos pahiramin ko ng pahininga si Lola at isipin kung mabuti sa kanyang pisilin ang kansyang ilong para matapos ang kanyang paghihirap? Malakas ang aking kaba. Lumalakas sa paghihintay kung ano ang sunod na mangyayari.
Gusto kong bulabugin ang langit! Gusto kong isigaw ang aking mga tanong. Lagi akong nagtatanong, laging nagtatanong sa Diyos kung bakit kami ay kanyang pinabayaan. Hindi maarok ng aking isipan ang mga kakaibang pangyayari sa mga pagsubok na ito. Pilit kong iniintindi ang kahiwaagaan, ang mga sakit sa aming buhay, na hanggang ngayon ay hindi ko maintindihan at mahanapan ng lunas.
“Re… Rebecca! Manood naman tayo ng TV. Tapos na ako sa aking mga gawain.” Naistorbo ako sa aking pag-isiip at pagkakaupo sa ulunan ng kama ni Lola.
Sumusulpot si Manay Tessie nang pabigla-bigla. Noon, napabulaslas naman ako ng halakhak sa bigla niyang pagharap sa akin. Napagmasdam ko ang kanyang napakaputing mukaha na parang pinadukdok sa arina.
“Sige, buksan n’yo na nga.!”
“Alam mo ba? La…..la…. lahat ng Channel ay mayroon dito sa atin. Kaya ng lamang ay malabo. Ang marami ay….ay mayroon na ring cable channels na kanilang tinatawag. Sila mayor yata ang unang nagkaroon dito.”
Namangha ako. Sa hitsura niya’y parang hindi niya alam ang cable ngunit… masyado yata akong makapag-isip. Itinuon ko na lamang ang aking atensiyon sa pinapanood na palabas. Naguguluhan ako.
Maya maya pa, sa kagagala ng aking mata ay muli kong napagmasdan ang matandang katulong. Napansin ko ang langis sa kanyang mga payat na braso, sa kanyang mga binti. Lalong pinakikintab ng langis ang kaliskis sa balat ng kanyang mga paa. Nagpapadulas…
Pagkasuklam ang nararamdaman ko para kay Manay Tessie sa pagtuklas ng maraming bagay tungkol sa kanya. Tulad ng pagtalikod niya kapag matatapat sa malaking krus. May kakaibang amoy rin na iniiwan ang haplas niyang langis. Mabaho. Sabi niya, ito raw ay parang Omega Balm, gamot sa nananakit na mga buto at kalamnan.
“Ang mga aswang ay may ritwal na ginagawa,” kuwento ni Lola Basya. “Kailangan sila ay maghaplos sa buong katawan bago magpalit ng anyo.”
Inusisa ko ang pangalan ng panghaplos ni Manay Tessie. “Ang baho-baho! Bukas bibigyan kita ng lotion para mabango ka!” sabi ko.
“Sa i…Instsik ‘to…Hindi ko alam ang pangalan . Sa sitsiriya ko nabili noong nakaraang piyesta. Malansa ba? Bibigyan mo ako ng bagong lotion? Kung gusto mo imamasahe pa kita, Rebecca.”
Lalapit na sana siya sa akin ngunit pinigil ko. Pagkatapos may nakita ako ng mga posporo sa paligid niya na nangaghulugan habang ang isang istik ay ginamit niyang parang toothpick.
“Ang mga istik ng posporo ay ginagamit nilang pampalakas. Ito ay babala ng isang aswang,” naalala kong muli ang kuwento ni Lola.
Sa mga oras na iyon, matalim ang titig sa akin ni Manay Tessie. Ang singkitin niyang mga mata ay parang nagdiringas at tulala habang kinukutkut niya ng posporo ang kanayang ngipin. Nakita ko rin ang posporo na pula ang dulo, kasing pula ng dugo. Hindi ko lang pinansin. Pagkatapos hindi ko na napigil ang antok.
Kinaumagahan dalang-hangin na naman si Manay Tessie na papalapit sa akin. Inilalantad niya sa aking harapan ang bila-bailaong mga prutas na galing sa bukid. Inaalo ako. Bakit?
Mabilis ang tiktak ng orasan. Hindi ko iniwanan si Lola Basya hanggang sa paglubog ng araw. Hindi ko rin kinausap ang matandang katulong sa buong maghapon tulad ng dati. Nagpakitang gilas si Tessie. Sa dapithapon ng maayos na ang lahat ng kanyang trabaho ay nagpaikut-ikot naman siya sa bakuran. Nakita ko ang kalungkutan sa kanyang mukha na nakatingala sa langit. Nag-iisip parang nagmamakaawa…
Tumabi akong muli kay Lola. Inayus-ayos ang higaan niya. Tumingala din ako sa langit, sa itaas – at katulad ni Manay Tessie ay nagmakaawa…
“First Friday pala ngayon,” bulong ko sa aking sarili. Dinapuan na naman ako ng lungkot. Hinaplus-haplos ko si Lola Basya.
Madilim na. Malakas ang hangin sa labas. Maraming ibon. Tahimik ang gabi. Bilog ang buwan. Ang liwanag ay sumusungaw sa maliit na kawang ng bintanang kapis. Nakakahalina ang liwanag. Hindi ako mapakali. Maya-maya may nakita akong asong itim sa gilid ng bakuran. Mala-dambuhala, kaya isinarado kong mariin ang mga bintana.
Mabilis, may nag-udyok sa akin para lumabas ng kuwarto. Natigilan ako. Wari ay may humihila sa aking mga paa papuntang pintuan. Sinigurado kong nakakandado ang lahat ng mga pinto at itinarangka itong mabuti. Binuksan kong lahat ang mga ilaw. Ang aming bahay ang pinakamaliwanag sa buong San Jose! Parang piyesta, parang may prusisyon ng Santakruzan sa tapat!
“Nakahanda na ba ang mesa? Manay! Manay!”
Hangos ako sa paghahanap kay Manay Tessie. Takbo ako papuntang kusina. “Ayyy, naku!’andiyan ka na pala bakit hindi ka nagsasalita?”
May apoy ang mga titig niya. Nakapapaso. Nagsimulang magtayuana ng kanyang mga buhok, kumpul-kumpol. Natatandaan ko ang mukha niyang nakakatakot ng makita ko ang kanyang mukha sa salamin sa sala., noong ako ay bagong dating.
“Ano ang tumutulo sa iyong damit?”
“Regla!” Nagdudumali si Manay Tessie. Hinila ko ang kanyang kamay at kinaladkad papuntang sala, pinaharap ko sa malaking krus. Pilit siyang nagpupumiglas. Hinila ko ang kanyang buhok na nangagtatayuan. Dahan-dahan, parang nahahati ang kanyang katawan na nagpausbong sa luwang ng kanyang damit…
“Dugo ‘yan ni Lola!”
“Bakit? Di ba gusto mo rin ng dugo?”
“Walanghiya!”
Umikot ako sa hangin at tinadyakan ko si Tessie ng malakas, malakas na malakas. Paulit-ulit. Pagkatapos ay mabilis akong nagpunta sa kusina.
Pabalik, hinarap ko si Tessie…
Ilang sandali pa mahinahon na ang hangin. Nalilito ako sa susunod na gagawin. Ang natatandaan ko lamang ay ang simbahan… ang pusyawing asul na ilaw ng krus.
Sabi ni Lola, ang simbahan daw ay luklukan para makapagbagong- buhay. Ito raw ay may kapangyaringhang bendisyon sa unang iyak pa lamang ng sanggol hanggang sa huling hantungan ng kaluluwa.
Kuwento ni Rose Flores – Martinez
30 Piling Kuwento 2003
Editor: Danilo S.Meneses
Introduksiyon ni : Reynaldo S. Duque
/posted 10.07.2009
rosalinda flores - martinez
http://iwrotefiction.blogspot.com
Subscribe to:
Posts (Atom)
